▪️ طلوع امامت در ۵ سالگی!
امام زمان(عج) در نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری متولد شده و بعد از به شهادت رسیدن پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری(ع) در سال ۲۶۰ هجری قمری، یعنی در سن پنج سالگی، به مقام امامت رسیدند.
یکی از سوالاتی در این باره مطرح می‌شود آن است که چگونه می‌توان پذیرفت کودکی در سن پنج سالگی به مقام ولایت و امامت منصوب گردد و به ماموریت حفظ و تحمل احکام الهی انتخاب شود؟ و چگونه می‌تواند در آن صغر سن از حیث علم و عمل، امام و پیشوای مردم و حجت خدا باشد؟!
در پاسخ باید گفت که گویا عده‌ای نبوت و امامت را یک مقام ظاهری ناچیزی پنداشته‌اند که به هیچ قید و شرطی مشروط نیست و هرکس صلاحیت دارد که مامور حفظ و تحمل احکام گردد و هیچ نیازی به استعداد و کمال و امتیاز ذاتی نیست؛ به‌طوری که ممکن بود به جای حضرت محمد(ص) و امیرالمومنین علی(ع)، افراد دیگری به مقام نبوت و امامت انتخاب شوند! اما اگر تامل کنیم و به اخبار اهل بیت علیهم‌السلام مراجعه نماییم، متوجه می‌شویم که موضوع به این سادگی نیست؛ زیرا نبوت، مقام ارجمندی است که شخص واجد آن مقام، با حق تعالی ارتباط و اتصال داشته، از علوم عوالم غیبی برخوردار می‌شود، احکام و قوانین بر باطن و قلب نورانی‌اش وحی و الهام می‌گردد و به طوری آنها را دریافت می‌کند که از هرگونه خطا و اشتباهی معصوم است.
ولایت و امامت نیز مقام بزرگی است که واجد آن مقام به طوری احکام الهی و علوم نبوت را تحمل و ضبط می‌کند که خطا و نسیان و عصیان در ساحت وجود مقدسش راه ندارد و همواره با عوالم غیبی مرتبط است. معلوم است که هرکسی قابلیت و استعداد احراز این مقام والا را ندارد؛ بلکه باید از حیث روح در مرتبه اعلای انسانیت قرار گرفته‌باشد تا سزاوار ارتباط با عوالم غیبی و دریافت علوم و ضبط آنها باشد؛ پس پیغمبر و امام از حیث آفرینش ممتازند و به واسطه همین استعداد و امتیاز ذاتی‌ست که خداوند متعال آن را به مقام والای نبوت یا امامت انتخاب می‌کند.
این امتیاز از همان دوران کودکی در وجود آنان موجود است، اما هر وقت که صلاح بود و شرایط موجود شد و مانعی در کار نبود، آن افراد برجسته، رسماً به مقام و منصب نبوت و امامت معرفی می‌شوند و مامور حفظ و تحمل احکام می‌گردند.
این انتخاب و نصب ظاهری، گاهی بعد از بلوغ یا در زمان بزرگسالی انجام می‌گیرد اما ممکن است در ایام کودکی نیز تحقق پذیرد؛ چنان که حضرت عیسی(ع) در گهواره با مردم سخن گفت و خود را پیغمبر و صاحب کتاب معرفی نمود. خداوند متعال در سوره مریم می فرماید: "عیسی فرمود: من بنده‌ی خدایم که مرا کتاب داده و به پیغمبری برگزیده است و هرکجا باشم مبارکم گردانیده و به نماز و زکات تا زنده هستم سفارشم کرده‌است."
از این آیه و آیات دیگر استفاده ...
ادامه‌ی این یادداشت را از اینجا
یا در ویرگول بخوانید.
✍ امیرمحمد رحیمی ۹۹ عمران
#یادداشت
#امام_زمان
📎 سروش‌پلاس | تلگرام
امام زمان(عج) در نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری متولد شده و بعد از به شهادت رسیدن پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری(ع) در سال ۲۶۰ هجری قمری، یعنی در سن پنج سالگی، به مقام امامت رسیدند.
یکی از سوالاتی در این باره مطرح می‌شود آن است که چگونه می‌توان پذیرفت کودکی در سن پنج سالگی به مقام ولایت و امامت منصوب گردد و به ماموریت حفظ و تحمل احکام الهی انتخاب شود؟ و چگونه می‌تواند در آن صغر سن از حیث علم و عمل، امام و پیشوای مردم و حجت خدا باشد؟!
در پاسخ باید گفت که گویا عده‌ای نبوت و امامت را یک مقام ظاهری ناچیزی پنداشته‌اند که به هیچ قید و شرطی مشروط نیست و هرکس صلاحیت دارد که مامور حفظ و تحمل احکام گردد و هیچ نیازی به استعداد و کمال و امتیاز ذاتی نیست؛ به‌طوری که ممکن بود به جای حضرت محمد(ص) و امیرالمومنین علی(ع)، افراد دیگری به مقام نبوت و امامت انتخاب شوند! اما اگر تامل کنیم و به اخبار اهل بیت علیهم‌السلام مراجعه نماییم، متوجه می‌شویم که موضوع به این سادگی نیست؛ زیرا نبوت، مقام ارجمندی است که شخص واجد آن مقام، با حق تعالی ارتباط و اتصال داشته، از علوم عوالم غیبی برخوردار می‌شود، احکام و قوانین بر باطن و قلب نورانی‌اش وحی و الهام می‌گردد و به طوری آنها را دریافت می‌کند که از هرگونه خطا و اشتباهی معصوم است.
ولایت و امامت نیز مقام بزرگی است که واجد آن مقام به طوری احکام الهی و علوم نبوت را تحمل و ضبط می‌کند که خطا و نسیان و عصیان در ساحت وجود مقدسش راه ندارد و همواره با عوالم غیبی مرتبط است. معلوم است که هرکسی قابلیت و استعداد احراز این مقام والا را ندارد؛ بلکه باید از حیث روح در مرتبه اعلای انسانیت قرار گرفته‌باشد تا سزاوار ارتباط با عوالم غیبی و دریافت علوم و ضبط آنها باشد؛ پس پیغمبر و امام از حیث آفرینش ممتازند و به واسطه همین استعداد و امتیاز ذاتی‌ست که خداوند متعال آن را به مقام والای نبوت یا امامت انتخاب می‌کند.
این امتیاز از همان دوران کودکی در وجود آنان موجود است، اما هر وقت که صلاح بود و شرایط موجود شد و مانعی در کار نبود، آن افراد برجسته، رسماً به مقام و منصب نبوت و امامت معرفی می‌شوند و مامور حفظ و تحمل احکام می‌گردند.
این انتخاب و نصب ظاهری، گاهی بعد از بلوغ یا در زمان بزرگسالی انجام می‌گیرد اما ممکن است در ایام کودکی نیز تحقق پذیرد؛ چنان که حضرت عیسی(ع) در گهواره با مردم سخن گفت و خود را پیغمبر و صاحب کتاب معرفی نمود. خداوند متعال در سوره مریم می فرماید: "عیسی فرمود: من بنده‌ی خدایم که مرا کتاب داده و به پیغمبری برگزیده است و هرکجا باشم مبارکم گردانیده و به نماز و زکات تا زنده هستم سفارشم کرده‌است."
از این آیه و آیات دیگر استفاده ...
ادامه‌ی این یادداشت را از اینجا
یا در ویرگول بخوانید.
✍ امیرمحمد رحیمی ۹۹ عمران
#یادداشت
#امام_زمان
📎 سروش‌پلاس | تلگرام