مهاجر فراهي __ Muhajer farahi

دښمن په دروغو ادعا کړې چې ګواکې په هرات کې پر مهاجر فراهي برید سوی، په داسي حال کې چې مهاجر فراهي فعلا په کابل کې شتون لري.

محصل او طالب

مهاجر فراهي (زاهدزاده)


طالب او محصل مو سره وروڼه دي خواږه
دوی واړه د یوه ګلبڼ ګلونه دي خواږه

ملا او معلم د نوي نسل مربیان دي
وخپل افغان ولس ته یې پلانونه دي خواږه

ماسټر او مولوي صاحب زموږ د سترګو تور دي
د دین او د دنیا مو مشالونه دي خواږه

دکتور شیخ الحدیث ددې ټولنې رهنما دي
تکیه یې پر یو بل ده ښه کدرونه دي خواږه

مکتب او پوهنتون او مدرسه مو ټوله یو دي
د علم او عرفان ټول مرکزونه دي خواږه

داکتر او انجینر مو قدرمن په ټول هیواد کې
په شپه او ورځ لګیادي نوښتونه دي خواږه

د کرکې او بیلتون تخم له بېخه ایستل شوی
ازبیک، تاجک، پښتون مو پیوندونه دي خواږه

هیواد به په قلم، علم صنعت باندي ودان شي
هر خوا د رغونې خبرونه دي خواږه.

دا هوډ دغه احساس د مهاجر زاهد زاده دی.
خدمت کې د ولس ټول زحمتونه دي خواږه

١٤٠٣/٨/٢٨
څلورنۍ فرهنګ وزارت

مهاجر فراهي (زاهد زاده)


چي رحمت اوزحمت دواړه سره مل شي
مشکلات د ژوندانه به واړه حل شي

کوم قومونه چي زيار باسي پرمختګ کړي
پيداوار يي سپوږمکۍ,ډرون او اوبتل شي

د ورغوي دا تڼاکي ملغلري
راته پاتې د نيکو دغه متل شي

ناپوهان دغرب تقليد ښه په وياړ کاندي
ښيرازي نه په نکټای نه په بيټل شي !

د دنيا نه چي زاهد زاهدزاده سي
هر کړچار به يې د خوږو زړو درمل سي !

١٣٩٣/ لمریز کال فراه رود

د هلمند څپې

مهاجر فراهي (زاهد زاده)


غليم پړمخې نسکور شو او که نه شو؟
د ناټو اوبه غرور شو او که نه شو ؟

انګليس هم په خپله لومه کې راګيرشو
د ايوب توره کې زور شو او که نه شو؟

د موساد او سي,آی,اي هر پلان خنثاشو
په جهان کې يې مختور شو او که نه شو؟

د پارس او د جرمن حال هم لږ واخلئ
د سيالانو د پېغور شو او که نه شو ؟

د قلزوم په څېر يې غرق ټول غليمان کړل
د هلمند د څپو شور شو او که نه شو؟

اې زاهد زاده څښتن ته په سجده سه
هر يو زخم دي ټکور شو او که نه شو

د شام فتحه د مجاهدینو په لاس دي ټولو مسلمانانو ته مبارک وي.
الله تعالی دي دوی ته وحدت، اتحاد، اتفاق او پیوستون ورنصیب کړي.
د سوریې ؤلس پوره پنځوس کاله د یوې کورنۍ تر ظلم، وحشت او دیکتاتورۍ لاندي ستړي، ستومانۍ او بې کورۍ وګاللې.
دعاکوو چې دا ځل د غزې او فلسطین نوبت وي.

