ترامپ و پاکسازی آبرومندانه!
آیا می‌توان تصوری از پاکسازی «آبرومندانه»ی یک ملت داشت؟ آیا می‌شود ادامه‌ی منطقی یک پروژه استعماری را به نحو مسالمت‌آمیز طوری به پایان برد که ملتِ پاکسازی شده هم سرآخر راضی باشد؟ دیروز که به مصاحبه زنده‌ی ترامپ با خبرنگاران گوش می‌دادم، با خود فکر می‌کردم اگر کسی ترامپ و سابقه‌اش را نشناسد حرفهای او در مورد غزه و ویرانه‌ای که از این شهرک ـ دولت برجا مانده را منطقی و حتا دلسوزانه به حال فلسطینیان می‌یابد.
~
با لحن آرام، بدون تعارف و تزویر که از سیاستمدار متعارف بعید است، وضعیت را توصیف کرد. گفت غزه تبدیل به مخروبه‌ای غیرقابل زیست شده، زمین و سازه‌ای باقی نمانده که بتوان در آن به راحتی نفس کشید. گفت این خاک برای زندگی ناامن و ناسالم شده، تماماً کلنگی شده است. باید آلترناتیو دیگری جلو مردم غزه گذاشت.
~
راه حل او انتقال دو میلیون ساکنان غزه به جای دیگری است که به گفته‌ی او زیبا، سالم، و صلح‌آمیز باشد. در این زمین‌ها فلسطینیان می‌توانند برای همیشه در امنیت و صلح بزیند و شکوفا شوند. پول برای این پروژه موجود است. پس از جهنم نسل‌کُشی، بهشت موعود جایی در مصر یا اردن ساخته خواهد شد. یک سرزمین رویایی!
~
خبرنگاران راحت او را سوآل‌پیچ می‌کردند. نشسته بود و با همدردی گوش می‌داد و با آنها راحت بود. چه تفاوت عظیمی با آن متقلب حرفهای آنتونی بلینکن که هر جمله‌اش توهین به شعور و حقیقت بود! خبرنگار می‌گفت مصر و اردن اعلام کرده‌اند حاضر به پذیرش فلسطینیان نیستند. ترامپ آرام و خونسرد: آنها می‌پذیرند، آنها قبول خواهند کرد. مثل یک ارباب که می‌دانست واسال‌هایش با پول و فشار مرعوب خواهند شد.
~
به زبان بی‌زبانی گفت دولت‌های مصر و اردن بدون حمایت مالی و نظامی آمریکا دوام نخواهند آورد، مجبورند بپذیرند. نه لحن تهدید داشت و نه طعنه، فقط آرام و «دون کورلیونه»وار، «آنها قبول خواهند کرد!» خبرنگار می‌گوید مردم فلسطین به سرزمین‌شان دلبسته‌اند، غزه مال آنهاست، می‌خواهند در سرزمین اجدادی زندگی کنند. و ترامپ باز به دقت و با عینیت برای چندمین بار وضع غزه را توصیف می‌کند و می‌گوید در حال حاضر مردم غزه انتخاب دیگری ندارند اما حال آنها خوش نیست، اگر به آنها آلترناتیو زندگی بهتر بدهید، نقل مکان را خواهند پذیرفت.
~
روز بعد، در کنار بنیامین نتانیاهو، ترامپ خودش است بدون رنگ و لعاب، می‌گوید بهترین راه حل در اختیار گرفتن مالکیت غزه بدست آمریکا و بازسازی آن به سبک استراحتگاه ساحلی «ریویرا» است که با فورمول ترامپی قاعدتاً ترکیبی از لاس‌وِگاس با تاج‌محل و مارالاگوی جنوب فلوریدا خواهد بود. آنها که سالمندترند می‌توانند هاوانای قبل از فیدل را به یاد آورند با کازینوها و اتوموبیل‌های شیک و زنان و مردان برنزه آمریکایی، و آدمهای ژنرال باتیستا با سیگار برگ و عینک دودی! نتانیاهو باید قند در دلش آب شود که به این راحتی و با یک فرمان غزه به اسراییل الصاق شود بدون کار شاقی بر دوش شهرک‌نشینان اسراییلی!
~
شاید بظاهر ویترینی چشم‌نوازتر از تابلوی زنان پوشیده در حجاب و مردان ریشوی تسبیح بدست باشد، اما یادمان نرود همان غزه‌ی حماس، مدرسه و دانشگاه و کتابخانه داشت. بیمارستان‌های مدرن داشت. مراکز فرهنگی و تاریخی داشت. . رفعت العرعیر استاد شهید در کلاس‌هاش شکسپیر درس می‌داد.
~
اردن و مصر سابقه‌ی خوبی در مهمان‌نوازی از فلسطینیان ندارند. در زمان ملک حسین پدر شاه فعلی اردن، وقتی که الفتح در عمل تبدیل به دولتی در دولت شده بود، جنگ داخلی براه افتاد که به کشتار و اخراج فلسطینیان ختم شد. حتا اگر با کمک مالی آمریکا، فلسطینیان را در خاک خود بپذیرند، هرگز به آنها خودمختاری و حق تعیین سرنوشت در خانه‌ی جدید نخواهند داد. فلسطینیان شهروند درجه دو خواهند شد، از یک قیادت استعماری به قیادتی دیگر، این‌بار زیر چکمه‌ی برادران عرب!
~
آیا پاکسازی مسالمت‌آمیز و آبرومندانه ممکن است؟ زمامداران کاخ سفید عوض خواهند شد، سالی چند می‌گذرد و ترامپ دیگر در صحنه نخواهد بود. اما برای فلسطین، نبرد برای داشتن دولتی از آنِ خود ادامه خواهد یافت.
