هر چی که من گفتم ازت
تصویر داره خود به خود
یک آن تماشا کردمت
هر چی که گفتم شعر شد

اول ندیدمت
انقدر حرف زدیم
که عاشقت شدم
از بس شنیدمت
نزدیک‌تر شدیم
پرسیدم عاشقی؟
چیزی نگفتی و
من تازه دیدمت

گفتی جهان یعنی
یک ثانیه جنون
بین تو و خودم
من بغض کردم و
مبهوت عمق این
دنیای تو شدم

تو چهل سالگی
از مرز بچگی
من با تو رد شدم
پیشم نشستی و
من راه رفتنو
تازه بلد شدم

هر روز تازه‌ای
یا چشم من هنوز درگیر عادته؟
کاری نمی‌کنی
جذاب‌تر شدن اینقدر راحته

هر وقت مبهمی
باید سکوت کرد
باید فقط شنفت
هر وقت ساکتی
یعنی به غیر شعر
چیزی نمی‌شه گفت