دکتر سرگلزایی drsargolzaei

🔴 ‏«کیانوش‌ها» را دریابیم

مرگ کیانوش سنجری بار دیگر نشان داد که استفاده از روانپزشکی به‌عنوان ابزاری برای سرکوب زندانیان سیاسی در ایران، اقدامی غیرانسانی و غیرقابل‌پذیرش است که باید فوراً متوقف شود. شکنجه سفید، این اعدام خاموش ذهن و روان زندانیان، باید برای همیشه برچیده شود. اکنون بیش از هر زمان دیگری، نیاز به یک جنبش حمایتی روانی و اجتماعی گسترده برای رسیدگی به آسیب‌دیدگان این نوع شکنجه احساس می‌شود. زندانیان سیاسی، سرمایه‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و تاریخی یک جامعه هستند و شایسته حمایت همگانی‌اند.
‏نامش کیانوش سنجری بود، یک هم‌وطن و یک شهروند و انسانی مهربان و پر از شور زندگی و آزادی. روزنامه‌نگار بود و روزی فعال دانشجویی. فقط ۱۷ سال داشت که برای اولین بار دستگیر شد، آن هم در سالگرد حمله به کوی دانشگاه. رژیم او را که هنوز نوجوان بود، چند ماه در سلول انفرادی حبس کرد و به او انواع اتهامات را بست. اما این پایان ماجرا نبود؛ در کمتر از هفت سال ۹ بار دیگر هم دستگیر شد، انواع شکنجه‌ها را تحمل کرد و در نهایت ناچار به ترک وطن شد، فشار روانی طاقت فرسای دیگری.
‏در سال ۱۳۹۵ برای دیدار مادرش به ایران بازگشت؛ مادری که در انزوای افسردگی فرو رفته بود. در این سفر، باز هم او را دستگیر کردند. کیانوش نمونه بارزی از سوءاستفاده سیاسی از روانپزشکی در ایران است. در مرداد ۱۳۹۹، زمانی که برای مدت کوتاهی از زندان مرخصی گرفت، در توییتی پرده از این سوءاستفاده هولناک برداشت و روایت کرد که چگونه در طول زندان، به اجبار به بیمارستان روانی منتقل شده بود:
‏«در بدو ورود، مردی که روپوش پرستاری به تن داشت مرا روی تخت خواباند و آمپولی به من تزریق کرد. داشتم بی‌هوش می‌شدم. فکم از حرکت افتاد. می‌خواستم بپرسم چکار می‌کنی؟ اما دهانم خشک شده بود. کمی بعد متوجه شدم که داخل یک اتاق پنج‌نفره روی تخت دراز کشیده‌ام و دست راست و پای چپم با دستبند و پابند به تخت زنجیر شده. یک شبانه‌روز انگار فلج بودم. روز بعد می‌خواستم با پرستار حرف بزنم اما زبانم نمی‌چرخید.»
‏کیانوش را از همه چیز محروم کردند. حتی از درمان برای تحت فشار قرار دادن او استفاده کردند. شش بار او را بستری کردند؛ او از نوجوانی درون ماشینی سرکوب‌گر قرار گرفت که هدفش بستن تمام راه‌های زندگی و اعتراض بود. ماشینی که فرد را به سه راه سوق می‌دهد: یا خفه‌خون بگیر و در خاموشی زندگی کن؛ یا وطن خود را برای همیشه ترک کن؛ یا اگر ماندی و اعتراض کردی، با هر ابزاری هویت تو را نابود می‌کنم، آن‌چنان که نیستی تنها انتخابت شود. یا به دست آشکار ما یا با هدایت پنهان ما به سمت نیستی هل داده می شوی.
‏او در یکی از آخرین توییت‌هایش، پیش از درگذشتش، نوشت: "زندگی یک وطن بهم بدهکاره که توش فقط به زندگی فکر کنم نه به وطن." او تا همین جا هم به‌خوبی مقاومت کرده بود و با سیستمی بیمار و بهره کش سر شاخ شده بود. قصد داشت که مرگش آخرین اقدام اعتراضی او باشد؛ هرچند که بودن او به از نبودنش بود. مرگ او، اعتراضی است به فرهنگ مرگ‌پرستی و نیستی‌گرایی. در حقیقت کیانوش در همان هفده سالگی و در همان ماه های سلول انفرادی و در همان بستری های اجباری پشت سر هم در بیمارستان روانی توسط ماشین سرکوب ج ا کشته شد. در همان انفرادی که به قول خودش هویت زندانی را هدف قرار می دهد. بگذارید این صحبت های او را فراموش نکنیم که به کمیته گزارشگران حقوق بشر در سال ۱۳۸۸ گفت: «این حالت شبیه نبردی است بین روح و جسم. در تنهایی مطلق نگه داشتن در سلول انفرادی، آزاردهنده ترین شکنجه سفید است... این روش اثری بر جسم نمی‌گذارد اما فرد را به طور کامل گیج می‌کند. زندانیان هویت شان را از دست می‌دهند و حاضر می‌شوند به هر چیزی اعتراف کنند.»
‏«کیانوش‌ها» را دریابیم.

