تعمیق شکاف میان مردم و رژیم: استمرار سرکوب خونین با توسل به ابزارهای مذهبی و گروگان‌گرفتن نهادهای دینی، تنها به تعمیق شکاف ملت با ساختار حاکم منجر می‌شود. هرچه این روش‌ها ادامه یابد، خشم عمومی و بی‌اعتمادی به نهادهای دینی و حاکمیتی بیشتر خواهد شد.

بدنامی حوزه‌های علمیه: رفتارهایی که در آن «طلبه» با اسلحۀ سرد به خیابان می‌رود، نه‌تنها تهدیدی برای امنیت شهروندان بلکه ضربه‌ای مهلک به حیثیت نهاد روحانیت سنتی است. تاریخ تشیع و الگوی حوزه‌های کلاسیک، چنین رویکردی را به‌ندرت پذیرفته و قمه‌کشیدن علیه مردم را از گناهان نابخشودنی دانسته‌اند.

سوختن سرمایه‌های معنوی: خاندان‌هایی مانند اشرفی اصفهانی، که میان مردم باورمند با سابقۀ شهادت در انقلاب شناخته شده‌اند، اکنون خود هدف این گروه‌های فاشیستی مذهبی قرار گرفته‌اند. این نشان می‌دهد حتی چهره‌های قدیمی و شناخته‌شدۀ آخوندها هم در امان نیستند و سیستم سرکوب، هر صدایی را که برخلاف منافعش باشد در هم می‌شکند.

در نگاهی کلی، ماجرا تنها به علیرضا پناهیان و اندک طلابی که با سلاح سرد به خیابان می‌آیند ختم نمی‌شود. این ماجرا نمودی از یک سیستم جامع فاشیستی است که برای حفظ قدرت، از دین به‌عنوان ابزار توجیه خشونت سود می‌برد. آنچه اشرفی اصفهانی افشا کرده، بخشی از «پشت پرده» چنین ساختاری است؛ ساختاری که منافع مادی، ایدئولوژی آخرالزمانی و سرکوب برنامه‌ریزی‌شده را در هم می‌آمیزد تا کوچک‌ترین اعتراض و انتقاد را در نطفه خفه کند. اگرچه تریبون‌های رسمی سعی در سانسور چنین افشاگری‌هایی دارند، اما تجربۀ نظام‌های فاشیستی نشان داده که به فجیع ترین شکل ممکن سرنگون خواهد شد.