مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ کمال‌گرایی از کجا در ما شکل گرفت؟


🔻۱. کودکی ناامن:

پدر و مادر ۱۹ را حساب نمی‌کند، می‌گوید باید ۲۰ بگیری.کودک مدام با این جملات مواجه می‌شود:

"تو دست و پا چلفتی هستی"
"بچه فلانی رو نگاه کن! تو به درد نخوری"
سیستم آموزشی ما چه در مدرسه چه دانشگاه،  نمی‌گوید مقایسه نکن! توسری نزن!

🔻۲. یادگیری از اجتماع و محیط:

محیط می‌گوید باید چنین هیکلی داشته باشی.
باید زیبا و بی‌نقص باشی.
باید این شکلی لباس بپوشی.
فلانی را نگاه کن! باید این مدلی باشی. (جامعه پر شده از مقلدهای اینفلوئنسرها..ادای نصرت رو درمیارن فکر می‌کنن مثل اون آشپز خفنی میشن)

🔻۳. انتظارات بالای خانواده:

اینهمه خرجت کردیم..توقع داریم..باید پزشکی قبول شی، باید فلان‌جا کار کنی.
انرژی زیادی را صرف گیر دادن می‌کنند.

🔻۴. فرهنگ بت ساز:

در فرهنگ ما، آدم‌ها یا شیطان هستند یا بتی برای پرستیدن.
وسط نداریم..خاکستری نداریم..امکان ندارد بگوییم یکی ۴ تا خوبی دارد دو تا بدی و بقیه قبول کنند..نقص داری؟ حذف!
این فرهنگ آدم‌ها را به تله کمالگرایی می‌اندازد.

🔻۵. شرکت‌های تبلیغاتی:

همیشه می‌خواهند یک آدم بی‌نقص  بسازند، خصوصا در حوزه زیبایی.

🔻۶. شبکه‌های اجتماعی:

استاندارها را می‌برند بالاتر.
فقط خوشی‌ها را به اشتراک می‌گذارند.
هرگز از غم‌ها، شکست‌ها و گریه‌ها، تصویری نمی‌گذارند. +++



🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ توهم توطئه قسمت اول

Ⓜ️ توهم توطئه قسمت دوم

Ⓜ️ توهم توطئه قسمت سوم

Ⓜ️ توهم توطئه قسمت چهارم


➕ تلسی تاک آرین



🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ «بازی‌های مخاطره‌آمیز» نقش مهمی در توسعۀ مهارت‌های کودکان دارد.


🔻 بعضی از بازی‌ها برای والدین ترسناک و برای کودکان هیجان‌انگیز هستند: بالا رفتن از سطوح شیب‌دار، پریدن از ارتفاع یا کاوش در گوشه‌‌وکنار پارک بدون نظارت مستقیم والدین. اگرچه این لحظات گاهی برای والدین اضطراب‌آورند، اما مطالعات علمی نشان داده‌اند که «بازی‌های مخاطره‌آمیز» به کودکان امکان ماجراجویی می‌دهند و نقش مهمی در توسعۀ مهارت‌های شناختی، احساسی و اجتماعی آن‌ها دارند. «بازی‌های مخاطره‌آمیز» به فعالیت‌هایی گفته می‌شود که همراه با هیجان و عدم قطعیت هستند و ممکن است به آسیب‌های جسمی کوچک یا گم‌شدن منجر بشوند.

🔻 مطالعاتی که طی دو دهه گذشته انجام شده، نشان می‌دهند که بازی‌های مخاطره‌آمیز، به‌ویژه در فضاهای باز، نه تنها استرس و اضطراب کودکان را کاهش می‌دهند، بلکه مهارت‌های مدیریت هیجانات را نیز تقویت می‌کنند. دکتر هلن داد از دانشگاه اکستر انگلستان معتقد است که چنین فعالیت‌هایی کودکان را با واکنش‌های جسمی مانند ترشح آدرنالین آشنا می‌کند و کودکان یاد می‌گیرند که چگونه با احساساتی چون ضربان قلب بالا و هیجان شدید کنار بیایند و آن را مدیریت کنند.

