MEHDI YARRAHI | مهدی یراحی

این یک دادرسی ابدی است؛
که بعد از فتح خرمشهر (در تاریخ ۳ خرداد ۱۳۶۱) علی‌رغم وجود بستر صلح در عرصه‌ی منطقه/جهان (به اعتراف سرداران خودتان، مثلاً حسین علائی) و پس رفتن #عراق از مواضع اولیه‌اش، در حالیکه به مجرد آتش بس، #ایران برای مذاکره و محکوم کردن صدام دست بالا را داشت؛ چرا به آتش جنگ دامن زدید و در راستای باورهای ایدئولوژیک و اهم آنها #حرم_گشایی جنگ را ادامه داده و عمر و زندگی چند نسل را منهدم کردید؟
چرا به جوانی باکری‌ها، کودکی من و هم نسلانم و آینده بچه‌های امروز رحم نکردید؟
چرا جنگی که می‌شد زیر ۲ سال جمع شود را ۸ سال به درازا کشانده و تلخی‌اش را به ملّت تحمیل کردید؟

گذشته از خسارات جبران ناپذیر مادی و عقب ماندگی‌های غیر قابل وصول فرهنگی، طبق آمارهای خودتان منحصراً تعداد «جانباختگان ایرانی» طی این ۶ سال و حدوداً ۳ ماهِ زايد، پنج برابر بیش از زمانِ آزادسازی خرمشهر بوده.
اینها همه سوای از تعداد بالای مجروحانِ جنگی ایران در طی آن دوره است. بماند که در عراق هم به دلیل بی‌کفایتی رهبرانشان هزاران انسان کشته و مجروح شده و اگر امروز در قید حیات باشند، مثل من و ما گرفتار انواع اختلالات روحی و روانی‌اند.
اى کاش در سوم خرداد ۶۱ جنگ را (آن هم با موضعی برتر) خاتمه می‌دادید تا در سال ۶۷ مجبور به سر کشیدن جام زهر نباشید و بدین سان سایه نکبت بار جنگ هم از سر ما کم می‌شد.
ای کاش با دادگاهی کردن امثال من که گناهمان پرسشگری است، عمر و جوانی و رؤیاهای چند نسل باز می‌آمد.
افسوس که شما همانید! متعهد به اوجب واجباتِ خویش و بی‌اعتنا به زجر ما مردم. شما خود، رنج بزرگ مردمید و ما انکار شما.

#پاره_سنگ
#سوم_خرداد
#مهسا_امینی

«سرود زندگی»

سخت هراسيده‌ای از دلِ یک‌ رنگِ ما
شرحِ شجاعت بخوان از خطِ آهنگِ ما
ای زده چندی به ننگ تکیه به اورنگِ ما
شیشه در آورده‌ای تا شکنی سنگِ ما

به نفرینِ گیرنده‌ی‌ مادران
به فريادِ پاشيده بر آسمان
به خشمِ خروشيده از خاوران
به عصیانِ بِشْکوهِ نسلِ جوان

برون کُن سر از زیرِ  یوغِ  بردگی
برآور سرودِ زندگی!
رها کُن دل از بغضِ مانده در گلو
تو هم با همه جهان بگو

رها شو رها شو زِ قیدِ آرزو
نگه‌ کُن نگه ‌کُن به صبحِ  پیشِ‌ رو!
چه مانده از این شب به جز دو لکّه غم؟!
به شادى بزن طرح تازه‌ای رقم

بزن‌ پا بزن ‌پا به تختِ واژِگون!
بِشو دست و صورت به آبشارِ خون!
به‌ مهسا به نیکا به خشم و خون نگر
به آبانِ‌ از کشته لاله گون نگر

به پروانه‌ها در حصار پیله‌ها
به آزاده در بند و حصرِ میله‌ها
برای شهیدانِ خفته در خفا

آه برادر مزن شیشه‌ی خواهر به سنگ
خام مباش و مخور نانِ حرام از تفنگ
آنچه به خون شسته‌ای جانِ عزیز من است
گوش کن ای هموطن بانگِ رَسای زن است

برون کُن سر از زیرِ  یوغِ  بردگی
برآور سرودِ زندگی!
رها کُن دل از بغضِ مانده در گلو
تو هم با همه جهان بگو