نسخه های زندگی

🌀 صبرِ شادمانه

... یادمان نرود که ایرانِ امروز بیش از خون به اندیشه نیاز دارد و بیش از قدرت نظامی به آب نیاز دارد و بیش از ایدئولوژی به اخلاق نیاز دارد و بیش از هوش به عقلانیت و فهم بدیهیات نیاز دارد و بیش از مرگ به زندگی نیاز دارد و بیش از گریه به شادی نیاز دارد و بیش از شعارهای آسمانی به شعورهای زمینی نیاز دارد، و بیش از نفرت به همدلی نیاز دارد. جوامع تحول می‌یابند و دیکتاتورها دیر یا زود، با خون یا بی‌خون، می‌روند، اما اگر در فرایند این رفتن‌، خشونت و نفرتی تولید شود، آن خشونت و نفرت می‌ماند و دامان نسل‌‌های بعدی را می‌گیرد. همان‌گونه که ما هنوز داریم تاوان نهضت ملی شدن نفت و کودتای ۲۸ مرداد را می‌دهیم. 
؛🌾
امروز مأموریت روشنفکری، کارِ فکری و تولید اندیشه نیست، بلکه شادمان نگه‌داشتن جامعه و امیدوار نگه‌داشتن جوانان است. جوانان، سرمایه‌های اصلی کشورند، اگر شادمان و امیدوار بمانند، هیچ نگرانی نیست، دوباره کشور را می‌سازند. حکومت، گرفتار بیماری‌های پیرانه‌سری است،‌ یعنی هم ناتوان‌تر از آن است که خودش را بازسازی کند و هم ناتوان‌تر از آن است که بتواند مانع تحولاتی شود که این جوان‌ها خواستار آن هستند. مرحله ورود حکومت به رفتارهای کاریکاتوری به‌شدت دارد در همه عرصه‌های حکمرانی بروز پیدا می‌کند و این خبر خوشی است. ما فقط باید مراقب جوان‌ها باشیم که از دست نروند، که شادمان بمانند، که در خشم و نفرت فرو نروند که از ایران نگریزند، که ناامید نشوند!
؛🌾
از یک‌سو اقتصاد وارد فاز خودمختاری شده است یعنی دیگر با سیاست‌گذاری اقتصادی نمی‌توان آن را مدیریت کرد؛ معنی‌اش این است که حکومت دست به هر کاری در حوزه اقتصاد بزند اوضاع را بدتر خواهد کرد. از سوی دیگر جنبش مهسا اکنون جامعه ایران را وارد عمیق‌ترین انقلاب مدنی تاریخ ایران کرده است. ای کاش، مردان مداخله نکنند و انقلاب فرهنگی زنان را به خشونت نکشانند. مردان بهتر است فقط از نظر روحی و اجتماعی، زنان را تقویت کنند و از آنان حمایت کنند. سعی نکنند جانشین زنان شوند یا رهبری آنان را به دست گیرند. مردان در ایران معاصر سه بار انقلاب کرده‌اند و هر سه بار گند زده‌اند. مراقب باشیم این بار انقلاب زنان را گند نزنیم. حکومت در نقطه بن‌بستی آچمزگون است و هر کاری بکند انقلاب مدنی و فرهنگی زنان را تعمیق و تشدید می‌کند: همین‌جا بماند می‌بازد، عقب‌نشینی کند می‌بازد، حمله کند می‌بازد، سکوت کند می‌بازد، خشمگین شود می‌بازد، زندانی کند می‌بازد، زندانی نکند می‌بازد. فقط نادان‌ترین حکومت‌ها خود را به چنین بن‌بستی گرفتار می‌کنند.  
؛🌾
اکنون ما چه کنیم؟
ما باید ورزش کنیم، به هر بهانه‌ای مهربانی و شادمانی کنیم، در خانواده و محله جلسات کتاب‌خوانی راه بیاندازیم، موسیقی بنوازیم، برقصیم، از کودکان کار حمایت کنیم، جوان بیکاری را شاغل کنیم، به نیازمندی وام بدهیم، پیادگان را سوار کنیم، به هم احترام بگذاریم، تمیز نان بپزیم، خوب رانندگی کنیم، در دادوستد راستگو باشیم، از بیماران نیازمند حمایت کنیم، گذشت داشته باشیم، در خیابان بداخلاقی نکنیم و همه جا به هم رحم کنیم تا این دوره سختی و سرسختی بگذرد. ما به دوره‌ای از «صبر شادمانه» نیازمندیم!