عبدی کلانتری
@SocialistL
آیا می‌توان تصوری از پاکسازی «آبرومندانه»ی یک ملت داشت؟ آیا می‌شود ادامه‌ی منطقی یک پروژه استعماری را به نحو مسالمت‌آمیز طوری به پایان برد که ملتِ پاکسازی شده هم سرآخر راضی باشد؟ دیروز که به مصاحبه زنده‌ی ترامپ با خبرنگاران گوش می‌دادم، با خود فکر می‌کردم اگر کسی ترامپ و سابقه‌اش را نشناسد حرفهای او در مورد غزه و ویرانه‌ای که از این شهرک ـ دولت برجا مانده را منطقی و حتا دلسوزانه به حال فلسطینیان می‌یابد.
~
با لحن آرام، بدون تعارف و تزویر که از سیاستمدار متعارف بعید است، وضعیت را توصیف کرد. گفت غزه تبدیل به مخروبه‌ای غیرقابل زیست شده، زمین و سازه‌ای باقی نمانده که بتوان در آن به راحتی نفس کشید. گفت این خاک برای زندگی ناامن و ناسالم شده، تماماً کلنگی شده است. باید آلترناتیو دیگری جلو مردم غزه گذاشت.
~
راه حل او انتقال دو میلیون ساکنان غزه به جای دیگری است که به گفته‌ی او زیبا، سالم، و صلح‌آمیز باشد. در این زمین‌ها فلسطینیان می‌توانند برای همیشه در امنیت و صلح بزیند و شکوفا شوند. پول برای این پروژه موجود است. پس از جهنم نسل‌کُشی، بهشت موعود جایی در مصر یا اردن ساخته خواهد شد. یک سرزمین رویایی!
~
خبرنگاران راحت او را سوآل‌پیچ می‌کردند. نشسته بود و با همدردی گوش می‌داد و با آنها راحت بود. چه تفاوت عظیمی با آن متقلب حرفهای آنتونی بلینکن که هر جمله‌اش توهین به شعور و حقیقت بود! خبرنگار می‌گفت مصر و اردن اعلام کرده‌اند حاضر به پذیرش فلسطینیان نیستند. ترامپ آرام و خونسرد: آنها می‌پذیرند، آنها قبول خواهند کرد. مثل یک ارباب که می‌دانست واسال‌هایش با پول و فشار مرعوب خواهند شد.
~
به زبان بی‌زبانی گفت دولت‌های مصر و اردن بدون حمایت مالی و نظامی آمریکا دوام نخواهند آورد، مجبورند بپذیرند. نه لحن تهدید داشت و نه طعنه، فقط آرام و «دون کورلیونه»وار، «آنها قبول خواهند کرد!» خبرنگار می‌گوید مردم فلسطین به سرزمین‌شان دلبسته‌اند، غزه مال آنهاست، می‌خواهند در سرزمین اجدادی زندگی کنند. و ترامپ باز به دقت و با عینیت برای چندمین بار وضع غزه را توصیف می‌کند و می‌گوید در حال حاضر مردم غزه انتخاب دیگری ندارند اما حال آنها خوش نیست، اگر به آنها آلترناتیو زندگی بهتر بدهید، نقل مکان را خواهند پذیرفت.
~
روز بعد، در کنار بنیامین نتانیاهو، ترامپ خودش است بدون رنگ و لعاب، می‌گوید بهترین راه حل در اختیار گرفتن مالکیت غزه بدست آمریکا و بازسازی آن به سبک استراحتگاه ساحلی «ریویرا» است که با فورمول ترامپی قاعدتاً ترکیبی از لاس‌وِگاس با تاج‌محل و مارالاگوی جنوب فلوریدا خواهد بود. آنها که سالمندترند می‌توانند هاوانای قبل از فیدل را به یاد آورند با کازینوها و اتوموبیل‌های شیک و زنان و مردان برنزه آمریکایی، و آدمهای ژنرال باتیستا با سیگار برگ و عینک دودی! نتانیاهو باید قند در دلش آب شود که به این راحتی و با یک فرمان غزه به اسراییل الصاق شود بدون کار شاقی بر دوش شهرک‌نشینان اسراییلی!
~
شاید بظاهر ویترینی چشم‌نوازتر از تابلوی زنان پوشیده در حجاب و مردان ریشوی تسبیح بدست باشد، اما یادمان نرود همان غزه‌ی حماس، مدرسه و دانشگاه و کتابخانه داشت. بیمارستان‌های مدرن داشت. مراکز فرهنگی و تاریخی داشت. . رفعت العرعیر استاد شهید در کلاس‌هاش شکسپیر درس می‌داد.
~
اردن و مصر سابقه‌ی خوبی در مهمان‌نوازی از فلسطینیان ندارند. در زمان ملک حسین پدر شاه فعلی اردن، وقتی که الفتح در عمل تبدیل به دولتی در دولت شده بود، جنگ داخلی براه افتاد که به کشتار و اخراج فلسطینیان ختم شد. حتا اگر با کمک مالی آمریکا، فلسطینیان را در خاک خود بپذیرند، هرگز به آنها خودمختاری و حق تعیین سرنوشت در خانه‌ی جدید نخواهند داد. فلسطینیان شهروند درجه دو خواهند شد، از یک قیادت استعماری به قیادتی دیگر، این‌بار زیر چکمه‌ی برادران عرب!
~
آیا پاکسازی مسالمت‌آمیز و آبرومندانه ممکن است؟ زمامداران کاخ سفید عوض خواهند شد، سالی چند می‌گذرد و ترامپ دیگر در صحنه نخواهد بود. اما برای فلسطین، نبرد برای داشتن دولتی از آنِ خود ادامه خواهد یافت.
عبدی کلانتری
@SocialistL