#هنر_زندگی_کردن
شنیدی شوهر فلانی بهش خیانت کرده؟!!
شنیدی فلانی به شوهرش خیانت کرده؟!
خیانت به هرنوعی و از سمت هر کسی که باشه نادرسته و قبیح، اما نادرست تر و قبیح تر از اون قضاوت ها و اظهار نظر های دیگرانه...
درسته که هیچ دلیلی نمی تونه خیانت افراد رو توجیه کنه اما آیا تویی که با شنیدن داستان خیانت دیگران یه واااای بلند میگی و گوشه لبت رو گاز میگیری و میزنی پشت دستت، یعنی تا حالا خود تو مرتکب هیچ اشتباهی نشدی؟!
می دونی مشکل چیه؟!!!
مشکل کار اینجاست که ما آدمها گاهی عادت داریم گناه ها رو دسته بندی کنیم و یه سری از گناهان که رایج تره رو سبک می شماریم و اصلا جزو گناهان حسابشون نمی‌کنیم و به راحتی و روتین انجام میدیم (مثل غیبت و تهمت و قضاوت و استرس و نا امیدی و ...) و یه سری دیگه رو سنگین و غیر قابل بخشش می دونیم و فکر میکنم گناه اصلی و کبیره اونا هستن..
بهتره یادمون نره که گناه ، گناهه.. چه همه انجام بدن و به چشم نیاد یا چه عده کمتری انجام بدن و بیشتر به چشم بیاد، دلیلی بر سبکی و سنگینی گناه نیست...
فرقی نمیکنه منی که راحت قضاوت میکنم و تهمت میزنم و غیبت میکنم ،گناهم کمتر از کسی که مرتکب خیانت شده نیست و بدتر از اون باید بترسم از فرموده امام جعفر صادق که می فرماید: هرکس انسانی را به گناهی سرزنش کند نمیرد تا خود به آن گناه مرتکب شود...
اگه کسی خیانت کرده یا خیانت دیده به من هیچ ربطی نداره که بخوام در مقام قاضی بنشینم و قضاوت کنم..
چون غیر از خدا هیچ کسی عالم نیست به کم و کیف زندگی آدمها و آنچه که در زندگی بهشون میگذره..
وقتی که من از باطن و نهان زندگی آدمها خبری ندارم به چه حقی اظهار نظر می کنم و به راحتی آدمها رو ظالم و مظلوم خطاب می کنم؟!!
اونی که خیانت دیده خودش به اندازه کافی داغون هست، دیگه به من چه که بخوام با دلسوزی ها و نصیحت ها و مقصر خودش بوده هام، داغون ترش کنم!!!
اونی که خیانت کرده یا در همون موقعیتی قرار گرفته که امام جعفر صادق فرمودند و یا خودش بازخورد عملش رو میبینه، پس باز هم به من چه تهمت و قضاوت و نیش و کنایه!!!
وقتش نشده که با گفتن یه «به من چه»ی ساده مسیرم رو جدا کنم از قاضی نماهای ظاهر بینی که با دیدن ظاهر قضایا خودشون می برن و خودشون می دوزن و خودشون به تن می کنن؟!!!
چه عبارت جادویی هست این «به من چه» ...
ادامه دارد...
شنیدی شوهر فلانی بهش خیانت کرده؟!!
شنیدی فلانی به شوهرش خیانت کرده؟!
خیانت به هرنوعی و از سمت هر کسی که باشه نادرسته و قبیح، اما نادرست تر و قبیح تر از اون قضاوت ها و اظهار نظر های دیگرانه...
درسته که هیچ دلیلی نمی تونه خیانت افراد رو توجیه کنه اما آیا تویی که با شنیدن داستان خیانت دیگران یه واااای بلند میگی و گوشه لبت رو گاز میگیری و میزنی پشت دستت، یعنی تا حالا خود تو مرتکب هیچ اشتباهی نشدی؟!
می دونی مشکل چیه؟!!!
مشکل کار اینجاست که ما آدمها گاهی عادت داریم گناه ها رو دسته بندی کنیم و یه سری از گناهان که رایج تره رو سبک می شماریم و اصلا جزو گناهان حسابشون نمی‌کنیم و به راحتی و روتین انجام میدیم (مثل غیبت و تهمت و قضاوت و استرس و نا امیدی و ...) و یه سری دیگه رو سنگین و غیر قابل بخشش می دونیم و فکر میکنم گناه اصلی و کبیره اونا هستن..
بهتره یادمون نره که گناه ، گناهه.. چه همه انجام بدن و به چشم نیاد یا چه عده کمتری انجام بدن و بیشتر به چشم بیاد، دلیلی بر سبکی و سنگینی گناه نیست...
فرقی نمیکنه منی که راحت قضاوت میکنم و تهمت میزنم و غیبت میکنم ،گناهم کمتر از کسی که مرتکب خیانت شده نیست و بدتر از اون باید بترسم از فرموده امام جعفر صادق که می فرماید: هرکس انسانی را به گناهی سرزنش کند نمیرد تا خود به آن گناه مرتکب شود...
اگه کسی خیانت کرده یا خیانت دیده به من هیچ ربطی نداره که بخوام در مقام قاضی بنشینم و قضاوت کنم..
چون غیر از خدا هیچ کسی عالم نیست به کم و کیف زندگی آدمها و آنچه که در زندگی بهشون میگذره..
وقتی که من از باطن و نهان زندگی آدمها خبری ندارم به چه حقی اظهار نظر می کنم و به راحتی آدمها رو ظالم و مظلوم خطاب می کنم؟!!
اونی که خیانت دیده خودش به اندازه کافی داغون هست، دیگه به من چه که بخوام با دلسوزی ها و نصیحت ها و مقصر خودش بوده هام، داغون ترش کنم!!!
اونی که خیانت کرده یا در همون موقعیتی قرار گرفته که امام جعفر صادق فرمودند و یا خودش بازخورد عملش رو میبینه، پس باز هم به من چه تهمت و قضاوت و نیش و کنایه!!!
وقتش نشده که با گفتن یه «به من چه»ی ساده مسیرم رو جدا کنم از قاضی نماهای ظاهر بینی که با دیدن ظاهر قضایا خودشون می برن و خودشون می دوزن و خودشون به تن می کنن؟!!!
چه عبارت جادویی هست این «به من چه» ...
ادامه دارد...