جهادي خاطرې

له وحشته ډکه شپه

مهاجر فراهي

۱۳۹۷/ هجري لمریز کال

نه پوهېږم څنګه يې تشريح کړم او ددې ظلم انځور په کومو الفاظو هغوی ته وکاږم، چې د غرب اشغالګر ورته د بشـريت عَلمداران او د امن پرښتې ښکاري؟!
دا داسې يو حالت دی چې يو دردمن او هوښيار انسان يې د تحمل برداشت نه شي کولای! توکل پر الله زه به يې وليکم او قضاوت به تاسو لوستونکو او سامعینو ته درپرېږدم.
هوکې! د پخوا په شان د مني يوه عادي شپه وه، ماخستن مهال و زموږ د بالابلوک ستړيو وګړو چې کرۍ ورځ يې بنګنو اسمان يرغمل کړی و، لګيا وو د خوب لپاره يې تياري کول چې يو ناڅاپه يې تر غوږونو د ډبډبنو (چېنوک) چورلکو غرهار شـو...
خو د پخوا په څېر "چې په اکثرو چاپو کې به يې شمېر دوې دانې وې" اوس وضعيت بدل و، د ځمکې او اسمان ترمنځ د ډبډبنو ږغونو انګازې کولې.
په هوا کې سي 130 الوتکو غوټې وهلې، ددې لپاره چې د غليم شيطاني عسکرو ته زمېنه سازي وشي، د ښمن ګرد چاپېره ناتار ډزې شروع کړې او په عين حال کې يې د اتو (۸) چېنوک چورلکو نه په لسګونو امريکايي تيري ګر او داخلي بړېڅي ډيسانټ کړل.
له را کښته کېدا سره جوخت بې رحمه غليم شاوخوا بې هدفه ډزې پيل کړې، له پاسه بنګنو اتڼ اچولی و همد اشان (سي ۱۳۰) ډوله جنګي طيارو خپل وېرونکو وارونو ته دوام ورکاوه.
دښمن ټوله شپه د فراه د رود په دواړو ژيو کې خپل وحشت ته ادامه ورکول او له پاسه څو ډوله بم غورځوونکو د ډار خپسکه پر ټوله ساحه خپره ساتلې وه...
اوس راځم د کيسې زړه ته...!
زموږ يو معمر مجاهد ملګري محمد صادق لالا (معاون صاحب) خپل د سترګو حال راسره په لاندې ټکو کې څرګند کړ: په دې شپه زه د سوجوې په کلي کې وم، سهار وختي مې لمونځ ادا کړ او د حالاتو د معلومولو په موخه را ووتلم...
د يوه کور نه په څو سوه مترۍ کې چې ګورم يو تور سرې ښځينه په يوه لښتي کې شهيده پرته ده، معصوم ماشوم زوی يې ورته ناست دی او خپل د شهيدې مور په سينې پورې نښتی او د "تي رودلو هڅه کوي" ماشوم کړۍ شپه د خپلې شهيدې مور په څنګ کې په ژړا تېره کړې وه!!
داسې ښکارېدل چې تور سرې د وحشي غليم په ډزو کې لګېدلې او په ژوبل حالت کې يې خپل ماشوم په غېږ کې را اخيستی او تر دې ځای يې ځان را رسولی او بيا همدلته په شهادت رسېدلې ده.
یوازې يکي يو الله (ج) خبر دی، چې په کوم حالت کې به دې خور خپله ساه خپل حقيقي مالک ته سپارلې وي! او معصوم ماشوم به د وحشت دا توره شپه په دې تنهایۍ کې چې څنګه تېره کړې وي، مور يې په سرو وينو کې لت پت پرته وه، له پاسه د جِټو او ډول ډول الوتکو غړمبهار و او د ځمکې له اړخه يې شاوخوا د مړدکيو شړکهار و.
اې قهاره خدایه! موږ په خپل ناقص فکر دا غوره بلله چې ستا د قهر سمندرونه په همدې وخت کې په څپو راغلي وای او ددې وحشي درندګانو نه يې زموږ د مظلومو خويندو او ماشومانو غچ اخيستلای واي، خو ستا حلم تر دې ډېر زيات دی.
ددې تور سرې په اړه بايد ووايم "چې د يوه غريب سړي کور ودانه وه او خـاوند بېچاره يې د مزدورۍ لپاره ګاونډي هيواد ته تللی وو "
معاون صاحب کيسې ته دوام ورکړ: لږ ورهاخوا مې سترګې پر يو سرای ولګېدلې، ور نږدې شوم چې حال احوال ترې واخلم، له سرای نه يوې تور سرې په ژړغوني آواز را باندې ږغ وکړ وروره! يو څوک راخبر کړه چې زموږ ماشومان له خاورو څخه را وباسي!! دا خونې پرې چپه شوي، زه چې لږ ور وړاندې شوم، د تور سرو او ځينو ماشومانو په ليدلو مې د وېرې او ترهې احساس وکړ، ځکه مخونه او رنګونه يې پرې تېر شوي وحشت، د بارودو دود او خاورو بدل کړي و.
معاون صاحب وايي: دا داسې يو حالت و چې هيڅ د زغم او تحمل وړ نه و او په بېړه مې کوښښ وکړ چې کليوال او ګاونډيان راخبر کړم او د دې مظلومو انسانانو سره مرسته او همکاري وکړم.
بايد ووايو د پورتني وحشت کيسه په دې سيمه کې ډېره مشهوره ده او ټول کليوال پرې خبر دي. دې ښکېلاکګر دښمن په سيمه کې څلورويشت ساعته وحشت وکړ او وروسته له سيمې وتښتېد.
په ياده زړه بوږنوونکې چاپه کې 17 تنه ملکي افغانان دښمن په ډېر قساوت په شهادت ورسول او په دا سبا يې په ډېر غرور اعلان وکړ چې ګواکې په لسګونو ترهګر يې په يوه تصفيوي عمليات کې وژلي!!!

