غافلند از زندگی مستان خواب
زندگانی چیست مستی از شراب
تا نپنداری شرابی گفتمت
خانه آبادان و عقل از وی خراب
از شراب شوق جانان مست شو
کآنچه عقلت می‌برد شر است و آب
( دیوان سعدی، غزل شماره ۴)
قرآن مجید برای چنین شرابی که به زندگانی معنی می دهد. دو ویژگی بر شمرده است. این شراب پاک است. صفت طهور در واقع مبالغه در طهارت است. برخی مفسران طهور را پاک و پاک کننده تفسیر کرده اند. شرابی ناب و پاکیزه است. دوم این که ساقی این بزم خداوند است. لطافت های آیه چند وجهی و جند لایه است:
عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ ۖ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا ﴿ الانسان: ٢١﴾
«[بهشتیان را] جامه ‌های ابریشمی سبز و دیبای ستبر در بر است و آنان با دستبندهای سیمین آراسته شده اند و پروردگارشان باده‌ ای پاک به آنان می‌نوشاند.»
چه بزمی! عبدالقادر گیلانی توانسته است با شور سرشاری که در جان او تافته بود. این بزم را روایت کند:


از سر شوق و نشاط پای نهم بر صراط
تا ز دم ِ گرمِ ما گرم شود آن نشور
مست خداییم ما‌، کِی به خود آییم ما
ساقی ما چون خداست باده شراب طهور