شب افتاد و دل در تبِ ماه ماند
جهان در سکوتی پر از آه ماند

دل من چو مهتاب سرگشته شد
در این راهِ بی‌پایان آغشته شد

ز عشقی که از دور پیدا نبود
ز شوقی که جز در دل ما نبود

به هر سو دویدم، به هر جا زدم
سخن با غبارِ بیابان زدم

سحر آمد و بادِ رهبر رسید
دلم را به آغوش رؤیا کشید

تو آن نورِ پنهانِ هر جاده‌ای
تو آن شعرِ ناب و پر از ساده‌ای

گر دوری اما به دل روشنی
تو آن رازِ صبحی، تو آن گلشنی

جهان بی‌تو خاموش و بی‌جان بُوَد
دلِ شاعر اما پریشان بُوَد

مگر روزی آیی ز راهِ دراز
کنی چهره بر اشکِ من دل‌نواز

که این مثنوی ختم گرددبه تو
جهان زنده گردد ز لبخندِ
.
آمــس
🌬️@ames_poems54