خاندان‌اسد پس از ۵۴ سال حکومت بر سوریه ظرف یک‌هفته فروپاشید و امروز سقوط کرد.
تا همین هفته‌پیش بود که بشار اسد در جمع سیاستمداران دنیا از حمله به غزه انتقاد میکرد و فکرش رو هم نمیکرد یک‌هفته بعد مجبور به فرار از سوریه بشه
خودش و‌پدرش بیش از ۵ دهه با سرکوب مخالفان و کشتن شکنجه و زندانی کردن میلیون ها انسان قدرت رو قبضه کرده بودند.
خود بشار اسد دیکتاتوری بود که بخاطر چند صباح بیشتر سر قدرت ماندن برای کشتن‌مردمانش از جمهوری اسلامی و روسیه کمک خواست و باعث کشته شدن بیشتر از ۵۰۰ هزار نفر از مردمان‌کشورش شد.
سال ۲۰۰۶ سفری داشتم زمینی به سوریه و چند هفته در دمشق ساکن بودم. جو حاکم‌بر جامعه انروز شباهت زیادی به جو‌حاکم‌ایران داشت با این‌تفاوت که خیلی از کشور ما از نظر زیرساختها و تکنولوژی عقب تر بودند. فضای سنگین سیاسی و امنیتی و‌همینطور فساد سازمانی موج‌میزد. مشخص بود مدیریت‌کشور برای اسایش و‌پیشرفت مردمانش نیست و صرفا برای در قدرت ماندن بود. باندهای مافیایی قدرت دقیقا مثل امروزه در ایران هر کدام قلمرویی داشتند
امروز اما اون ساختار با تمام قدمت و قدرتش ظرف یک‌هفته فروپاشید و حتی سربازان اسد هم ازش دفاع‌نکردند و اجازه دادن دمشق سقوط کنه.
اتفاقی که تقریبا همیشه در تاریخ تکرار میشه و بارها در همین زمانه شاهدش بودیم.
امروز صدای آزادی مردم در سوریه شنیده شد و این صدا دیر یا زود در تهران هم شنیده خواهد شد و‌این رو شک‌ندارم.
سیر تحولات انقدر سریع هست که پیش بینی این همه تغییر بسیار غیر قابل پیش بینی شده.
اما چیزی که واضح هست دومینوی تغییرات خیلی سریع در حال افتادن هست و در ایران بجای درس گرفتن حکومت از وقایع چی داریم؟
فشار مضاعف به مردم از نظر اقتصادی و اجتماعی و افزایش قیمتها و خرج کردن از جیب مردم برای بودجه های کلان نظامی و ایدئولوژیک و همینطور وضع قانون حجاب و فشار مضاعف به نیمی از جامعه یعنی زنان. افزايش قیمت بنزین و ارز در صورتیکه بیش از سی درصد از بنزین کشور توسط سپاه به کشورهای اطراف قاچاق میشه و سودهای میلیاردی براشون بهمراه داره
اما از اون طرف سکوت در برابر شکستهای پیاپی و نظاره به از دست رفتن بیش از ۵۰ میلیارد دلار خرج گردن پول مردم ایران در اون کشور.
جمهوری اسلامی تمام دستاوردهای ۴۰ ساله خودش رو ظرف یکسال از دست داد. حزب الله و حماس و حالا سوریه که با اون‌همه هارت و پورت که سالها به خورد مردم دادن حتی جرات نکردن قدمی بردارن و حالا برای پرت کردن حواس مردم از این افتضاح قانون‌حجاب وضع میکنن و فشار رو به مردم بی دفاع و مظلوم میارن در صورتیکه در سوریه و لبنان سوراخ موش دیگه پیدا نمیشه و همه نیروهاشون فرار کردن.
یادمه زمان سفر به سوریه از ترکیه گذشتم و قبل از مرز همه میگفتند که باک بنزین رو پر کنم چون بنزین در ایران لیتری حدود لیتری ۱۰۰ تا تک تومان بود ولی در تر کیه ۲۴۰۰ تومن یعنی ۲۴ برابر. و همین‌حالا هم تفاوت قیمت بنزین بسیار زیاد هست و افزایش مصرف قیمت بنزین از ۸۸ میلیون بشکه در روز به حدود ۱۳۰ میلیون بشکه در روز ظرف دو سال هیچ دلیلی بجز قاچاق سبستماتیک سرمایه ملی به نفع یک عده و اوردن فشارش به مردم و قطع برق و سهمیه اونها نداره.
