‌
‌موجودی که ظرفیت‌های لذت بردنِ او پایین است، شانس بیشتری دارد که آن‌ها را به طور کامل ارضا کند؛ درحالی‌که یک موجود برتر، همواره دچار این دغدغه است که هر خوشبختی، که او می‌تواند در این جهان انتظار ببرد، ناکامل است. اما او می‌تواند یاد بگیرد که با نقایص و کمبودهایش کنار بیاید، اگر اساساً آن‌ها قابل کنار آمدن و تاب آوردن باشند؛ و چنان نقایصی نمی‌تواند او را وادارد که به وضع کسی غبطه بخورد که درواقع، از نقایص خود ناآگاه است، صرفاً از این حیث [از زندگی خود راضی است] که به‌هیچ‌وجه قدرت درک خوبی‌ای را که آن نقایص حاکی از آن است، ندارد. بهتر است انسانی ناراضی باشیم تا خوکی راضی؛ سقراطی ناراضی بهتر است از ابلهی راضی. و اگر ابله، یا خوک، عقیدهٔ دیگری در این‌باره دارند، به این دلیل است که آن‌ها فقط یک طرف قضیه را می‌دانند. درحالی‌که طرف مقابل، از هر دو سویهٔ ماجرا آگاه است.

از کتابِ «فایده‌گرایی»
جان استوارت میل
ترجمه و تعلیق: مرتضی مردیها