فاطمه اختصاری

کوچه را با خودم نیاوردم
خانه را جا گذاشتم ته خط
غیر یک کوله‌پشتی خالی
هیچ چیزی نداشتم ته خط

آخرین زنگ در که ترسیدم
آخرین بوق های اشغالی
پرده های کشیده، پنجره قفل
تختِ تنها و خانه ی خالی

لذّتِ ارتباط با مردم
آخرین استفاده از کلمات
آخرین بوسه روی پیشانیش
آخرین گوش کردنِ به صدات

آخرین بار شستن بشقاب
آخرین پارک کردنِ ماشین
آخرین پلّه های راهرو را
که پر از بغض آمدم پایین

همه هر روز توی خاطره و
همه هر شب جلوی چشم منند
همه ی بو و طعم های لجوج
که برایم نشانی از وطنند

نفرت از این زمین ِ خون آلود
سر سپردن به آسمانِ عزیز
برگِ افتاده از درختم که
باد برده از آخرین پاییز

فاطمه اختصاری

پ.ن: بعداً که قرار گرفتم، فهمیدم هر دو اتفاق مهم و تاثیرگذار زندگی‌ام دقیقاً در ۱۷ آذر بوده.
اولی ۱۷ آذر سال ۹۲ بود، داشتم از مطب برمی‌گشتم، همین‌که وارد پارکینگ شدم شش، هفت تا مأمور لباس‌شخصی مسلح دور ماشینم را گرفتند و... بعد با چشم‌بند و دستبند بردندم زندان اوین، بند دو الف. همه‌ی زندگی‌ام بعد از آن ۳۸ روز انفرادی تغییر کرد.
و دومی ۱۷ آذر سال ۹۴. بعد از دو سال غم و خستگی راهروهای دادگاه انقلاب و درگیری و اذیت و... با ترس و تردید کوله پشتی ام را برداشتم، قاچاقی از مرز رد شدم و گفتم خداحافظ ایران!

https://telegram.me/fateme_ekhtesari

@fateme_ekhtesari

.
۱۷ آذر که می‌شود ریزه به ریزه‌ی خاطرات ۱۷ آذر سال ۹۲ و ۹۴ را به یاد می‌آورم.
«نگاه کن که در اینجا زمان چه وزنی دارد»

۱۷ آذر سال ۹۲ یکشنبه بود. قرار بود برای یک سفر تفریحی ترکیه باشم اما ممنوع الخروج شده بودم و برگشته بودم خانه. بدون هیچ انتظار و تصوری برای دستگیر شدن، رفتم سر کار. موقع برگشتن مقداری سوسیس و یک سطل ماست خریدم برای ناهارم در یک روز معمولی. اورکت قهوه‌ای تنم بود. برگشتم خانه. توی پارکینگ چند تا آدم ناشناس مسلح دور ماشینم حلقه زدند و می‌گفتند بدون هیچ حرکت اضافه‌ای بیایم بیرون. تصاویر برایم روشن و واضح است. بدون یک ثانیه از دست رفتن. و هر سال هر سال هر سال برای خودم و همه تکرار خواهم کرد. بعد از آن روز ۳۸ روز انفرادی بند دو الف بود. «انگار مادرم گریسته بود آن شب»

۱۷ آذر سال ۹۴ سه‌شنبه بود. برفی و سرد. جاده‌ها بسته شده بودند، اما نمی‌شد نرفت. خیلی اتفاقی همه چیز جوری پیش رفته بود که آن سه شنبه باید می‌رفتم لب مرز و از کوه و بیابان پوشیده از برف و کمینگاه فرار می‌کردم. چند نفری بودند که دست‌ها و چشم‌هایشان گرمای آن سه‌شنبه بود. خیلی چیزها را هنوز و شاید هیچ وقت نمی‌توان گفت. اما هرجور بود، با سختی زیاد، با دست به دست شدن بین قاچاق‌برهای مرز، رسیدم ترکیه. خودم را رساندم تحت حمایت سازمان ملل. «من این جزیره‌ی سرگردان را از انقلاب اقیانوس و انفجار کوه گذر دادم»