انالله واناالیه راجعون
معتصم وایې: په ډېري خوارۍ او کړاوونو کې تر روغتون ورسېدلم کابو دوې میاشتي په روغتون کې بستر وم او په دې وخت کې مجاهدینو را سره زیات زحمت و ایست په ځانګړې توګه دوو ملګرو هر یوه الحاج مولوی دین محمد سجاد صیب زموږ کلیوال اومولوی حبیب الله صیب چې د خاکسفید ولسوالۍ دخوست د کلي استوګن وو.
معتصم مولوي صاحب کیسې ته نور هم دوام ورکړ او ویې ویل: زما په ژوبلېدا پرته له مور او پلار څخه زموږ د کورنۍ ټول غړي خبر شوي وه، او ډېر وروسته دوی هم خبر شوي وه، په دې وخت کې یواځي ثریا سیټلایت کار کاوه نورو شبکو لا زموږ په سیمو کې فعالیت نه وو پیل کړی. دا وخت زموږ د کلي یو مخور اودینداره سپین ږیري حاجي ګل جان لالا ثریا ټلفون درلود، یو وخت ماخوستن نه بجې وې چې ږنګ راغلی د جوړ په خیر وروسته یې راته کړل: سعیداحمد یم د حاجي ګل جان زوی او ستا مور خبره درسره کوي. ماهم ورته کړل سمه ده ټلیفون ورکړه.
محترم معتصم وایې په دې وخت کې ما دخبرو جرئت د لاسه ورکړ، مور مي ښه په جرئت او زړه ورتیا خبري وکړې او ډاډ یې راکړ ځکه چې کله د امریکایانو په وړاندي جهاد شروع سو نو ماته مي مور د جهاد اجازه راکړي وه، او کله ناکله خو به یې تر خپل وسه کومک هم را سره کاوه.
او پلار مي د خبرو کولو توان نه درلود یواځي یې راته السلام علیکم وویل او نور یې ږغ ورک سو.

له دې کیسې څخه اوس تاسو اندازه ولګوئ چې د جهاد په سپیڅلې لار کې پر مجاهدینو څومره کړاوونو او زحمتونه راغلي او همدا شان زموږ مجاهد ملت په څه ډول او په ستونزمنو حالاتو کې د خپلو مجاهدینو وروڼو سره څنګ په څنګ درېدلي او خپلې مرستي او همکارۍ یې ورسره کړي.

