🎯 عصر مرفهان بی‌درد به پایان رسیده با «مرفهان دردمند» چه کنیم؟
🔴 به طور سنتی، مرفهان در هر جامعه‌ای، تمایز خودشان را از بقیۀ مردم، در توانایی‌شان برای وقت تلف‌کردن، هدردادن پول به پای تجملات بی‌فایده و تنبلی نشان می‌دادند. اگر بقیه مجبور بودند صبح تا شب کار کنند تا نانی برای خوردن داشته باشند، آن‌ها عمرشان را با تفریح و هنر و مهمانی می‌گذراندند. چنانکه تورستن وبلن، یکی از تیزبین‌ترین تحلیل‌گران نابرابری، نامشان را «طبقۀ تن‌آسا» گذاشته بود.
🔴 وبلن می‌گفت ثروتمندان اصرار دارند طوری رفتار کنند که معلوم شود مجبور نیستند مثل بقیۀ مردم کار و برنامه‌ریزی کنند. به همین دلیل است که لباس‌های ناراحت و دست‌و‌پاگیر می‌پوشند، یا با قاشق چنگال نقره غذا می‌خورند.
🔴 اما «نمایش‌های پرزرق‌و‌برق» دنیای امروز، شکل دیگری دارند. البته هنوز «مرفهان بی‌درد» پیدا می‌شوند، اما حالا اکثر ابرثروتمندان تلاش می‌کنند تا تصویری بسیار «دغدغه‌مند» از خودشان نشان دهند. آن‌ها افتخار می‌کنند که شانزده‌ساعت در روز کار می‌کنند، هفته‌ای یک کتاب جدید می‌خوانند، ورزش روزانه‌شان ترک نمی‌شود و به فکر محیط‌زیست‌اند. آن‌ها شبانه‌روز عرق می‌ریزند تا «دنیا را به جای بهتری» تبدیل کنند.
🔴 الیزابت کارید-هَکِت، نویسنده و روزنامه‌نگاری آمریکایی، نام جدیدی برای آن‌ها انتخاب کرده است: «طبقۀ الهام‌بخش». هکت می‌گوید ابرثروتمندان امروزه در مسابقۀ بی‌پایان «آگاه‌تر بودن، پیشروتر بودن و کارآمدتر بودن» با هم مبارزه می‌کنند.
🔴 اما این نمایش شایسته‌سالاری صرفاً مسئله‌ای فرهنگی نیست، چون نقشی جدی در تثبیت و مشروعیت‌بخشیدن به نابرابری‌های نهادینۀ جامعه دارد. راج چتی، اقتصاددان دانشگاه هاروارد، در محاسبه‌ای نشان داد: احتمال قبولی فرزندان یک‌درصد بالای جامعۀ آمریکا در بهترین دانشگاه‌ها، ۶۷برابر شانس قبولی ۲۰درصد پایین جامعه است. هکت می‌نویسد «این احتمال ۶۷برابری معیاری برای نشان‌دادنِ نابرابری فرصت‌ها برای الهام‌بخش‌بودن در جامعه‌ای نابرابر هم هست.»
🔴 از نظر کارید-هکت، کارکرد این نمایش‌های جدید، به‌شکل دردناکی، شبیه نمایش قبلی است: نشان‌دادن تمایز با بقیه. اگر در مقایسۀ قبلی، ثروتمندان مستقیماً به دارایی‌هایشان فخر می‌فروختند، «طبقۀ الهام‌بخش» نشان می‌دهد که از بقیه «بهتر و شایسته‌تر» است.
🔴 امروز ابرثروتمندان با خودروهای برقی پیشرفته‌شان رفت‌و‌آمد می‌کنند، خودشان را وقف علم و تحقیق و توسعه می‌کنند، غذای ارگانیک می‌خورند، لباس‌هایی می‌پوشند که در زنجیرۀ تولیدشان از کودکان بهره‌کشی نشده باشد، خریدهایشان را در کیسۀ پلاستیکی نمی‌ریزند و برای بچه‌هایشان کتاب می‌خوانند و وقت می‌گذارند. اما یک چیز را نمی‌گویند: برای این زندگیِ «درست» چقدر باید پول داشته باشید؟
📌 آنچه خواندید مروری است بر مقالۀ الیزابت کارید_هکت که با عنوان (The Endless Pursuit of Better) در وب‌سایت هجهاگ ریویو به انتشار رسیده است.
@tarjomaanweb
🔴 به طور سنتی، مرفهان در هر جامعه‌ای، تمایز خودشان را از بقیۀ مردم، در توانایی‌شان برای وقت تلف‌کردن، هدردادن پول به پای تجملات بی‌فایده و تنبلی نشان می‌دادند. اگر بقیه مجبور بودند صبح تا شب کار کنند تا نانی برای خوردن داشته باشند، آن‌ها عمرشان را با تفریح و هنر و مهمانی می‌گذراندند. چنانکه تورستن وبلن، یکی از تیزبین‌ترین تحلیل‌گران نابرابری، نامشان را «طبقۀ تن‌آسا» گذاشته بود.
🔴 وبلن می‌گفت ثروتمندان اصرار دارند طوری رفتار کنند که معلوم شود مجبور نیستند مثل بقیۀ مردم کار و برنامه‌ریزی کنند. به همین دلیل است که لباس‌های ناراحت و دست‌و‌پاگیر می‌پوشند، یا با قاشق چنگال نقره غذا می‌خورند.
🔴 اما «نمایش‌های پرزرق‌و‌برق» دنیای امروز، شکل دیگری دارند. البته هنوز «مرفهان بی‌درد» پیدا می‌شوند، اما حالا اکثر ابرثروتمندان تلاش می‌کنند تا تصویری بسیار «دغدغه‌مند» از خودشان نشان دهند. آن‌ها افتخار می‌کنند که شانزده‌ساعت در روز کار می‌کنند، هفته‌ای یک کتاب جدید می‌خوانند، ورزش روزانه‌شان ترک نمی‌شود و به فکر محیط‌زیست‌اند. آن‌ها شبانه‌روز عرق می‌ریزند تا «دنیا را به جای بهتری» تبدیل کنند.
🔴 الیزابت کارید-هَکِت، نویسنده و روزنامه‌نگاری آمریکایی، نام جدیدی برای آن‌ها انتخاب کرده است: «طبقۀ الهام‌بخش». هکت می‌گوید ابرثروتمندان امروزه در مسابقۀ بی‌پایان «آگاه‌تر بودن، پیشروتر بودن و کارآمدتر بودن» با هم مبارزه می‌کنند.
🔴 اما این نمایش شایسته‌سالاری صرفاً مسئله‌ای فرهنگی نیست، چون نقشی جدی در تثبیت و مشروعیت‌بخشیدن به نابرابری‌های نهادینۀ جامعه دارد. راج چتی، اقتصاددان دانشگاه هاروارد، در محاسبه‌ای نشان داد: احتمال قبولی فرزندان یک‌درصد بالای جامعۀ آمریکا در بهترین دانشگاه‌ها، ۶۷برابر شانس قبولی ۲۰درصد پایین جامعه است. هکت می‌نویسد «این احتمال ۶۷برابری معیاری برای نشان‌دادنِ نابرابری فرصت‌ها برای الهام‌بخش‌بودن در جامعه‌ای نابرابر هم هست.»
🔴 از نظر کارید-هکت، کارکرد این نمایش‌های جدید، به‌شکل دردناکی، شبیه نمایش قبلی است: نشان‌دادن تمایز با بقیه. اگر در مقایسۀ قبلی، ثروتمندان مستقیماً به دارایی‌هایشان فخر می‌فروختند، «طبقۀ الهام‌بخش» نشان می‌دهد که از بقیه «بهتر و شایسته‌تر» است.
🔴 امروز ابرثروتمندان با خودروهای برقی پیشرفته‌شان رفت‌و‌آمد می‌کنند، خودشان را وقف علم و تحقیق و توسعه می‌کنند، غذای ارگانیک می‌خورند، لباس‌هایی می‌پوشند که در زنجیرۀ تولیدشان از کودکان بهره‌کشی نشده باشد، خریدهایشان را در کیسۀ پلاستیکی نمی‌ریزند و برای بچه‌هایشان کتاب می‌خوانند و وقت می‌گذارند. اما یک چیز را نمی‌گویند: برای این زندگیِ «درست» چقدر باید پول داشته باشید؟
📌 آنچه خواندید مروری است بر مقالۀ الیزابت کارید_هکت که با عنوان (The Endless Pursuit of Better) در وب‌سایت هجهاگ ریویو به انتشار رسیده است.
@tarjomaanweb