🔻 سابقۀ پژوهش دربارۀ بازی‌های پرریسک به ۱۹۹۶ بازمی‌گردد، زمانی که نروژ قانونی را در زمینۀ ایمنی زمین‌های بازی تصویب کرد. این قانون الزام می‌کرد که تجهیزاتی مانند دستگیره‌ها و وسایلی که خطر آسیب‌دیدگی را به حداقل می‌رسانند، به زمین‌های بازی اضافه شوند. چند سال بعد، الن سندستر روانشناس، متوجه شد که تجهیزات زمین‌های بازی دارند حذف می‌شوند و امکان بازی‌های مخاطره‌آمیز کمتر و کمتر می‌شود. این موضوع از نظر او نگران‌کننده بود. چرا که مطالعاتش نشان می‌داد کودکانی که فرصت ماجراجویی‌ دارند، در آینده کمتر به رفتارهای پرخطر روی می‌آورند.

🔻 فواید بازی‌های مخاطره‌آمیز حتی برای سازمان‌های ایمنی نیز قابل چشم‌پوشی نیست. پملا فوسلی، رئیس یک سازمان پیشگیری از آسیب در کانادا، دربارۀ این نوع بازی‌ها می‌گوید: مزایای اجتماعی، جسمی و روانی این بازی‌ها به‌قدری گسترده است که نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت. با این حال، نگرش‌ها نسبت به ریسک در کشورهای مختلف متفاوت است. در اسکاندیناوی، فرهنگ عمومی و نظام سلامت همگانی، به والدین اجازه می‌دهد به کودکان فرصت تجربه‌های بیشتری بدهند. اما در کشورهایی مانند انگلستان یا کانادا، نگرانی‌های حقوقی و بیمه‌ای مانعی جدی برای این موضوع است.

🔻 در حالی که بسیاری از متخصصان بر اهمیت بازی‌های مخاطره‌آمیز تأکید می‌کنند، دنیای مدرن اغلب ایمنی را به حداکثر می‌رساند و فرصت‌های ریسک‌کردن را از کودکان می‌گیرد. قوانین سختگیرانه، طراحی‌های بیش‌ازحد ایمن در زمین‌های بازی و نگرانی‌های والدین، امکان ماجراجویی‌های طبیعی را محدود کرده است. محققان، از جمله ماریانا بروسونی از دانشگاه بریتیش کلمبیا، معتقدند که تغییرات شهری، طراحی زمین‌های بازی و آموزش والدین می‌توانند نقش کلیدی در بازگشت به بازی‌های آزاد و ماجراجویانه داشته باشند.

🔻 طرفداران ماجراجویی وبازی‌های مخاطره‌آمیز شعارشان این است: «کودکان باید به اندازۀ لازم ایمن باشند، نه به اندازۀ ممکن». این به معنای فراهم کردن محیط‌هایی است که کودکان بتوانند مرزهای توانایی‌های خود را کشف کنند. دکتر سندستر، که فرزندش پس از سه سال تمرین، سرانجام به بالای یک درخت بلند رسید، می‌گوید: این حس شادی‌آور و شجاعانه، نه تنها برای کودکان بلکه برای بزرگسالان نیز ضروری است.


📌برگرفته از مطلب «Why kids need to take more risks: science reveals the benefits of wild, free play» که در تاریخ ۸ ژانویۀ ۲۰۲۵ در وب‌سایت نیچر منتشر شده است.


➕ ترجمان




🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ جعبه سیاه شریعتی!





🔻 جعبه سیاه شریعتی، عنوانی است که رضا خجسته رحیمی برای گزارش مفصل خود از بازخوانی سه جلد اسناد ساواک مربوط به علی شریعتی (مرکز اسناد انقلاب اسلامی: ۱۳۷۸) در شماره ۹۴ دوماهنامه اندیشه پویا انتخاب کرده است. نویسنده کوشیده تا مجموعه‌ای از اسناد شامل؛ متن دو جلسه بازجویی در خرداد ۱۳۴۳، دو نامه ۴۰ و ۱۰ صفحه‌ای شریعتی به ساواک در سال ۱۳۴۸، نامه‌ای که در سال ۱۳۵۱ به دستور ساواک نوشته شده، و در نهایت متن پنج جلسه بازجویی در زندان سال ۱۳۵۲ را مورد بررسی قرار دهد.