"محسن رنانی/ ۵ خرداد ۱۴۰۲"

🔻نسخه‌های زندگی:
🍃 @zlife

🌀 ایمانت را تازه کن..

سؤال کرد که از نماز فاضل‌تر چه باشد؟
یک جواب آن که گفتیم جانِ نماز به از نماز،
جواب دوم که:
"ایمان" به از "نماز" است.
زیرا نماز، پنج وقت فریضه است و ایمان، پیوسته.
و نماز به عذری ساقط شود و رُخصتِ تأخیر باشد.
و تفضیلی دیگر هست ایمان را بر نماز که ایمان به هیچ عذری ساقط نشود و رخصتِ تأخیر نباشد.
و ایمانِ بی‌نماز منفعت کند و نمازِ بی‌ایمان منفعت نکند، هم چون نماز منافقان.
و نماز در هر دینی نوعِ دیگر است و ایمان به هیچ دینی تَبَدُّل نگیرد.
احوال او و قبله‌ی او و غیره متبدل نگردد.
"فیه مافیه"
؛🌾
لايُؤمن أحدكم حتى يكون هواه تبعا لما جئت به..
مومنِ کامل نشود کسی ازشما، مگر آنکه خواهش او تابع گردد..
"رسول اکرم ص"
؛🌾
ایمان، مخالفتِ هواست؛
کافری، موافقتِ هوا.
آن یکی ایمان آورد؛ معنی‌اش این است که عهد کردم که مخالفت هوا بکنم.
این شخص چون گفت که ایمان آوردم
یعنی هوا مُرد و نَفس مُرد.
"شمس تبریزی"
؛🌾
تازه کن ایمان، نِی از گفتِ زبان
ای هوا را تازه کرده در نهان
ای کسی که لحظه به لحظه به دنبال هواهای نفسانی ات هستی، برو و ایمانت را تازه کن.
تا زمانی که هواهای نفسانی ات تازه است، ایمانت تازه نمی شود.
هوای نفس همچون قفلی بر دروازه قلب است، ایمان به آن وارد نمی شود مگر با شکستن این قفل.
تو که اسیر هوای نفسانی خویش هستی حتی سخن تازه و بدیع قرآن را نیز به میل خودت و برمبنای هوای نفست تاویل و تفسیر می کنی. بنابر این، معانی ژرف و روشن قرآن به دست تو کج و معوج می شود.
تا هوا تازه‌ست ایمان تازه نیست
کین هوا جز قفلِ آن دروازه نیست
کرده‌ای تاویل حرف بِکر را
خویش را تاویل کن نه ذکر را
بر هوا تاویل قرآن می‌کنی
پست و کژ شد از تو معنیِّ سَنی
"دفتر اول مثنوی"
؛🌾
ایمان یعنی امنیت و آرامش؛ کسی که واقعا ایمان دارد، هم خود در امن و آرامش است و هم دیگران و افرادی که در پیرامونش قرار داشته و با وی مرتبط هستند از وجود ایشان در امنیت و آرامش به سر می برند.
؛🌾
ایمان، گام زدن در جهت حقیقت خواهی و زیستن بر مدار عدالت طلبی است.
قرآن کریم برلزوم تازه کردن ایمان تاکید میکند:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا....
ای کسانی که ایمان آورده اید، واقعاٌ ایمان بیاورید..
؛🌾
ایمان چیزی نیست که بتوان آن را از این و آن شنید و یک بار برای همیشه به‌دست آورد.
ایمان را باید دائما نو کرد؛ تجربه کرد و نَفَس کشید.