🔹 منبع: صفحه ایکس احمدرضا یزدی،
دکترای رواندرمانی و پژوهشگر و مدرس انسان شناسی اجتماعی

https://x.com/ahmadrezamy/status/1856857740515103194?s=46&t=okpBpgTbBv-GDX13gNYjdw

@drsargolzaei

🔹 یادداشت رسیده
🔹 فرستنده: آقای همایون

⭕️ آفت‌های جنبش دموکراسی‌خواهی ایران و موانع همبستگی

۱- اعتماد‌زدایی از کنشگران سیاسی:
گویا در فضای سیاسی داخل ایران تا کسی به سینه‌ی قبرستان نرود، برای برخی جریانات محرز نمی‌شود که او سوپاپ اطمینان و عامل رژیم نیست! اگر فردی بازداشت نشود، قطعا عامل رژیم است! اگر حبس شود اما حکم‌اش کامل اجرا نشود یا مرخصی درمانی بگیرد، نتیجه می‌گیرند که همکاری کرده! اگر حکم اعدامش در مراجع بالاتر قضایی بشکند، تن به همکاری با سیستم امنیتی داده! این اعتماد‌‌زدایی و تشکیک در نیات افراد با ایجاد جو روانی ناامن و فضای تردید حداکثری، بیش از هر عامل دیگری سبب ایجاد فاصله، عدم امکان ائتلاف و اجماع میگردد؛ چه بسا دستگاه امنیتی از همین حربه برای بازی روانی با مخالفین و اتمیزه کردن آنان بهره ببرد، حتی به بهای عدم برخورد قهری با کنشگران داخلی! از محمد نوری‌زاد گرفته تا مهدی نصیری و توماج صالحی، همواره آماج حملات بی‌امان جریانات افراطی سلطنت‌طلب بوده‌اند که ادعای حمایت از شاهزاده را دارند اما بیش از هر دشمنی، تیشه به ریشه‌اش زده و آب به آسیاب رژیم نکبت اسلامی می‌ریزند!
در این میان،نقش سایبری ث‌های رژیم و ماهی گرفتن آنان از آب گل آلود قابل توجه است؛ به طوری که تفکیک و تمایز افراد خام و گمراه با سایبری‌های مغرض عملا ناممکن می‌شود؛ چه بسا جرقه‌ی اولیه‌ی این تردید‌افکنی را جماعت سایبری بزنند و جماعتی نیز آب به آسیاب آنان بریزند و موج ترور شخصیتی فعالان داخلی را هر چه شدیدتر به پیش ببرند!
۲- ساده انگاری، خوش‌بینی ساده لوحانه و دست کم گرفتن حریف!
درست به یاد می آورم که در گرماگرم جنبش زن زندگی آزادی، هنگامی که به یک بانوی معترض خداقوت گفتم، به من گفت کارشون تمومه! گفتم فکر نکنم انقدر ساده و سریع باشه، گفت مثلا چقدر به نظرت طول میکشه؟گفتم روشن نیست شاید سه سال، شاید سه ماه و شاید هم پنج سال، مثل یک بیمار دچار سرطان بدخیم پیشرفته که به تشخیص پزشکان، مرگ، سرنوشت محتوم اوست اما مثل دیوار لق ،خیلی معلوم نیست چه زمانی فرو می‌افتد! پاسخ داد: "برو بابا! تا دو ماه دیگه اینا رفتن، الآن شنیدم بچه‌هاشون دارن با هواپیما و پولاشون فرار میکنن!"