جهادي خاطرې

دا ستا خپل کور او دادي خور ده


دویمه برخه

*مهاجر فراهي*


مولوي عبدالمالک معتصم خپلي کېسې ته دوام ورکړ او ویې ویل:
ملافضل الرحمن احسان چې د ډېرو تکړه، برجسته او زړه سواندو مشرانو څخه وو، په ډېره زړه ورتیا او اخلاص به یې د خپلو مجاهدینو ملګرو اکمالات هم کول او د مجاهدینو ستونزو ته به یې پر وخت رسېدګې کول.

معصتم راته ویل نور دي سر نه سره ګرځوم او خبره به درته په لنډو وکړم، مشر ماته یو کس چې په سنګین کې یې یو وړه کی کلینک درلود، زما نښانۍ او درک یې ورکړ ؤ، پر موټر سایکل یې ماته را ولیږی.
دې کس چې له وړاندي ما ور سره هيڅ شناخت او پیژندګلوي نلرل، زه یې خپل کلینک ته انتقال کړم او عاجل یې زما پر زخمونو کار شروع کړ.
لږ ګړی بعد زه بې هوښه سوی وم او د شلو دقیقو تر نیم ساعته به همداسي د بېهوښۍ په حالت کې وم.
معتصم وایې:
داچې د سنګین په ولسوالۍ کې زما د جهادي خدمت لږ وخت شوی ؤ او ما هلته هېڅوک هم نه پېژندل. څرنګه چې د امریکایانو سره پرېمانه ډالري، ډول ډول د جاسوسي آلات او اسباب هم موجود وه، او په دې وخت کې زه تکې تنها وم، نه کوم مجاهد ملګری او نه هم بل کوم کس.
په دې وخت کې راته اندېښنه پیدا سوه سړې هسي نه دا ډاکټر راته د زهرو پېچکارۍ او یا بله وژونکې دوا رانه کړي، نو ډاکټر ته مي کړل: جناب ډاکټر صیب ګوره زما به لږ خیال ساتې ځکه زه دلته مسافر یم او بل کوم شناخته هم نه لرم.