فروپاشی ۵۴ ساله حکومت اسدها بر سوریه با تمام فشارها. کشت و کشتارها و دیدن فریادهای شادی امروز مردم سوریه از آزاد شدن از بند بشار اسد یک پیام برای مردم ایران داره: اگر اراده کنن بزودی فریاد ازادی در تهران نیز شنیده خواهد شد.
تنها تفاوت مخالفان اسد با مخالفین جمهوری اسلامی اینه تونستن با ۱۳۰ گرایش سیاسی مختلف یک ائتلاف محکم و ماندگار برقرار کنن ولی مخالفان جمهوری اسلامی که بعضی هاشون در قالب خبرنگار نفوذی خود جمهوری اسلامی هستند مثل مسیح علی نژاد اومدن تا در قالب اپوزیسیون نقش برهم زننده اتحاد رو در زمان تشکیلش ایفا کنند و از بودجود آمدن هر گونه اتحادی جلوگیری کنند و امروزه تمام هم و غمشون شده حمله به رضا پهلوی و تخربب ایشون بجای پذیرفتن یک نیروی موثر در مخالفت با جمهوری اسلامی و استفاده از ایشون برای اتحاد و همبستگی
هنوز اما کل این‌نیروها نتونستن یک انسجام و توافق سر حداقل ها داشته باشند و فقط در حال گرفتن پاچه همدیگه و تخریب بقیه هستند
مشکل ما مردم ما نیستند.
به اندازه کافی این مردم بهای ازادیشون رو پرداخت کردند.
اونها بهای حماقت و قدرنشناسی و مجانی خواهی نسل ۵۷ خودخواه که یک زندگی به چند نسل بدهکاره ولی هنوز طلبکارانه و حق به جانب دنبال خراب کردن زندگی نسلهای دیگه هست رو هم دادن
. اونها بچه‌هاشون رو دادن.بهای زندگی تو جهنم و فقر بیش از ۶۰ درصد مردم و دربدری بچه‌هاشون برای مهاجرت به این‌کشور و اون کشور و بغض نداری و شرمندگی هر روزه پدران رو دادن
تا همین هفته‌پیش بود که بشار اسد در جمع سیاستمداران دنیا از حمله به غزه انتقاد میکرد و فکرش رو هم نمیکرد یک‌هفته بعد مجبور به فرار از سوریه بشه
خودش و‌پدرش بیش از ۵ دهه با سرکوب مخالفان و کشتن شکنجه و زندانی کردن میلیون ها انسان قدرت رو قبضه کرده بودند.
خود بشار اسد دیکتاتوری بود که بخاطر چند صباح بیشتر سر قدرت ماندن برای کشتن‌مردمانش از جمهوری اسلامی و روسیه کمک خواست و باعث کشته شدن بیشتر از ۵۰۰ هزار نفر از مردمان‌کشورش شد.
سال ۲۰۰۶ سفری داشتم زمینی به سوریه و چند هفته در دمشق ساکن بودم. جو حاکم‌بر جامعه انروز شباهت زیادی به جو‌حاکم‌ایران داشت با این‌تفاوت که خیلی از کشور ما از نظر زیرساختها و تکنولوژی عقب تر بودند. فضای سنگین سیاسی و امنیتی و‌همینطور فساد سازمانی موج‌میزد. مشخص بود مدیریت‌کشور برای اسایش و‌پیشرفت مردمانش نیست و صرفا برای در قدرت ماندن بود. باندهای مافیایی قدرت دقیقا مثل امروزه در ایران هر کدام قلمرویی داشتند
امروز اما اون ساختار با تمام قدمت و قدرتش ظرف یک‌هفته فروپاشید و حتی سربازان اسد هم ازش دفاع‌نکردند و اجازه دادن دمشق سقوط کنه.
اتفاقی که تقریبا همیشه در تاریخ تکرار میشه و بارها در همین زمانه شاهدش بودیم.
امروز صدای آزادی مردم در سوریه شنیده شد و این صدا دیر یا زود در تهران هم شنیده خواهد شد و‌این رو شک‌ندارم.
سیر تحولات انقدر سریع هست که پیش بینی این همه تغییر بسیار غیر قابل پیش بینی شده.