🔻نسخه‌های زندگی:
🍃 @zlife

🌀از علی آموز اخلاص عمل

عارف کسی است که هیچ کدورتی مَشربِ صاف او را مکدّر نگرداند و هر کدورتی که بدو رسد، صافی شود.»
"فیه مافیه-مولانا"
؛🌾
چونک آن بدبخت آخر از قضا
ناگهان آن زخم زد بر مرتضا
مرتضی را شربتی کردند راست
مرتضا گفتا که خون ریزم کجاست
شربت او را ده نخست آنگه مرا
زانک او خواهد بُدَن همره مرا
شربتش بردند او گفت اینت قهر
حیدر اینجا خواهدم کشتن به زهر
مرتضا گفتا به حق کردگار
گر بخوردی شربتم این نابکار
من همی ننهادمی بی او به هم
پیش حق در جنت المأوی قدم
مرتضا را چون بکشت آن مرد زشت
مرتضی بی او نمی‌شد در بهشت
"منطق الطیر- عطارنیشابوری"

🔻 نسخه های زندگی:
🍃 @zlife

🌀 خدا کجاست؟

در علم کلام اسلامی، "تشبیه" یعنی همانند کردنِ ذات و صفات خداوند به مخلوقات. و "تنزیه" یعنی اعتقاد به منزه بودن خداوند از مخلوقات و دور بودن صفات مخلوقات از ذات پاک الهی.
؛🌾
در کتاب "مقالات شمس تبریزی" آمده است که:
واعظی بر مردم همدان منبر می رفت و آنها را تحذیر می‌داد که دور باشید از کسانی که درباره خدا به "تنزیه" قائل‌اند.
و آیاتی که به "تشبیه" تعلق دارند می‌خواند که در خودِ قرآن آمده است که:
الرحمن علی العرش استوی (خدا بر تخت نشسته است)
و خودِ خدا فرموده است که یدا... فوق ایدیهم.
یا: وجوه یومئذ ناضره الی ربها ناظره.
واعظ می‌گفت که پس خدا جسم است و همۀ ویژگی‌های آن را دارد.
؛
هفته‌ای می گذرد و واعظی اهل تنزیه به همدان می‌آید.
شب‌ها بر منبر می‌گفت: ای مردم از مشبهه بر حذر باشید و مبادا خدا را جسم بینگارید. خودِ قرآن گفته است: «هوالاول و الآخر والظاهر و الباطن»
یا «لیس کمثله شیء»
یا «اینما تولوا فثم وجه الله» و از این دست آیات.
مردم سخت ترسیدند و گریان و ترسان به خانه‌ها بازگشتند.
یکی از آنها کُنجِ خانه سر بر زانو نهاد.
بر عادت، طفلان گرد او می‌گشتند.
می‌راند هریکی را و بانگ می‌زد.
همه ترسان بر مادر جمع شدند.
زن آمد پیش او نشست. گفت: خواجه خِیر است، طعام سرد شد، نمی‌خوری؟ کودکان را زدی و راندی، همه گریانند.
گفت: برخیز از پیشم که مرا سخن فراز نمی‌آید. آتشی در من افتاده است.
در اینجا زن ملاحت بیشتری نشان می‌دهد و مرد را به سخن می‌آورد.
مرد می‌گوید که از امروز باید وضعی دیگر در قبال خدا داشته باشیم. اکنون ما کدام گیریم؟ برچه زییم؟ عاجز شدیم.
به تعبیری: آخر با این اعتقاداتِ متفاوت چگونه زندگی کنیم و بمیریم؟
زن می‌گوید:
ای مرد هیچ عاجز مشو و سرگردانی میندیش.
اگر خدا بر عرش است، اگر در جای است و اگر بی‌جای است، هرکجا که هست عمرش دراز باد! دولتش پاینده باد!
تو از درویشیِ خود اندیش که سفره‌ات بی‌نان است و خانه‌ات بی‌چراغ.
؛🌾
زین وصیت کرد ما را مصطفی
بحث کم جویید در ذاتِ خدا
آنک در ذاتش تفکر کردنی ست
در حقیقت، آن نظر در ذات نیست
هست آن پندار او، زیرا به راه
صد هزاران پرده آمد تا اِله
هرچه اندیشی پذیرای فناست
آنکه در اندیشه ناید آن خداست
در گذر از نام و بنگر در صفات
تا صفاتت ره نماید سوی ذات
"دفترچهارم"
؛🌾
پروردگار بزرگ در نگاه و تصور هرشخص جلوه‌ای متفاوت داشته و هر انسانی بسته به میزان آگاهی‌ها و روحیات درونی خویش، تصور خاص خود را از خداوند دارد.
درین زمینه بین آدمیان حتی از نژاد و دین و مذهبی یکسان و مشترک ممکن است دیدگاهی واحد وجود نداشته باشد، بنابراین هرکس برعقیده خود پای فشرده و احساس برتری و کامل بودن نسبت به دیگری داشته باشد بی شک به خطا رفته است چنانکه در قسمت پایانی حکایت موسی و شبان خطاب به موسی آمده:
هان و هان گر حمد گویی گر سپاس
همچو نافرجامِ آن چوپان شناس
حمدِ تو نسبت بِدان گر بهترست
لیک آن نسبت به حق هم اَبتَرست
؛🌾
بزرگی خدای هرکس به اندازه وسعت فکر او و میزان شایستگی اوست و طبیعی است که خدای اهل محبت با خدای اهل شقاوت تفاوت داشته و دیدگاهِ عاشقان ذات اقدس الهی از دیدگاه عامه مردم جداست.
«جمله بهانه‌هاست که عشق است هر چه هست
خانه‌ی خداست عشق و تو در خانه ساکنی
زین بیش می‌نگویم و امکانِ گفت نیست
والله چه نکته‌هاست در این سینه گفتنی»
"دیوان غزلیات شمس"