توی این سال‌ها همه جور حرفی و سوالی را شنیده‌ام. از «چرا رفتی» و «چرا برنمی‌گردی» گرفته تا توهین و تهمت. از «خوب شد اینجا نیستی» تا «جایت چقدر خالی‌ست». گاهی به آدم‌ها حق می‌دهم که بپرسند «چرا نماندی؟» چون برایشان یازده سال و نیم زندان و ۹۹ ضربه‌ی شلاق تنها یک عدد!! است. تنها مفهومی ست غیرقابل باور. حاضر نیستند درکش کنند و قبولش کنند. ترجیح می‌دهند توی ذهنشان بکوبندش و به خودشان بقبولانند که «مگر کدام حکومتی حاضر می‌شود یک آدم را اینهمه سال بیندازد زندان؟ اینقدر شلاق بزند تا بیهوش شود و بمیرد» آدم‌ها فکر می‌کنند «اگر می‌ماندی حتما خیلی زودتر از یازده سال و نیم آزاد می‌شدی.» آدم ها یا خیلی ساده گول تبلیغات حکومت و دوستان متصل!! را می‌خورند یا اینکه احتیاج دارند خودشان را گول بزنند و از زور دلتنگی به من غر بزنند و بگویند «باید می‌ماندی!» اما «من پشیمان نیستم! من به این تسلیم می‌اندیشم، این تسلیم دردآلود، من صلیب سرنوشتم را، بر فراز تپه‌های قتلگاه خویش بوسیدم».

پست های اینستاگرام روزهای دادگاهم را که دوباره می‌خوانم، یادم می‌آید که چقدر روزها سخت می‌گذشتند، چقدر شب‌ها وحشتناک بودند، چقدر تنها بودم. می‌بینم که چقدر نوشته‌ام «به امید آزادی!». می‌خواهم بگویم شاید امیدم آنقدری که قبلا بوده نیست، شاید خیلی کم انرژی‌تر از قبلم، شاید اینجا گریه‌ئوتر شده‌ام اما هنوز دلم می‌خواهد ایران، ایرانمان! آزاد باشد و همه‌ی آن هایی که یا توی زندانند، یا در معرض زندانی شدن، آزاد بشوند.
با
«من تو هستم، تو، و کسی که دوست می‌دارد، و کسی که در درون خود، ناگهان پیوند گنگی باز می‌یابد، با هزاران چیز غربت‌بار نامعلوم. گوش کن به صدای دوردست من، در مه سنگین اوراد سحرگاهی، و مرا در ساکت آینه‌ها بنگر، که چگونه باز با ته مانده‌های دست‌هایم، عمق تاریک تمام خواب‌ها را لمس می‌سازم. و دلم را خالکوبی می‌کنم، چون لکه‌ای خونین، بر سعادت‌های معصومانه‌ی هستی»

فاطمه اختصاری
۱۷ آذر ۱۳۹۶

@fateme_ekhtesari

.
۱۷ آذر سال ۹۲، توسط اطلاعات سپاه دستگیر شدم و در بند دو الف انفرادی اوین زندانی شدم.
۱۷ آذر سال ۹۴، با حکم یازده سال و نیم زندان و ۹۹ضربه شلاق و یک کوله‌پشتی کوچک، قاچاقی و از راه کوه و زیر برف، زدم از ایران بیرون.
چیز بیشتری نمی‌گویم و اگر دلتان می‌خواهد از این رنج، بیشتر بدانید دعوتتان می‌کنم کتابم را بخوانید:

"مُرده‌ای که مُرده بود، یک نفس عمیق کشید، یا ۳۸ روز انفرادی اوین"
فایل پی‌دی اف در کانال تلگرام 👆 @fateme_ekhtesari و وبسایتم
https://ekhtesari.com/
در بخش آثار/کتابها موجود است.

با عشق و دلتنگی
فاطمه اختصاری
۱۷آذر ۱۳۹۸

یه تخت شکسته، یه آغوش وحشی
واسه نسل من بهترین سرزمینه
یه آغوش وحشی میونِ جهنم
بهشتی که من دوست دارم، همینه!

بکش خنجرت رو، که تسلیم محضم
تو قلبم رو توو چاه بنداز، خوبه!
محل تلاقیِ عشق و جنونی
تو حمامِ خون راه بنداز، خوبه!

توو این عشق، ما خط‌ّقرمز نداریم
تو هر چی اراده کنی، می‌پذیرم
اراده بکن تا بیفتم به پاهات
اراده بکن تا همین‌جا بمیرم!

