مِتی می گفت: چندی پیش کین-یە شاعر می پرسید کە آیا در زمانە ما شعر ساختن در وصف طبیعت جایز است؟جوابش دادم،آری.پس از مدتی کە او را باز دیدم،پرسیدم:در وصف طبیعت شعری سرودەای؟جواب داد:نە.پرسیدم چرا؟گفت:یکبار سعی کردم صدای ریزش قطرەهای باران را آنطور وصف کنم کە بە خوانندە احساس مطبوعی دست دهد.در این بارە فکر می کردم و گەگاه خطی می نوشتم.در ضمن پی بردم کە این صدای ریزش باران باید در گوش همە،ترنم خوشی باشد.حتی برای آنها کە سقفی بەروی سر ندارند و وقتی می خواهند بخوابند آب در گریبانشان می چکد.در مقابل این وظیفە بە ترس افتادم و منصرف شدم.
درحالی کە می کوشیدم وسوسەاش کنم گفتم:هنر کە بە یک امروز چشم ندوختە.ترنم باران همیشە خواهد بود.بنابراین شعری در وصف آن می توانست پایندە بماند.کین_یە افسردە جواب داد:آری،روزی کە دیگر باران در گریبان هیچ خفتەای نچکید،می شود از این شعر ها گفت.

اندیشەهای مِتی
برتولت برشت

تصویر کودک فلسطینی در سرما