فرزانش جاودان - آیدین آرتا / سمینارها و نوشته ها

آنچه اغلب ما مردان حتی آغاز به درک آن نکرده ایم، تحقیری است که یک زن با هر بار شنیدن جمله "روسریت رو جلو بکش" احساس می کند. تحقیری که به سرخوردگی، احساس بی پناهی، بیزاری و خشمی بدل می شود که هیچ جا نمی رود، در قلب و روح این جامعه انباشته می شود و به وزنی تاریک و سنگین در خودآگاه جمعی ما بدل شده است.

برای زنان ایرانی تعرض کلامی به حریم شخصی کوچکترین مسئله ای است که باید با امکان آن هر روز خود را آغاز کنند و اغلب بیشتر از آن را هر روز تحمل می کنند و شجاعانه و صبورانه به راه و مبارزه خود برای تحقق حقوق انسانی خود ادامه می دهند.

هر بار که روایتی از روایتهای بیشمار زنان از این تعرض ها و آزارها را می‌خوانم، بیشتر به درستی، اهمیت و اولویت داشتن کنشگری آنان که در صف مقدم این مبارزه قرار دارند ایمان می آورم. هر مسئله دیگری تا پیروزی زندگی و آزادی و بازگشت احترام به نیمی از جامعه ایران فرع است.

در نبردی که یک سوی آن سرکوب جامعه است، ایستادگی در سنگر روایت نخستین گام مقاومت مدنی است. اگر دچار تعرض و خشونت شدید آن را روایت کنید. آن را پنهان نکنید. زخمی که از سطح نخست مشاهده و قضاوت اجتماعی پنهان شود در روح فردی و اجتماعی ما به سرطان بدل خواهد شد. سخن گفتن از بی عدالتی، نخستین قدم برای آشکار شدن عمق و گستردگی آن و بیداری اجتماعی برای مبارزه با آن است.

و اما سخنی در رابطه با جنگ. اگر کسی حتی تصور کند از جنگ چیزی جز سرکوب جامعه مدنی نصیب مردم ایران می شود، هیچ چیز از آنچه جنگ با تار و پود یک جامعه و مبهم کردن خطوط حقیقت انجام می دهد نمی داند و یا اهمیتی برای آن قائل نیست. 

هدف نخستین جامعه ما کنش مدنی برای زدودن سرکوب از قامت خسته این جامعه است، ولی حتی برای این کنش، به کنشگرانی مستقل و دارای مرز با بیگانگان را نیاز داریم. کنشگرانی که همزمان با مبارزه مدنی با تفکری که وزن سنگین سرکوب آن کمر فرهنگ، اندیشه، اتحاد و نشاط اجتماعی ما را تا مرز شکستن خم کرده است، مرزهایی روشن برای حفظ استقلال و تمامیت سرزمینی ایران داشته باشند. درک این مرزها زمانی بیشتر اهمیت پیدا می کند که مرزهای ارزشها و حقیقت، در فضایی پر تنش بیش از هر زمان دیگری مبهم می شود. در جهانی که چشمها را خون گرفته است بیش از هر زمان دیگری باید دیدگانی باز و نگاهی روشن داشت.

آیدین آرتا

@AydinAreta

واکنش ها به همین عکس کافیست تا منزلت بیضایی را نمایان کند.....هنوز هیچ تایید و قطعیتی درباره بیماری استاد احراز نشده اما رد کسالت در این عکس، دوستدارانش را نگران کرده....گرانقدری آدم ها را می توان با میزان نگرانی درباره آنها سنجید....بلا از او دور باد اما این چهره در چنبره دردهایش هم همچون قلم چیره اش نافذ است....سلامتش را هم از دست دهد، صلابتش پابرجاست....که او با آنچه ساخته بیضایی شده نه با آنچه از دست می دهد..‌‌.کسی که نه فقط خردورزی که رویاپردازی را هم به ما آموخت تا این سخنش را آویزه گوش خود کنیم که"جز رویاهایمان، چیزی در این جهان نیست که به کوشش بیارزد".....رنج ها گنجی از او ساخته جاودان....کافیست تا دستی به گنجینه او ببری تا از ید بیضا اندیشه و قلمش، چراغ عقلت روشن شود و خرجین خردمندی را پُر کنی و غنی شوی...تنش سلامت و جانش شکفته باد این شُکوه بی پایان.