معصتم مولوي صاحب وایې: ډاکتر زما د خبري مطلب واخیست او پوه سو چې زه څه ورته وایم دې وخت کې د ډاکټر تر سترګو اوښکې را توی سوې، یو ګړی یې راته کتل، ځان یې کنټرول او غونی یې صاف کړ بیا یې راته وویل: مجاهده وروره! الحمدلله زه مسلمان یم، افغان یم، ته هیڅ تشویش او پرېشاني مه کوه ته زما ورور یې.
معتصم مولوي صاحب راته د غم دا داستان نور هم وغځاوه او ویې ویل:
ډاکټرصیب د روغتون مالک راوغوښت او ورته کړل یې دا کس بل ځای انتقال کړئ ځکه دلته یې تداوي نه کېږي.
هغه کس هم خپل موټر سایکل روښانه کړ ماته یې وویل راځه سپور سه او دخپل کور پر خوایې حرکت وکړ د لږ مزل وروسته یې موټرګاټ یوې دروازې ته ودراوه اودروازه یې وټکول موترسیکل یې د کور وخواته تېر کړ، سره ددې چې په کوټه کې نور مجاهدین هم موجود وه.
سړي پر خپل مېرمنې ږغ وکړ! هغه یو کور خالي کړئ چې میلمه راسره دی مېرمنې یې دستي کور فارغ کړ، د کور څښتن مخته او زه ور پسې یم موږ هم کورته دننه شوو.
کوربه راته کړل: پر دې کوربچه باندي کښېنه، ارام وکړه زه به څه خواړه درته برابرکړم.
کوربه د باندي ووت او د خپل کوروداني سره په لوړ اواز ږغیږي او ورته وایې داستاسو میلمه دی، ښه ډوډوۍ ورته جوړه کړئ او د لمانځه ترتیب هم ورته برابر کړئ زه ځم نور مجاهدین تداوي کوم.
معتصم وایې: کوربه راغلی او راته کړل یې مجاهده وروره! زه نور کارونه لرم نور ته اوستا خور په همدې کورکې یاست ان شاءالله زه به ژر راوګرځم او تاسو پرېشاني او دېغت ونه کړئ، ما هم ورته د هو سر وخوځاوه.
نور نو زه، زما رب جل جلاله او دامسلمانه خورکۍ زه ددې سړي اخلاص او د جهاد او مجاهدینو سره دده میني ته هک پک پاتې وم.
معتصم سوړ اسوېلی و کېښ او کیسې ته یې دوام ورکړ: غرمه شوه د ډوډۍ وخت سو، دروازه وټکېدل او خور راته ږغ کړل: طالب جانه! د دروازې شاته ډوډۍ ایښې در وایې خله.ماهم دروازه خلاصه کړه یو غاب چې شوله سوي (ماتې) وریژي پکې وې
را وامي خیستلو، کوشش می وکړ چې ویې خورم، خو بد بختانه پر خوراک ونه توانېدلم پرخوړلو ځکه زه پرخوله زخمي سوی وم او د خوړلو توان مي له لاسه ورکړی ؤ.
معتصم وایې: زما مسلمانې خور دویم ځل د ماسپښین د اوداسه د اوبو لپاره همداسي ږغ را وکړ.
ماسپښین پنځه بجې د موټر ګاټ ږغ سو چې زه ورته ډېر سخت خوشحاله سوم، که ګورم چی هماغه کس دی چی زه ئې دلته راوستلی وم،په تلوار کورته داخل سو ویل فضا سمه سوه حرکت کړه چې ځو له خیره.
زه هم روان شوم د لږ مزل وروسته یو کورته داخل سوو او سمدستي مي زما د سنګر پرملګرو باندی سترګې ښخې شوې چې زموږ د قومندان فضل الرحمن احسان په شمول شمېر به یې شا او خوا لس تنه ته رسېده.
د سلام اوروغبړ وروسته مو د یو بل حال احوال واخیست، د خبرو په ترڅکې راته څرګنده شوه
چې مولوي سعدالدین صیب چې زموږ ډلګۍ مشر او د سنګین ولسوالۍ عمومي قومندان وو هم د شهادت جام نوش کړی وو.
انالله وانا الیه راجعون.
معتصم مولوي راته کړل: ده همدې ځایه یې زه او دوه نور زخمي مجاهدین هر یو ملاجان محمد اوملا عبدالقهار روان کړو، پوره اوه شپې مو په وږي نس مزل وکړ، ځکه چې په لاره کی خنډونه او مشکلات وو او په دې منځکې مو یوه ملګري ملاعبدالقاهراخوند هم د شهادت جام نوش کړ.

ځلمیه

مهاجر فراهي (زاهد زاده)

پاڅېږه ځلمیه! خپلواکې غواړي هیواده
اورم د نړۍ له لوړه بامه دا فریاده

دغه د غفلت خوب کې بېده به یې تر کومه
ستا پر وطنوالو لوی ماتم او واویلا ده

ستا دبندګۍ او غلامۍ غلیم تکل لري
شنډ یې کړه پلانونه په نارو د الجهاده

ته هم د احمد اود میرویس او بت شکن په څېر
زما له پاکې غېږي غلیم وشړه نا مراده

دا پراخې میرې، تنګي درې ورته دوزخ جوړ کړه
تا خو لړزولې لا پخوا ټوله دنیا ده

ما زاهد زاده درته بیان کړ دا ویرجن پېغام
خدای لپاره ګوره ویې نه باسې له یاده

١٣٨٣/٢/٦ لمریز
فراه رود

امیرالمؤمنین، چې زه یې پیژنم

دویمه برخه

مهاجر فراهي

١٤٤٤/٩/٢٦/سپوږمیز
١٤٠٢/١/٢٨/لمریز

لکه څنګه چې وړاندي وویل سول دا واقعا ستر کار وو چې د بولدک نه تر حیرتانه، له فراه څخه تر واخانه، له تورخمه تر شېر خانه، له هلمنده تر نورستانه، له ختیځه تر لویدیځه او له سویله تر شماله دا غیر منظم پوځ او جنګیالې هماهنګ او منسجم کول، همداشان د مسؤلینو تغیر او تبدیل د فرامینو تطبیق او عملې کول دا یو خارق العاده کار او د انسان تر تصور لوړه چاره وه.