🔻 به باور نویسنده همه اسناد نشان می‌دهند که برخورد شریعتی با ساواک توام با همراهی و مصالحه‌جویی بوده است. راهبرد وی در حدفاصل  سال‌های ۴۳ تا ۵۲ ترکیبی از حقیقت‌گویی و فریب بازجویان بوده به این معنا که شریعتی سعی می‌کرده با پررنگ کردن مبارزات دوران جوانی خود علیه توده‌ای‌ها، بی‌اعتقادی به مواضع جبهه ملی، و انتقاد از چریک‌ها و مجاهدین اعتماد سازمان امنیت را برای تداوم فعالیت‌های خود در حسینیه ارشاد جلب نماید.


🔻 بعد از بازداشت شریعتی در سال ۱۳۵۲ ساواک طی توافقی از او می‌خواهد تا علیه مارکسیسم و ماتریالیسم مطالبی را بنویسد. در همین راستا شریعتی دو کتاب؛ انسان، اسلام و مکتب‌های مغرب‌زمین و بازگشت به خویش را در زندان می‌نگارد. گویا شاه به سازمان امنیت پیشنهاد می‌کند که ابتدا این دو کتاب به صورت پاورقی در روزنامه کیهان منتشر شوند. رویدادی که بازتاب وسیعی در جامعه می‌یابد‌ و شریعتی که اکنون بیرون از زندان است به نزدیکان‌اش سفارش می‌کند که موافقت خود با انتشار این یادداشت‌ها را تکذیب کنند.


🔻خجسته رحیمی در تحلیل نهایی خود این رفتار متناقض شریعتی (مبارزه جویی در جامعه و مصالحه‌جویی در زندان) را فراتر از فریب بازجوها در راستای راهبرد زمین‌دادن و زمان‌خریدن، و ناشی از رفتار ژلاتینی شریعتی می‌داند. رویکردی که از فرط تعارض‌های درونی آن‌چنان به روح معلم انقلاب زخم زده است که او مفری به جز مهاجرت نمی‌یابد. به باور نویسنده گزارش، شریعتی برای رفع این تناقض شاید می‌توانست به موازات کاهش مبارزه‌طلبی خود در ارشاد بر مقاومت خویش در زندان افزوده و از این مسیر بر ناسازگاری روانی خود فائق آید.


🔻 اما چرا رفتار شریعتی تا این حد تناقض‌آلود بود؟ روزگاری پیش از این ظریفی گفته بود پیوند میان شریعتی و خطابه آن‌چنان نزدیک و وثیق بود که گویا از پس هر سخن‌رانی، شریعتی دیگری خلق می‌شد و او مدام در حال ساخته شدن بود! واقعیت این‌است که شریعتی به بت جوانان تبدیل شده بود و او این تلقی قهرمانانه از خویش را دوست می‌داشت و چه بسا آن را برای پیشبرد اهداف انقلابی‌اش موثرتر می‌دانست. روحیه رمانتیک او هم مستعد ظهور تعارض‌های بنیادی بود.

🔻 در ترجمه‌ای از شاندل که در حقیقت خود اوست و در مجموعه گفت‌و‌گوهای تنهایی آمده است لحظات پایین آمدن از تریبون سخنرانی و هیجان وصف‌ناپذیر جوانان را به تصویر می‌کشد. همان‌ها که او را چون قهرمانی در آغوش می‌کشند و از این‌که چرا دیر لب به سخن گشوده است گلایه می‌کنند. توصیف سراسر شاعرانه و احساسی شریعتی از این صحنه نشان می‌دهد که او تا چه حد در درونی کردن کاراکتر پیامبرانه توفیق یافته است. قهرمانی که برای خود رسالت روشنگری قائل بود.


🔻 نکته پایانی: بازخوانی اسناد مرتبط با شریعتی در گزارش اندیشه پویا نشان می‌دهد که او بیش از تصور عموم مردم در زمانه خود یک انسان معمولی همراه با مجموعه‌ای از قوت‌ها، ضعف‌ها، و سرشار از تناقض‌ها و کشمکش‌های درونی بوده است. مبارزی که اگر‌چه برای بسیج انقلابی مخاطبان خود می‌کوشید تا دوگانه‌هایی از جنس؛ حقیقت/ مصلحت، و حسینی/ یزیدی خلق نماید ولی برای پیشبرد هدف خود یعنی آگاهی‌بخشی به جامعه از اتخاذ مواضع متصلب پرهیز، و از نشاندن حقیقت و مصلحت در کنار یکدیگر دریغ نمی ورزید. +++



📝 مهران صولتی



🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی