ما در دور باطلی از امیدهای کوتاه و سرخوردگی‌های بلند قدم می‌زنیم. هر سال که می‌آید، چیزی جز بازتاب سال پیش نیست، با همان غم‌ها و همان خستگی‌ها. گاهی فکر می‌کنم زمان همچون امواجی که بی‌وقفه به ساحل می‌خورند، ما را فرسوده می‌کند و بازمی‌گرداند به همان نقطه‌ای که ایستاده بودیم. ما پیش می‌رویم، اما گویی هر قدم ما را به عقب می‌کشد.
چه اندوه‌بار است که تنها تسلی ما، تصور فردایی بهتر است که هرگز نمی‌آید. و این فکر که شاید آرامشی در پیش باشد، تنها چیزی است که ما را در این شب‌های طولانی سر پا نگه می‌دارد. اما تو، دوست من، این را بهتر از من می‌دانی که این آرامش اگر هم برسد، همچون سایه‌ای گذرا خواهد بود، زیرا ما محکوم به حرکت در این دایره‌ایم.
گاهی از خود می‌پرسم که آیا این اندوه، همان چیزی است که ما را به نوشتن وا می‌دارد؟ شاید اگر این سنگینی نبود، قلم در دست ما می‌خشکید. اما آیا هنر کافی است که این خلأ را پر کند؟ یا ما تنها تلاش می‌کنیم با کلماتی بی‌جان، صدای عبور زمان را خاموش کنیم ؟
Nous marchons dans un cercle vicieux d'espoirs éphémères et de désillusions persistantes. Chaque année qui arrive n'est qu'un reflet de l'année précédente, avec les mêmes tristesses et les mêmes fatigues. Parfois, il me semble que le temps, comme des vagues qui se brisent sans cesse sur la rive, nous use et nous ramène au même point où nous étions. Nous avançons, mais chaque pas semble nous ramener en arrière.
Il est si triste de penser que notre seul réconfort est l’idée d’un lendemain meilleur qui ne vient jamais. Et cette pensée qu’une paix pourrait survenir est la seule chose qui nous maintient debout lors de ces longues nuits. Mais toi, mon amie, tu le sais mieux que moi : même si cette paix arrive, elle ne sera qu’une ombre passagère, car nous sommes condamnés à tourner dans ce cercle.
Parfois, je me demande si cette tristesse n'est pas précisément ce qui nous pousse à écrire. Peut-être que sans ce poids, la plume sécherait entre nos doigts. Mais l’art suffit-il à combler ce vide ? Ou bien essayons-nous simplement d'étouffer par des mots sans vie le bruit du temps qui passe ?
👤 George Sand
📃 Letters to Gustave Flaubert
@Dairy_of_Darkness
چه اندوه‌بار است که تنها تسلی ما، تصور فردایی بهتر است که هرگز نمی‌آید. و این فکر که شاید آرامشی در پیش باشد، تنها چیزی است که ما را در این شب‌های طولانی سر پا نگه می‌دارد. اما تو، دوست من، این را بهتر از من می‌دانی که این آرامش اگر هم برسد، همچون سایه‌ای گذرا خواهد بود، زیرا ما محکوم به حرکت در این دایره‌ایم.
گاهی از خود می‌پرسم که آیا این اندوه، همان چیزی است که ما را به نوشتن وا می‌دارد؟ شاید اگر این سنگینی نبود، قلم در دست ما می‌خشکید. اما آیا هنر کافی است که این خلأ را پر کند؟ یا ما تنها تلاش می‌کنیم با کلماتی بی‌جان، صدای عبور زمان را خاموش کنیم ؟
Nous marchons dans un cercle vicieux d'espoirs éphémères et de désillusions persistantes. Chaque année qui arrive n'est qu'un reflet de l'année précédente, avec les mêmes tristesses et les mêmes fatigues. Parfois, il me semble que le temps, comme des vagues qui se brisent sans cesse sur la rive, nous use et nous ramène au même point où nous étions. Nous avançons, mais chaque pas semble nous ramener en arrière.
Il est si triste de penser que notre seul réconfort est l’idée d’un lendemain meilleur qui ne vient jamais. Et cette pensée qu’une paix pourrait survenir est la seule chose qui nous maintient debout lors de ces longues nuits. Mais toi, mon amie, tu le sais mieux que moi : même si cette paix arrive, elle ne sera qu’une ombre passagère, car nous sommes condamnés à tourner dans ce cercle.
Parfois, je me demande si cette tristesse n'est pas précisément ce qui nous pousse à écrire. Peut-être que sans ce poids, la plume sécherait entre nos doigts. Mais l’art suffit-il à combler ce vide ? Ou bien essayons-nous simplement d'étouffer par des mots sans vie le bruit du temps qui passe ?
👤 George Sand
📃 Letters to Gustave Flaubert
@Dairy_of_Darkness