چرا به دختران یاد می‌دهیم ترسو بودن، «زنانه» و جذاب است؟من اولین زن آتش‌نشان در سانفرانسیسکو بودم. بیش از ده سال در منطقه‌ی شلوغ و قدیمی شهر کار می‌کردم که خانه‌های کهنه و پوسیده به راحتی آتش می‌گرفتند، گروه‌های خیابانی با چاقو و اسلحه‌ی جیبی با هم می‌جنگیدند و خراب‌کاری می‌کردند. بارها و بارها در راه‌رو‌های تنگ و دودگرفته‌‌ی مجتمع‌های در حال سوختن خزیده‌ام تا ساکنانش را نجات دهم، روی نوزادان احیای قلبی انجام داده‌ام و جسد باد کرده را از دریاچه بیرون کشیده‌ام.
قد من ۱۵۵ سانتی‌متر و وزنم ۷۰ کیلو است. سؤالی که همیشه منتظر شنیدنش هستم این است «با این جثه، انجام این کارها برایت مشکل نیست؟ از نظر فیزیکی می‌توانی؟». اما به جای این همیشه با این سؤال روبه‌رو می‌شوم: «نمی‌ترسی؟» این سؤال هم برایم من عجیب است، هم توهین‌آمیز؛ چون کسانی که این سؤال را می‌پرسند به شجاعت من شک دارند. هیچ وقت نشنیده‌ام کسی از همکاران مرد آتش‌نشان این سوال را بپرسد. گویی که این زن‌ها هستند که باید بترسند.
این شرطی شدن به ترس از سال‌های کودکی شروع می‌شود. پژوهش‌های بسیاری نشان می‌دهند فعالیت‌های فیزیکی مثل ورزش، کوهنوردی و بازی در فضای باز به عزت نفس دختران پیوند خورده است. اما بیشتر وقت‌ها دختربچه‌ها با این هشدار روبه‌رو می‌شوند که به کاری که کوچکترین خطر فیزیکی دارد دست نزنند.
لطفاً این پیام را با آموزشگران و والدینی که می‌شناسید به اشتراک بگذارید. متشکریم.
✏️
@AfroozSchool