اما چیزی که واضح هست دومینوی تغییرات خیلی سریع در حال افتادن هست و در ایران بجای درس گرفتن حکومت از وقایع چی داریم؟
فشار مضاعف به مردم از نظر اقتصادی و اجتماعی و افزایش قیمتها و خرج کردن از جیب مردم برای بودجه های کلان نظامی و ایدئولوژیک و همینطور وضع قانون حجاب و فشار مضاعف به نیمی از جامعه یعنی زنان. افزايش قیمت بنزین و ارز در صورتیکه بیش از سی درصد از بنزین کشور توسط سپاه به کشورهای اطراف قاچاق میشه و سودهای میلیاردی براشون بهمراه داره
اما از اون طرف سکوت در برابر شکستهای پیاپی و نظاره به از دست رفتن بیش از ۵۰ میلیارد دلار خرج گردن پول مردم ایران در اون کشور.
جمهوری اسلامی تمام دستاوردهای ۴۰ ساله خودش رو ظرف یکسال از دست داد. حزب الله و حماس و حالا سوریه که با اون‌همه هارت و پورت که سالها به خورد مردم دادن حتی جرات نکردن قدمی بردارن و حالا برای پرت کردن حواس مردم از این افتضاح قانون‌حجاب وضع میکنن و فشار رو به مردم بی دفاع و مظلوم میارن در صورتیکه در سوریه و لبنان سوراخ موش دیگه پیدا نمیشه و همه نیروهاشون فرار کردن.
یادمه زمان سفر به سوریه از ترکیه گذشتم و قبل از مرز همه میگفتند که باک بنزین رو پر کنم چون بنزین در ایران لیتری حدود لیتری ۱۰۰ تا تک تومان بود ولی در تر کیه ۲۴۰۰ تومن یعنی ۲۴ برابر. و همین‌حالا هم تفاوت قیمت بنزین بسیار زیاد هست و افزایش مصرف قیمت بنزین از ۸۸ میلیون بشکه در روز به حدود ۱۳۰ میلیون بشکه در روز ظرف دو سال هیچ دلیلی بجز قاچاق سبستماتیک سرمایه ملی به نفع یک عده و اوردن فشارش به مردم و قطع برق و سهمیه اونها نداره.
فروپاشی ۵۴ ساله حکومت اسدها بر سوریه با تمام فشارها. کشت و کشتارها و دیدن فریادهای شادی امروز مردم سوریه از آزاد شدن از بند بشار اسد یک پیام برای مردم ایران داره: اگر اراده کنن بزودی فریاد ازادی در تهران نیز شنیده خواهد شد.
تنها تفاوت مخالفان اسد با مخالفین جمهوری اسلامی اینه تونستن با ۱۳۰ گرایش سیاسی مختلف یک ائتلاف محکم و ماندگار برقرار کنن ولی مخالفان جمهوری اسلامی که بعضی هاشون در قالب خبرنگار نفوذی خود جمهوری اسلامی هستند مثل مسیح علی نژاد اومدن تا در قالب اپوزیسیون نقش برهم زننده اتحاد رو در زمان تشکیلش ایفا کنند و از بودجود آمدن هر گونه اتحادی جلوگیری کنند و امروزه تمام هم و غمشون شده حمله به رضا پهلوی و تخربب ایشون بجای پذیرفتن یک نیروی موثر در مخالفت با جمهوری اسلامی و استفاده از ایشون برای اتحاد و همبستگی
هنوز اما کل این‌نیروها نتونستن یک انسجام و توافق سر حداقل ها داشته باشند و فقط در حال گرفتن پاچه همدیگه و تخریب بقیه هستند
مشکل ما مردم ما نیستند.
به اندازه کافی این مردم بهای ازادیشون رو پرداخت کردند.
اونها بهای حماقت و قدرنشناسی و مجانی خواهی نسل ۵۷ خودخواه که یک زندگی به چند نسل بدهکاره ولی هنوز طلبکارانه و حق به جانب دنبال خراب کردن زندگی نسلهای دیگه هست رو هم دادن
. اونها بچه‌هاشون رو دادن.بهای زندگی تو جهنم و فقر بیش از ۶۰ درصد مردم و دربدری بچه‌هاشون برای مهاجرت به این‌کشور و اون کشور و بغض نداری و شرمندگی هر روزه پدران رو دادن