از دیدگاه فلسفی، رحِم زن نه‌تنها یک اندام زیستی، بلکه یک فضای متافیزیکی‌ست؛ جایی‌که نیستی به هستی تبدیل می‌شود. می‌شه گفت زن در لحظه‌ی بارداری، شریک خدا در آفرینشه. رحِم او، ظرفی‌ست که روح در آن دمیده می‌شود؛ نوعی "معبد خلقت"، جایی که راز هستی در سکوت و تاریکی آغاز می‌گردد.