خیالت عزیز دلم! تخت باشه
قراره که این زندگی سخت باشه
آره سخته! اما کسی جز من و تو
نمی‌تونه این‌قدر خوشبخت باشه

بغل کردن و بوسه هی پشت بوسه
یه آهنگو با همدیگه گوش کردن
رها از گذشته، از آینده، از حال
فراموش کردن، فراموش کردن...

به یه بوسه یا جمله‌ی عاشقانه
کمک کن از این رنجِ ممتد رها شم
بهت قول می‌دم بخندم دوباره
بهت قول می‌دم که غمگین نباشم!

واسه‌م دیگه زنجیر و زندون مهم نیست
واسه‌ت گریه‌ی زیر بارون مهم نیست
جز این عشق، این عشق، این عشق، این عشق...
دیگه هیچ‌چیزی برامون مهم نیست

خیالت عزیز دلم! تخت باشه
قراره که این زندگی سخت باشه
آره سخته! اما کسی جز من و تو
نمی‌تونه این‌قدر خوشبخت باشه

مهدی موسوی
@seyedmehdimoosavi2

خوبی؟ دلم گرفته! چرا ساکتی عزیز؟
دلبستگیِ پنجره‌ها را به‌هم بریز

با حرف‌هات زلزله باش و عذاب کن
دیوار استخوانی من را خراب کن

زل می‌زنم به سقف که زل می‌زند به من
بغضیم هر دو، منتظر منفجر شدن

در پشت در مواظب راه فرارهام
مثل طناب بسته به دار و ندارهام

از ترسِ شب به پنجره ناخن کشیدنم
سرمای مرگ، تیر کشیده‌ست در تنم

سیگار می‌کشم که فراموش باشم و
مثل چراغ‌خواب تو خاموش باشم و...

چیزی بگو! چه ساکتی از ابتدای حرف
اما خطوط رابطه وصلند زیر برف

کوچه روانی است به بن‌بست می‌خورد
خسته‌ست از ادامه‌ی این راه می‌بُرد

با تیرهای برق در افکار خودکشی‌ست
دنبال یک جواب که راه فرار چیست؟

دنیای مستطیل به اضلاع قبرها
یک عمر، انتخاب شدن بین جبرها

در پشت در که منتظری وا شود به چی؟
دست کمک رسان کسی لای ابرها!!

باران گرفته تا که بشوید خیال را
این فعل دوست‌داشتنیِ محال را

دستی گره زده‌ست طناب مرا به دار
دستی که از کبوترِ من چیده بال را

دلداری‌ام بده! همه‌ی خواب‌ها بد است
خورشید هم برای طلوعش مردد است

هااااا کن مرا که آب شود برف هایمان
گل کرده است در سر ما حرف هایمان

تا لنگ ظهر خوابم و از عصر خسته‌ام
با دست و پای خود به تنِ تخت بسته‌ام

تا ترک اعتیاد به این زندگی کنم
باقیِ عمر توی زمین زندگی کنم

بی‌صبر مثل زلزله‌ای قبلِ آمدن
فکرِ خرابیِ همه چی! خانه یا بدن!

شهرِ خراب، قصه‌ای از شهرزاد بود
در گوش‌های پنجره، هوهوی باد بود

آزادیِ گره زده در دست‌بندها
سنگی که خُرد شد ته دل، اعتماد بود

زنجیرهای قفل به هم، باز و کم شدند
در جاده‌های گیج، مسافر زیاد بود

من از هزار و یک کلمه می‌نوشتمت
قرمز شده‌ست صفحه، که خون در مداد بود

چیزی بگو چه ساکتی از ابتدای چت!
تصویر مات پنجره، روشن، بدون خط

دنیای بی‌تفاوتِ آن سوی سیم‌ها
برگشتنم به خاطره‌ای از قدیم‌ها

گریه، سکوت، خوردنِ بغض و نفس... نفس
پیغام‌هام که نرسیده به هیچ کس!

فاطمه اختصاری
از کتاب "کنار جاده‌ی فرعی"
@fateme_ekhtesari

لبهام را سه مرتبه بوسید
یعنی سوال کرد چرا جنگ است؟
بوسیدمش
تا گفته باشم اینکه زمین
از دیدگاه بسته ی ما تنگ است
بوسه زبان مشترک ما بود

آهسته رفت سمت سفینه
مثل کسی که خواب بدی دیده
در حال رفتنِ به فضا بود

برداشتم تفنگ قدیمیم را
لبهاش را نشانه گرفتم

فاطمه اختصاری

@fateme_ekhtesari