☑🖋


✔ سرمایه‌ی درونی و سرمایه‌دار


انسانی که از درون و در درون خود، غنا و راه‌های رسیدن به آرزوها و امیال خویش را ساخته، گاه از بیرون و جهان خارج، بسیار زخم برمی‌دارد. عیسای ناصری عبارتی دارد به این مضمون که: هیچ پیامبری در زادگاه خود عزیز و محترم نیست. این عبارت وصف‌حال بسیاری از خالقان و پدیدآورندگان است. دردآور آنجا ست که شخص، از نزدیکان و دوستان، بیشتر متحمل این زخم‌ها می‌شود تا اجانب و نارفیقان. غریبه می‌آید و می‌گذرد اما دوست، همان‌جا که زخم را زده، خنجر را به چرخش وامی‌دارد و جراحات روحی عظیمی در شخص به‌یادگار می‌گذارد.
از سوی دیگر این زمین، بسیار عجیب و غریب است؛ آن‌که سرمایه‌ی درونی دارد، هیچ و آن‌که سرمایه و مایملک بیرونی دارد سرمایه‌دار لقب می‌گیرد. به عبارت روشن‌تر، سرمایه‌دار، ناچیز و بی‌سرمایه، همه‌چیز به‌حساب می‌آید. چرا اینگونه نباشد؟ نظام آموزشی در اختیار صاحبان ثروت و قدرت است، همین‌طور نظام‌های مختلف درمانی، پزشکی، بیمارستانی، املاک، صنایع، کارخانه‌ها، صنایع غذایی و... بنابراین انسانِ غنایافته به مدد سرمایه‌ی درونی، در منظر چشم مردمان عادی جامعه، پشیزی ارزش نخواهد داشت و در عوض، انسانِ ملقب به سرمایه‌دار، در اوج و در نقطه‌ی عطف آرزوهای بشری قرار خواهد گرفت.
سرمایه‌ی درونی، موجب اندوه فراوان خواهد بود برای آنان‌که باور دارند به ساختن خویش در درون و ایجاد غنای درونی؛ اگر خواهان روحی شاد و بی‌جراحت هستید، به دنبال غنای درونی نباشید مگر با عدم انتظار دوستی و مودت از سمت دیگران بخصوص نزدیک‌ترین افراد.

🖋 عیسی اسدی میم
۲۱ آذر ۱۴۰۳


@Miim_IsaAasadi
🫎

@CHAAVOUSH