یادآوری این خاطره، مرا به این فکر فرو برد که دست کم گرفتن حریف، نفهمیدن مسأله و امیدواری ساده لوحانه، چه آسان و شتابان می‌تواند زمینه‌ساز سرخوردگی،انفعال و ناامیدی از ادامهٔ مسیر باشد، کسی که با تصور یک پیروزی دو ماهه صرفا با توسل به حضور در خیابان‌ها، گمان می‌کند که می‌تواند یک دستگاه عظیم و طویل سیاسی، امنیتی و اطلاعاتی را در هم بکوبد، همان اندازه که آتش هیجان و امیدش زود شعله می‌کشد، به آنی نیز خاموش و سرد می‌گردد و سردی مسری‌اش،دیگران را نیز به انفعال و سردی می‌کشاند!
شکی نیست که این دستگاه عظیم و طویل، همان اندازه که نقاط قوت دارد و متصور است که فکر همه جایش را کرده، نقاط ضعف عمیق هم دارد و بی‌شک ضربه را از جایی می‌خورد که فکرش را هم نکرده، اما این نباید موجب توجیه ساده‌انگاری و امیدواری کودکانه شود، چرا که تاریخ همهٔ مبارزات سیاسی، روایت فراز و نشیب‌های زیاد در مسیری طولانی و پر دست‌انداز است که مبارزین واقعی، دست از استمرار مبارزه در این مسیر با وجود فراز و فرودها برنداشته‌اند.
شایسته است فعالان اپوزیسیون با ترسیم یک تصویر واقع‌گرایانه از پروسه‌ی مبارزه و تشریح تاریخ مبارزات سیاسی در رژیم‌های خودکامه‌ی دیگر برای مردم، از ناامیدی حاصل از ساده‌انگاری پروسه‌ی سقوط رژیم، جلوگیری نموده تا سوخت اصلی حرکت مبارزاتی، که همانا امید و استقامت در استمرار مسیر مبارزات است، حفظ شود و از هدررفت آن جلوگیری شود.
مخلص کلام آن که: این که نظام در ۷۸ ،۸۸ ،۹۶ ،۹۸ و ۱۴۰۱ سقوط نکرده به این معنا نیست که این جنبش‌ها بی‌فایده و بی‌اثر بوده‌اند بلکه همه‌ی آن‌ها، زمینه و بستر را برای ضربهٔ نهایی و بزنگاه تاریخی سرنگونی فراهم کرده‌اند، دقیقا مثل ضربات تبر که زمینه را برای آخرین ضربهٔ منجر به سقوط یکباره، فراهم می‌کنند.

@drsargolzaei

⭕️ بیانیه کادر درمانی گروه آیدا دربارهٔ وضعیت نگران‌کننده آهو، دانشجوی دانشگاه علوم و تحقیقات تهران

با اندوه و نگرانی عمیق، ما اعضای کادر درمانی گروه ایدا اعلام می‌کنیم که در تاریخ ۱۲ آبان ۱۴۰۳، ویدئویی از اعتراض آهو، دانشجوی رشته ادبیات فرانسه دانشگاه علوم و تحقیقات تهران، در رسانه‌های داخلی و بین‌المللی منتشر شد. این ویدئو صحنه‌ای از این دانشجو را نشان می‌دهد که با کندن لباسهای خود، برهنه با لباس زیر، در محوطه دانشگاه آزاد اسلامی تهران گام برمی‌داشت و اعتراض خود را به اجبار حجاب و محدودیت‌های اجتماعی بر زنان اعلام می‌کرد. اقدام شجاعانه او، نه صرفاً یک عمل فردی، بلکه نمادی از مقاومت زنان ایرانی در برابر قوانین سرکوبگر و ناعادلانه بود.

