نمی‌دانم چه می‌خواهم خدایا
به دنبال چه میگردم شب و روز
چه می‌جوید نگاه خسته‌ی من
چرا افسرده است این قلب پر سوز
ز جمع آشنایان می‌گریزم
به کنجی می‌خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تیرگیها
به بیمار دل خود می‌دهم گوش
گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دوصد پیرایه بستند
از این مردم، که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیونه ای بدنام گفتند
دل من، ای دل دیوانه‌ی من
که میسوزی از این بیگانگی ها
مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را، بس کن این دیوانگی ها
•رمیده؛ فروغ
