تهران پادکست | پادکست و کتاب صوتی |

صبح‌ها مسیر ثابتی دارم و اگر عجله نداشته باشم آنقدر در ایستگاه منتظر می‌مانم تا تاکسی مورد علاقه‌ام برسد. در واقع راننده این تاکسی را دوست دارم. راننده پیر و درشت هیکلی با دست‌‌های قوی و آفتاب سوخته و چشم‌های مشکی رنگ است که تابستان و زمستان سر شیشه ماشین را باز می‌گذارد و با آنکه چهار سال است بیشتر صبح‌ها سوار ماشینش می‌شوم فقط سه چهار بار صدای بم و خش‌دارش را شنیده‌ام. ماشینش نه ضبط دارد، نه رادیو و شاید همین سکوت، حضورش را این چنین لذت بخش می‌کند. ما هر روز از مسیر ثابتی می‌رویم، فقط چهارشنبه‌های آخر هر ماه راننده مسیر همیشگی‌مان را عوض می‌کند.

یکی از چهارشنبه‌های آخر ماه به او گفتم:
- «از این طرف راهمون دور میشه ها.»
- «می‌دونم.»
دیگر هیچ کدام حرفی نزدیم و او باز هر روز از مسیر همیشگی می‌رفت و چهارشنبه‌های آخر ماه مسیر دورتر را انتخاب می‌کرد. چهارشنبه آخر ماه پیش وقتی از مسیر دورتر می‌رفت، سر یک کوچه ترمز کرد نگاهی به این طرف و آن طرف انداخت، بعد گفت: «ببخشید الان بر می‌گردم» و از ماشین پیاده شد. دوباره کمی این طرف و آن طرف را نگاه کرد، یک کوچه را تا نیمه رفت و برگشت بعد سوار شد و رفتیم. به دست‌هایش نگاه کردم، فرمان را آنقدر محکم گرفته بود که ترسیدم از جا کنده شود، اما لرزش دست‌هایش پیدا بود، پرسیدم: «حالتون خوبه؟» گفت: «نه.» نگاهش کردم و بعد برایم تعریف کرد.
چهل و شش سال پیش عاشق دختر جوانی می‌شود. چهارشنبه آخر یک ماه دختر جوان به او می‌گوید خانواده‌اش اجازه نمی‌دهند با او ازدواج کند. راننده از دختر جوان می‌خواهد لااقل ماهی یک بار او را از دور ببیند. دختر جوان قول می‌دهد تا آخر عمر چهارشنبه آخر هر ماه سر این کوچه بیاید. چهل و شش سال دختر جوان چهارشنبه آخر هر ماه سر کوچه آمده، راننده او را از دور دیده و رفته است.

از راننده پرسیدم: «دختر جوان ازدواج کرد؟» نمی‌دانست. پرسیدم: «آدرسشو دارین؟» نداشت. در این چهل و شش سال با او حتی یک کلمه هم حرف نزده بود فقط چهارشنبه‌های آخر هر ماه دختر جوان را دیده بود و رفته بود. راننده گفت «چهل و شش سال چهارشنبه آخر هر ماه اومد ولی دو ماهه نمیاد.» به راننده گفتم: «شاید یه مشکلی پیش اومده.» راننده گفت: «خدا نکنه» بعد گفت: «اگر ماه دیگر نیاد می‌‌میرم.»

| سروش صحت |

#داستانک

📻 @tehranpodcast 🍂

چیزهایی هست که نمی‌دانی. مثلا این‌که من بلدم تو را در خانه ام تصور کنم. ببینمت که داری حرف می‌زنی، می‌رقصی، با شانه‌های برهنه‌ات مجابم می‌کنی دست از زندگی برندارم، کتاب می‌خوانی، فیلم می‌بینی، منتظرم هستی از کوه برگردم و برایم روزت را با جزییات تعریف کنی، و مرا ببوسی طوری که انگار خیلی وقت است منتظر بوسیدنم بوده‌ای. و عزیزم، همین فکرهاست که غمگینم می‌کند، و همین خیال‌هاست که فرسوده ام کرده.

چیزهایی هست که نمی‌دانم. مثلا نمی‌دانم باید اول برایت داستان بخوانم یا کمرت را نوازش کنم. باید اول برایت درباره التیام معاشرت حرف بزنم یا تمام تاریکی سالن به صدای نفس‌کشیدنت گوش کنم تا تاتر تمام بشود و بعد حرف بزنیم. باید وقتی خوابت می‌برد ببرمت روی تخت یا بگذارم روی کاناپه‌ی کهنه مچاله شوی. من دوست‌داشتن را از یاد برده‌ام. همین‌هاست که غمگینم می‌کند.

چیزهایی هست که نمی‌گویم، مثلا این‌که می‌خواهم وقتی آرایش می‌کنی نگاهت کنم. چیزهایی هست که نمی‌خواهم، مثلا این‌که دلیل گریه‌ات باشم. چیزهایی هست که نمی‌توانم مثلا جنگیدن با چشم‌هایی که لمست می‌کنند. و چیزهایی هست که نمی‌خواهم بدانی، مثلا این‌که خواب دیده‌ام مرا به تنت عادت داده‌ای.

عزیزم، مردی که خانه‌اش سرزمین سرد تنهایی است، نمی‌تواند به گرمای بدنی فکر کند که خاکسترش خواهدکرد. و دستی که به سگ‌ها و سنگ‌ها عادت کرده، برای لمس تو زیادی زمخت شده. و لبی که بوسه و آواز را فراموش کرده، نمی‌تواند نام تو را صدا بزند. و این داستان ساده‌ی زندگی بازنده‌هاست: چیز‌هایی که می‌خواهی و کسانی که دوست داری سهم تو نیستند.

و چیزهایی هست که می‌دانم، مثلا این‌که تی‌شرت سیاهم به تو بیشتر از خودم می‌آید، و این‌که تختم بوی تو را نخواهدگرفت، و این‌که شعر به کار این دنیا نمی‌آید، و این‌که می‌توانم به تصورکردنت در خانه‌ام ادامه بدهم، حتی وقتی خانه‌ای برایم نمانده‌باشد. و این جادوی توست، ای باد فراری که هر بوته‌ای را ببوسی گل می‌دهد. فقط کاش قبل از سوختنم رسیده‌بودی.
همین.


| حمید سلیمی |


#داستانک
#وبلاگ

📻 @tehranpodcast 🍂