#پست1100



کمی عقب می‌کشم. غرش ناراضی‌ای از گلوی بهادر خارج می‌شود. دلم می‌رود برای ممانعتش برای عقب کشیدنم!

روی لبهایش ناله می‌کنم:

-صبر کن بها...

بالاخره رضایت می‌دهد و دل می‌کَند. با نفس بلند بالایی لب روی پیشانی‌ام می‌گذارد و با صدای سنگینی می‌گويد:

-لعنت بر پدر مادر آدم مزاحم که بی وقت برمی‌داره زنگ میزنه...

گوشی را از جیب شلوارم بیرون می‌کشم و با دیدن اسم مامان، هین آرامی می‌کشم و لب میگزم!

-مامانه!

بهادر مکث می‌کند! نگاه چپی بهش می‌اندازم... و او پلک می‌زند و با مکث گلویی صاف می‌کند.

-به جز مامی و ددیِ حوری!

صورتم جمع می‌شود. این یکی دیگر چندش است... صادقانه!

-چرا باید یکی به پدرزن و مادرزنش بگه مامی و ددی آخه؟!

لبی می‌کشد و دستی به حالت ندانستن در هوا تکان می‌دهد و گویا خودش هم نمی‌داند چرا!
تماس قطع شده. تا می‌خواهم خودم زنگ بزنم، دوباره اسم مامان روی صفحه‌ی موبایل می‌افتد. گلویی صاف می‌کنم و آرام به بهادر می‌گویم:

-شیطونی نکن، خب؟

مثل بچه‌های تخسِ حرف گوش نکن می‌گويد :

-سعیمو می‌کنم!