گفت چطور اینقدر راحت می‌بخشی آدم‌ها رو؟ گفتم خودم رو جای اون‌ها تصور میکنم و بهشون حق میدم که گاهی حالشون بد باشه، گاهی نخوان حرف بزنن، گاهی بی‌طاقت بشن، و گاهی بی‌حوصله‌تر از اونی که با آرامش و لبخند پاسخم رو بدن و حرف‌های خوب بزنن. خودم رو جای آدم‌ها میذارم. جای تموم آدم‌هایی که با تمام خویشتن‌داری و وقارشون، از حادثه‌های تلخ و غمگینی برمیگردن، و دارن شرایط سخت و بی‌مهری‌های زیادی رو تحمل می‌کنن. آدم‌هایی که زیر فشار مشکلات مادی، روحی، جسمی یا عاطفی زیادی، کمر خم کردن و ناچارن با تمام سختی و درد، صبور باشن و همرنگ جماعت بشن. من حق میدم گاهی بی‌حوصله باشن. من حق میدم گاهی کم بیارن. پس خودم رو جای اون‌ها میذارم و بهشون فرصت جبران میدم، نه باور به اینکه آدم بدی هستن، نه باور به اینکه با هر لغزشی به بد بودن عادت کنن، و خوب بودن رو رها. پس تا جایی که در توانم باشه، بهشون لبخند می‌زنم، اون‌ها رو می‌بخشم، و بهشون فرصت خوب بودن دوباره رو میدم …

@Yadegari_To