دانشجوی زنده‌یاد «امیرمحمد خالقی» در سایهٔ بی‌مسئولیتی وزارت علوم، ناکارآمدی نیروی انتظامی و فساد ساختاریِ جمهوری اسلامی، قربانی خشونت خیابانی شد و به شکلی اندوه‌بار، جان باخت. همانطور که همه ایرانیان در این سال‌ها قربانی بوده‌ایم.

این فاجعه در حالی رخ داد که دانشگاهیان از مدت‌ها پیش در مورد وجود ناامنی و شرایط نامساعدی که نیازمند رسیدگی جدی نیروی انتظامی و مقامات مسئول بوده، به صورت شفاهی و کتبی اعتراض خود را اعلام کرده بودند. اما بی‌توجهیِ پیوسته و بی‌کفایتی مسئولین، همان مسئولینی که در واپسین لحظات آغاز اعتراضات در کوی دانشگاه کوشیدند تا آرامش کاذب به دانشجویان تزریق کنند، مقدمات رخ‌داد این جنایت فراموش‌نشدنی را فراهم کرد.

در پی قتل ناجوانمردانهٔ امیرمحمد خالقی، جامعه دانشجویی ایران، واکنشی چنین تاریخی و درخور از خود به نمایش گذاشت و دادخواه او و کسانی چون او شد.

دگرباره وفاداران به «جنبش دانشجویی ایران» مرز تاریخی و همیشگی خود را بر پایه دو اصل ارزشمند «آزادی و عدالت» با حاکمیت جمهوری اسلامی روشن کردند و یادآور شدند که دانشجو حتی اگر بمیرد، ذلت نمی‌پذیرد. یادآور شدند که آتش زیر خاکستر همیشه روشن می‌ماند و برای ستیز با تاریکی، از نو زبانه می‌کشد.

بر ماست که فارغ از همه تفاوت‌ها و اختلاف سلیقه‌هایمان، با حفظ همبستگی حداکثری، برای بازتاب این صدای اصیل، مستقل و امیدبخش بکوشیم. صدایی که شاید تنها امید ملت آزادی‌خواه ایران برای عبور از جمهوری اسلامی است.

صدایی که فراتر از شعارها است، صدایی که با وجود آن، جوانان می‌توانند به روزهای خوب آینده روشن امیدوار بوده و به جای سفر کردن، بمانند و پس بگیرند...

به امید آزادی،

چهارشنبه، ۱ اسفند ۱۴۰۳
پاینده ایران