✅دوست داشتنِ دیگری، در واقع اول لطف به خود و در راستای مراقبت از خود هست(اصولاً نباید اینطوری فکر کنیم و صرفا از نگاه سود و زیان این مسأله را مطرح میکنم)

✅فقط این دوست داشتن انتخابی نیست که دکمه روشن و خاموش داشته باشد،در شخصیتِ نسبتا سالم، مثل پدیده تابش خورشید به شکل طبیعی این عشق و تمایل به رابطه با دیگران نامشروط ساطع می‌شود و نوع رفتار و حرف زدنش با دیگران بخاطر لباس و مقام خیلی تغییر نمی‌کنه

✅ ولی در شخصیت‌های خودشیفته(نارسیسزم) این امکان و ظرفیت(دوست داشتن و عشق) تا حد زیادی مسدود شده و فرد خودشیفته انگار خود آدما را دوست نداره (خیلی هم نمیتونه دوست داشته باشه چون مفهوم عشق و دوست داشتن سالم در آنها به درستی تشکیل نشده)، بلکه منفعت و کارکرد و موقعیت و جنبه قابل مصرفی از فرد را دوست داره که اگر چنین منفعتی هم قطع بشه بعد از مصرف مثل زباله اون را دور میندازه و بدین ترتیب فرد از درون احساس تنهایی و پوچی میکنه، چون چیزی که به آدما معنی و غنای درونی میده روابط درونی شده با انسان هایی هست که روشون سرمایه‌گذاری عاطفی کرده


☑@NeoRavankavi