«آن کس که بهشت را روی زمین نیافته است، در آسمان نیز نخواهد یافت. اقامتگاهِ خدا، جنب خانهٔ ماست، و اثاثِ خانهٔ او عشق است. »
"امیلی دیکنسون"

«هرکه امروز نبیند به جهان طلعتِ دوست
غالب آن است که فرداش نباشد دیدار»
"سعدی"
؛🌾
بهترین راه برای شناخت خدا، عشق ورزیدن به مخلوقات جهان هستی است. باید همه را دوست داشت و چتر مهربانی خود را برسر همه چیز و همه‌کس گستراند، همچون انوار پُرمهر خداوند که بر همه چیز و همه‌کس یکسان پرتوافشانی می‌کنند.
خدایی را به انسان ها معرفی کنیم که بتوانند دوست بدارند، عشق بورزند و حضورش را در همه ذرات هستی و با تمام وجود مشاهده کنند. خدایی که بیشتر از باور کردن بتوانند حضور سراسر مِهرش را با تمام وجود احساس کنند.
موسیا آداب دانان دیگرند
سوخته جان و روانان دیگرند
آتشی از عشق در جان بر فروز
سر به سر فکر و عبارت را بسوز

🔻نسخه‌های زندگی:
🍃 @zlife

تناقض‌های دل
؛🌾
آيا در هیچ دوره‌ای، مردم به اندازۀ ما گرفتارِ تناقض بوده‌اند؟
؛
در زیر کرسی می‌نشینیم،
با وای‌فای روشن، با گجت‌های سرد و بی‌روح، گرم می‌شویم.
با سنتْ عشق می‌کنیم و با مدرنیته زندگی.
مغزمان شهری است و قلبمان روستایی. طرفدار آزادی زنانیم ولی از زن‌های آزاد خوشمان نمی‌آید.
در جامعه‌ای که کسی به وظیفه‌اش عمل نمی‌کند، از حق و حقوق می‌گوییم.
صلح را می‌ستاییم اما قهرمانان خود را از میان جنگجویان برمی‌گزینیم.
چشم به آینده داریم و دل در گذشته.
به جان هم افتاده‌ایم و جانیان را فراموش کرده‌ایم.
عشقِ عریان و خواهشگر را به جا نمی‌آوریم اما خیانت پنهان را از هفت پرده بیرون می‌کشیم و قصاص می‌کنیم. خسته‌ایم اما می‌دویم.
دلشکسته‌ایم اما دست در گیسوی شکن‌درشکن یار نمی‌آویزیم.
می‌خندیم اما شاد نیستیم.
شادیم اما نمی‌خندیم.
قیمت نان را می‌دانیم، قیمت جان را نه. زندگی را دوست داریم، اما مردگان را می‌پرستیم.
به ماشین‌های گران‌قیمت پناه می‌بریم تا ما را چند فرسخ از زندگی ماشينی دور کنند.
جسم‌مان در شهر سرگردان است و روحمان در روستا.
با چراغ گِردِ شهر می‌گردیم كه انسانم آرزوست، اما این همه انسان‌های زلال و دردمند را در کوچه‌های تنگ و خسته نمی‌بینیم.
گاه جام‌های پی‌درپی به مستی ما کفاف نمی‌دهد، و گاه بی‌باده مستیم.
ما چگونه آدمیانی هستیم؟