یاداشتی زیبا از رضا صائمی
برای استاد بهرام بیضایی

@AydinAreta

زیباترین انسانهای جهان آنها هستند که رنج کشیده اند، زخم خورده اند و طعم تلخ فقدان و سوگ را چشیده اند ولی زخمهایشان را با شهامت و افتخار در آغوش کشیده اند و خود، داستان زندگی و سفر قهرمانی خود را نوشته اند.

همه ما زخمهایی داریم و یکی از شجاعانه ترین کارهایی که می توانیم در زندگی انجام دهیم، این است که زخم های خود را با افتخار از آن خود سازیم و آنها را در مرکز داستان قهرمانی زندگی خود قرار دهیم. زخمهای خود را عاشقانه در آغوش کشیم زیرا که آنها هم زخم ما و هم داستان ما هستند.

زخم پوریا علیپور جوانی که در اعتراضات سال گذشته وحشیانه مورد ضرب و شتم قرار گرفت ، تنها زخم او نیست. زخمی که او بر صورت خود دارد و شجاعانه و با افتخار بر گردن خود آویخته، زخم همه ماست. زخمی که پر از درد است و همزمان چون دریچه ای است گشوده، برای ورود نور به خودآگاه جمعی و تاریخی ما!

آیدین آرتا
@AydinAreta

یک ملت زنده و پیشرو می داند که اگر به نام تجدد و نو شدن، از انتقال میراث تاریخی خود که شامل داستان‌ها و افسانه‌ها، قهرمانان و پاسداشت تاریخ و فرهنگ است به نسل‌های بعدی سر باز زند، نسل آینده بی‌تردید از فقدان آرمان و جهت‌گیری در درک هویت خویش در رنج خواهد بود و ریشه‌های چنین ملتی رو به زوال خواهد گذاشت.

حقیقت این است که چنین ملتها و فرهنگ هایی که تیشه بر ریشه ی تاریخ و هویت خود می‌زنند در حال مرگ نیستند، بلکه هم اکنون هم مرده اند، زیرا دیگر داستانی و حماسه ای برای سرودن نخواهند داشت.

وینستون چرچیل

@AydinAreta

بدون تجربه از دست دادن
هرگز نمی توان مهربانی را فهمید
باید در برابر چشمان خود
محو شدن آینده را تجربه کرد
آنچه را که در مشت محکم گرفته ایم
آنچه را با دقت حساب و ذخیره کرده ایم
همه را باید دید که چون نمک
در آب حل می شود
تنها گم شدن در برهوت آرزوهای سوخته
ما را زائر سرزمین مهربانی خواهد کرد

ولی حتی پیش از آن
باید در قلب خود
ژرفای تاریک سوگ را
تجربه کرد!

باید با سوگ از خواب برخاست
باید آنقدر از سوگ گفت
تا صدایمان
رنگ از رشته های سرگردان
سوگ گیرد

نائومی شهاب-نای

ترجمه: آیدین آرتا

@AydinAreta

وقتی خسته ایم، مورد هجوم افکاری قرار می گیریم که مدتها پیش بر آنها غلبه کرده ایم! "نیچه"

زنهار که مغلوب آنها نشویم!

@AydinAreta

به چشمان این چهار کودک نگاه کنید. دشوار نیست شناختن آنها!

شگفت است که چیزی در چشمان ما در طول زمان بی تغییر می ماند.

ما بزرگ می شویم، انتخاب می کنیم، تجربه می کنیم، می آموزیم و پیر می شویم و آنکه در پس چشمان ماست‌، همچنان در سکوت ژرف، بی تغییر و رازآمیز خود به بیرون می نگرد.

کسی که خود ماست و نیست. ما با موجهای تغییرات زندگی جابجا می شویم و او در عمق اقیانوسی از سکون نشسته است. چیزی که محدود به زمان و مکان نیست و شاید همان است که پس از ما به سفر خود ادامه می دهد.

