این عکس باید هنوز هم بزرگتر شود، به اندازه‌ای بزرگ که همه جهان ما را در بر بگیرد و همه احساس ما را... در این هشت ماه به اندازه هم عمرم پیر شدم، اما وقتی به عقب نگاه می‌کنم و سال‌ها جلوتر را می‌بینم به خودم می‌گویم پس توکلت علی الله چه می‌شود؟! پس ایمان به وعده الهی کجای این معادله قرار می‌گیرد؟!

من قاب تصویری را می‌بینم که انگار قرار بود بعد از حاجی همه آنهایی که نفس در نفس او داشتند و گام به گام با او حرکت می‌کردند راه سفر در پیش بگیرند و خبر از حال دل ما ببرند... این روزها همه جبهه را که نگاه می‌کنم از حجم غمی که بر دوش می‌کشم شب‌ها خواب ندارم و روزها هم مدام فکر یک نبرد دیگر ذهنم را مشغول می‌کند...

انگار همه چیز در این ساعت رقم خورد و در این لحظه قلم بر صفحه روزگار کشید تا ما را به کربلایی دیگر همزمان کند... ۱۴۰۰ سال پیش اهل بیت چه کشیدند و چه بر سرشان آمد؟! یا هزار سال پیش از آن وقتی سیاوش را در تشت طلا سلاخی کردند، ایرانیان چه کشیدند و چقدر سیاه پوشیدند....‌ و در این هزاره‌ها ما چقدر کربلا دیده‌ایم.... ما در گذار روزهای رفته و نیامده، در تب و تاب عشق و مرگ، در خیال تلخ خواب‌های بی تکرار همه چیز را دوره می‌کنم...

@SyrianKhabar