پس از این اتفاق، او با خشونت توسط نیروهای امنیتی دانشگاه بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل شد. خبرها حاکی از آن است که او به بیمارستان روان‌پزشکی ایران انتقال یافته و تحت شرایطی مبهم و نگران‌کننده، از دسترسی به جهان خارج محروم شده است. همچنین گزارش‌هایی از تجویز داروها و آمپول‌های ناشناخته برای او به گوش می‌رسد، بدون آن‌که تشخیص پزشکی دقیقی برای این تجویزها مطرح شده باشد. این اقدامات که شباهت زیادی به شیوه‌های سرکوب روانی در زندان‌ها دارد، نگرانی‌های جدی‌ای درباره سلامت جسمی و روانی او برانگیخته است.

متاسفانه رسانه‌های حکومتی همچون فرهیختگان و تسنیم، با نادیده‌گرفتن زمینه اجتماعی و فرهنگی این اعتراض، تلاش کرده‌اند که آن را با برچسب "بیماری روانی" تخریب کرده و از اهمیت آن بکاهند. اتهاماتی که از سوی این رسانه‌ها و حتی وزیر علوم مطرح شده، بازتاب شیوه‌ای است که در گذشته نیز برای خاموش‌کردن صدای معترضان و بی‌اعتبار کردن آنان به‌کار گرفته شده است. اما مردم و جامعه بین‌المللی این رفتار را نوعی اعتراض در برابر ظلم و فشارهای اجتماعی تلقی کرده‌اند.

درخواست‌های ما به‌عنوان کادر درمانی گروه ایدا به شرح زیر است:

۱. امکان بررسی وضعیت روانی و جسمی آهو توسط نمایندگان انجمن‌های علمی مستقل و معتبر: با توجه به سابقه حکومت در استفاده ابزاری از پزشکی و روان‌پزشکی، ضروری است که وضعیت او توسط متخصصان مستقل و بی‌طرف مورد بررسی قرار گیرد تا صحت و سقم ادعای بیماری روانی او به‌درستی روشن شود.

۲. فراهم‌سازی دسترسی به وکیل و رسانه‌ها برای آهو: این دانشجو باید حق دسترسی به وکیل مورد اعتماد و ارتباط با رسانه‌ها را داشته باشد تا بتواند به‌صورت آزادانه و بدون ترس، شرایط خود را توضیح دهد و از حق قانونی‌اش برای دفاع برخوردار باشد.

۳. شفافیت در خصوص روند درمان و تشخیص بیماری: مقامات مسئول موظف‌اند به‌طور شفاف تشخیص پزشکی و روند درمانی آهو را اعلام کنند و از تحریف و پوشاندن واقعیت بپرهیزند. ما خواستار شفاف‌سازی کامل وضعیت وی و ارائه مدارک مستند در مورد علت تجویز هرگونه داروی روان‌پزشکی هستیم.

۴. توجه به بُعد سیاسی و اجتماعی این اعتراض: اعتراض آهو نه یک عمل بیمارگونه، بلکه پاسخی است به فشارهای اجتماعی و قانونی‌ای که بر زنان تحمیل می‌شود. در جوامع مردم‌سالار، مدعی‌العموم باید افکار عمومی و خواست ملت باشد، اما در این مورد به‌روشنی حکومت، به‌جای پاسخگویی، با استفاده از زبان تهدید و تهمت، به دنبال مقصر جلوه‌دادن قربانی است. اظهارات وزیر علوم نیز گواهی است بر موضع‌گیری غیرحرفه‌ای و فرافکنانه‌ای که متاسفانه از سوی نهادهای مسئول تکرار می‌شود.

ما بر این باوریم که حق اعتراض مدنی، حتی در شرایط سرکوب، یکی از حقوق بنیادین هر انسان است. تلاش حکومت برای تحریف این اعتراضات با برچسب‌های بیماری روانی و اقدامات خشونت‌آمیز، بار دیگر بی‌اعتنایی عمیق آن به حقوق و آزادی‌های اساسی شهروندان را نشان می‌دهد. از این حکومت انتظاری جز این نداریم، چراکه بارها شاهد بوده‌ایم که چگونه از ابزارهای روان‌پزشکی و پزشکی برای سرکوب صدای مخالفان و ایجاد ترس در جامعه استفاده کرده است.
#آهوـدریایی
#ahoo_daryayi

@drsargolzaei
@theiipha_fa