کارل یونگ بر سنگی که به مناسبت ۷۵ سالگی خود در سال ۱۹۵۰ تراشیده و در خانه خود در Bollingen سوییس نصب کرده است این عبارات را در رابطه با این ناظر تنها و درسکوت با الهام از متنی کهن از کیمیاگری حک کرد.

"من یک یتیم هستم ... تنها!
و با این وجود گسترده در همه جا و همه چیز!
من یگانه هستم ولی در تضاد با خویشتن!
من پیرم و جوان!
نه پدری شناخته ام و نه مادری!
گویی مرا چون ماهی از تاریکی اقیانوس نیستی بیرون کشیده اند! و یا چون سنگی سپید از آسمان بر تاریکی جهان سقوط کرده ام!مسافرم در کوهها و جنگل‌های جهان و همزمان پنهان در ژرفای ناشناخته آدمیان.
من برای هر انسانی میرا هستم و با این حال چرخه زمان و ابدیت هرگز مرا لمس نخواهد کرد!

این ناظر تنها و در سکوت ، این "خویشتن خویش” Self پنهان انسانی و این سنگ گمشده فلاسفه lapis philosophorum همان است که در پشت چشمان ما پنهان است. همه آنچیزی که هستیم و به آن بدل می شویم، و همه آنچه را در زندگی برمی گزینیم و در خود رشد می دهیم و یا ویران می کنیم در خود نهان می کند ولی محدود به آنها نیست. گویی چیزی ورای زمان و مکان و تجربه انسانی است که اینجاست تا نظاره کند. تنها نظاره کند. در سکوتی ژرف و بی اعتنا به محدودیت زمان مند و مکان مند حیات ما.

او همه آنچیزی است که هستیم و همزمان همه آنچه که می توانیم بدان بدل شویم و نمی شویم. هر دوسوی شکوه و ویرانی ما را در خود نهان دارد.

آیدین آرتا

@AydinArera

آهنگی باش در این خانه بپیچ ...

تو را همه جوره دوست داشتم فرامرز اصلانی.
صدایت را، ترانه هایت را، آن شخصیت متین و دوست داشتنی ات را. زیبا بودی و پژواک زیبایی در این جهان شدی.
شاید ترانه های هیچ خواننده دیگری را در خلوت چون ترانه های تو زمزمه نکردم. چقدر این تفاوت دوست داشتنی تو زیبا و یگانه بود .. و آخر به سفر رفتی و چقدر ناگهانی و چقدر زود ...
در یادها خواهی ماند با تمام ترانه های جاودانه ای که برای نسل‌ های گذشته و حاضر و نیامده این سرزمین به یادگار گذاشتی 🖤

@AydinAreta

سال نو بر همه شما یاران مهربان و همراهان دیرین و همه مردمان سرافراز این خاک کهن خجسته و پیروز باد.

من امسال هم تصویر هفت سین زیبای شهرکتاب سوخته بابل را ضمیمه این شادباد نوروزی می کنم، زیرا برای خود من این تصویر تجسمی ماندگار از قدرت پیروزی فرهنگ و اندیشه بر ویرانی ، و دست بالای زیبایی و زندگی بر نیروهای مرگ و تباهی است.

این نمادی است که برای سالیان دراز می تواند به یاد ما بیاورد که ما از هر آنچه در تاریخ بر ما گذشته است نیرومند تریم.

ما از همه تندبادهای ویرانگر تاریخ گذشته ایم زیرا این فرهنگ را، فرهنگ جشن گرفتن زندگی را، چون مشعلی در دستانمان نگاه داشته ایم و از نسلی به نسل بعد سپرده ایم.

فرهنگی که "زندگی" و مظاهر شریف و بالای آن چون سرودن و شادمانی و رقص و ستایش زیبایی را به جشن می نشیند، هرگز مغلوب مرگ نخواهد شد.

زنده باد زندگی، پیروز باد نوروز!

آیدین آرتا

@AydinAreta

دکتر صدیقه وسمقی بازداشت شد.
زنان ایران چنان شریف و بزرگ اند که تنها از تبار آنان بودن برای حس افتخار تمام عمر هر مرد ایرانی کافی است.

@AydinAreta