زمان جنگ ویتنام که اعتراضات زیادی در آمریکا علیه ادامه جنگ برقرار بود، یک معترض وجود داشت که یه شمع می‌گرفت دستش و شب تا صبح جلوی کاخ سفید می‌ایستاد. یه بار یه خبرنگار ازش پرسید به نظرت این کار شما این کشور رو تغییر میده؟ بش گفت «نه بابا، من نمیخوام این کشور رو تغییر بدم، میخوام نذارم این کشور من رو تغییر بده».
از صحت نقل قول اطلاعی ندارم، و ازین اطلاع دارم که اون زمان خیلی از مخالفان جنگ، سمپات شوروی بودند، همونطور که الان بخشی از آمریکایی‌ها به دستگاه تناسلی پوتین آویزانند. اما این واقعیت داره که این جمله توسط یک نفر گفته شده. اینکه کی بوده و موضوع وقت چی بوده، زیاد مهم نیست. بعضی از جملات طناب‌پاره‌کن هستند. یعنی به محض اینکه گفته میشن، یه طنابی که آدم‌ها می‌تونند بش چنگ بزنند رو پاره می‌کنند. مثل طناب «کاری از دست من برنمی‌اومد»، یا طناب «این ملت هیچوقت آدم‌بشو نیستند»، یا طناب «مگه میشه با همه گلاویز شد؟». آدم‌ها به این طناب‌ها نیاز دارند تا فکر کنند که همه افتادن ولی خودشون به تنهایی سقوط نکرده‌اند! بدون اینکه لازم بوده باشه کاری انجام بدن. اون خودمتمایزسازی هویتیه که خرجی لازم نداره. با یه تتو روی صورت هم میشه خود رو از همه دیگران جدا کرد. اما برای مثل بقیه سقوط نکردن باید کارهای سختی انجام داد.
در حالی که همه مشتاقند ایران رو تغییر بدهند، باید ازشون پرسید «تا الان چه کاری انجام دادی که ایران تغییرت نده؟». و اگه کارنامه‌ای نداشته باشند یعنی کشور تغییرشون داده، هرچند که انکارش کنند.