"زنده‌یاد رضا بابایی"

🔻نسخه‌های زندگی:
🍃 @zlife

از پَسِ ماهِ صَفَر سازم سَفَر

احمدِ آخر زمان را انتقال
در ربیعِ اول آید بی‌جدال
یعنی: بی‌هیچ شک و تردیدی رحلت رسول خاتم در ماه ربیع‌الاول صورت گرفته است.
؛🌾
این عقیده‌ی مولانا است که هم نظر با اهل سنت، وفات نبی مکرم اسلام ص را در اولین روزهای ماه ربیع‌الاول دانسته و می‌فرماید:
هنگامی که رسول گرامی اسلام دریافت که در ماه ربیع وفات خواهدیافت، در جمع اصحاب و یارانش از شدت اشتیاق فرمود:
مَن بَشَّرنی بخُروجِ صَفَرٍ، بَشَّرتُهِ بِالجَنَّةِ
هرکس مرا به انقضای ماه صفربشارت دهد، بهشت را به او بشارت دهم.
و عُکّاشه از اصحاب پیامبر نخستین کسی بود که آن حضرت را به این خبر بشارت داد و پیامبر نیز بهشت را به ایشان بشارت داد.
؛🌾
و اما اشتیاق رسول گرامی اسلام به پایان یافتنِ ماه صفر و شروع ماه ربیع‌الاول نشان‌دهنده‌ی این حقیقت است که مردان خدا درهنگام رحلت ازین دنیا، به واسطه‌ی عدم وابستگی به دنیا و رغبت دیدارِ حضرت حق، بسیارشادمان هستند.
چون خبر یابد دلش زین وقتِ نَقل
عاشقِ آن وقت گردد او، به عقل
چون صَفَر آید، شود شاد از صَفَر
کز پسِ این ماه می‌سازم سفر
هرشبی تا روز زین شوقِ هُدی
ای رفیقِ راهِ اَعلی می‌زدی
؛🌾
پیامبرص نیز که وجود مبارکش لبریز از عشق به پروردگار جهانیان است برای رسیدن لحظه‌ی وصالِ حق روزشماری می‌کند و می‌فرماید:
اللّهُم اغفِرلی وَارحَمنی وَالحَقنی بِالرفیقِ الاَعلی
خداوندا مرا بیامرز و برمن رحمت آر و مرا به برترین رفیق ملحق فرما.
؛🌾
و چنین است که پایانِ ماه صفر را بشارتی می‌داند بر وصول به دیدار بهترین رفیق که همان نور بی‌پایان و وصف‌ناپذیرخداوندی است.
؛🌾
گفت: هرکس که مرا مژده دهد
چون صَفَر پای ازجهان بیرون نهد
که صَفَر بگذشت و شد ماهِ ربیع
مژده وَر باشم مَر او را وشفیع
گفت عُکاشه: صَفَر بگذشت و رفت
گفت که جنت تو را ای شیرِ زَفت
دیگری آمد که: بگذشت آن صَفَر
گفت: عُکاشه بِبُرد از مُژده بَر
؛🌾
پس نتیجه می‌گیریم که مردان خدا و مومنین واقعی به دلایلی که گفته آمد از رحلت خود از این دنیا شادمان هستند، برخلافِ دنیاپرستانِ کودک صفت که از بودنِ هرچه بیشتر در دنیا خوشحال و شادمان هستند. چرا که دنیاپرستان مانند مرغِ نابینایی که آب شیرین و گوارا ندیده باشند، آبِ حوض کوثر در نظرشان شور و بدمزه جلوه می‌نماید.
؛🌾
پس رِجال از نَقلِ عالَم شادمان
وز بقایش شادمان این کودکان
چونکه آبِ خوش ندید آن مرغِ کور
پیش او کوثر نماید آبِ شور

🔻نسخه های زندگی
🍃 @zlife