‍ پزشکیان آمده بود که اگر قرار شد مذاکره‌ای شود، صلیب مذاکرات و ملامت‌هایش را بر دوشش بگذارند. پزشکیان آمد. ترامپ هم آمد و اوضاع آن شد که شد.
‏
تصویر درهم شکسته و سخنان امروز پزشکیان در مجلس معلوم نبود خود زنی است یا دیگرزنی اما هرچه بود، شبیه چهره کسی بود که برای کاری آمده و حالا موضوع از بیخ و بن‌ منتفی است، چهره چیزی روی دست مانده، خودش هم گفت: تمام.

‏اگر پیش‌بینی‌ها، ترامپ را در طالع جهان می‌دید قطعا ترکیب نامزدهای انتخابات پیشین ریاست‌جمهوری جوری نبود که پزشکیان سردرآورد یا حتی تایید شود، آن روز اما تصور، تصور مذاکرات بود و مردی که هم بتواند کار را آسان کند و هم سرش برای کاسه‌کوزه ملامت ملس باشد.

‏ چیزی که مانده، مردی است که گاهی نهج‌البلاغه می‌خواند، گاهی اظهار شرمندگی می‌کند، گاهی می‌گوید که اختیارش در این حد است و گاهی دستش روی شقیقه می‌رود و گاهی باز برای اشاره یا گرفتن چیزی که خودش هم نمی‌داند چیست به هوا پرتاب می‌شود و خالی بازمی‌گردد.

‏آنها که امید می‌دادند را ملامت نمی‌کنم اما آنها که هنوز آن را رنگ و لعاب می‌زنند و سخنان موزون و تکرار چهره‌شان در قاب‌های بزرگ را سرمایه شهرت برای فروش معرفت و خرید لایک و هورا می‌کنند، کمی شرم کنند.

‏در خیابان و مردم اما:
‏ درختان اسکلت‌های بلور آجین…
‏سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت
‏سرها در گریبان است!

✍️سهند ایرانمهر

@sahandiranmehr