په داسي حال کې چې خپله مشرتابه حفظه الله د غلیم تر سخت تعقیب لاندي وو، لیده کاته او د مسؤلینو سره یې تماس او ملاقاتونه خورا محدود وه.
هره شېبه ددې انتظار کېده چې د غلیم لخوا کشف او پرې چاپه ووهل سي. یوځل امیرالمؤمنین حفظه الله تعالی موږ ته په یوه مجلس کې وویل: تاسو د اولسې وګړو سره نېک چلند وکړئ، د شپې له پلوه د خلکو په کورونو کې مه ور لویږئ (چاپې مه وهئ) او د ماشومانو او ښځمنو په وړاندي یې خلک مه ځوروئ.
امیرالمؤمنین حفظه الله تعالی د خپلو خبرو په دوام کې اضافه کړل چې ماته د قرنتین په دوران کې (تر فتوحاتو وړاندي چې مشرتابه د امریکایانو تر سخت څار لاندي وو) تر ټولو ډېره داسحنه ځوروونکې وه چې ما به د ځان سره دا فرض کړل که همدا اوس دښمن راسي او د کور په انګړ کې جګړه ورسره نښلې او زه پکې د دوی په وړاندي وژل کېږم نو دا انځور به د تل لپاره زما د ماشومانو په ذهنونو کې ثبت پاتې کیږي.

کله چې د هیواد په لر او بر کې د فتوحاتو لړۍ پیل سوه نو د ټولو هیواد والو سره همدا تشویش پیداوو چې خدای مه کړه هسې نه په هیواد کې یو ډول انارشیزم او ګډوډي رامنځته سي، دولتې شتمنۍ به لوټ او تالا ترغه کېږي، خارجې سفارتونه او بین المللې مؤسسات به چورېږي، سوداګریز او تجارتې مارکټونه به د داړه مارو ډلو لخوا چپاول کېږي، بانکونه اوصرافۍ به لوټل کیږي.

د فتوحاتو ټوله خوښې له ما څخه همدې تشویش تروړلې وه چې خدای مکړه د مجاهدینو په راتلو به په ښارونو کې دننه کوم ناورین رامنځته شي.

موږ په تېرو درې لسیزو کې د څو نظامونو د ادلون بدلون شاهدان وو چې په ټولو کې څومره ګډوډۍ، شوکې، چور تالان غلا او غدۍ رامنځته شوي وې، خو الحمدلله داځل هېڅه کومه بده پېښه او جدې ستونزه رامخېته نه شوه او د قدرت د انتقال دا بهیر تر ډېره پورې په ډېره احسنه توګه تر سره شو.

همداشان د عمومې عفوې بهیر ته که په دقیق ډول ځیر شو نو وبه مومو چې په حقیقت کې دا څومره یوه مهمه پروسه وه او په څومره ښه توګه پلې او عملې شوه.

آیا تاسو دې بهیر ته کله فکر کړی دی چې څه ډول یوه ډله چې تېر شل کلونه یې په لکونو ځوانان او غړي په څومره وحشت شهیدان،ژوبل او اسیران شوي، بې کوره او بې اوره شوي خو نن فاتحین او بریالې ښارونو ته دننه کېږي، هغه غلیمان یې چې د امریکایې اشغالګرو سره اوږه پر اوږه روان او د دوی د وژلو لپاره یې په ګډه پلانونه جوړول؛ د دوی رحم او کرم ته پاتیږي.
خو ددې پرځای چې د پرون دا مظلومان او د نن فاتحین له دوی څخه غچ واخلې، قتل عام وکړي او وینې وبهوي یواځې د خپل مشرتابه د عفوې په عمومي فرمان یې ټول قاتلان او مجرمین وبخښل.

آیا دا کومه ساده خبره ده چې څوک خپل د ورور قاتل ته په رډو ګورې، اسلحه یې په لاس او مرمۍ یې ورتېره کړي وي او د غچ اخیستلو په وړاندي یې هیڅ خنډ نه وي خو بیاهم یواځی خپل د امیر د فرمان له امله مخ ترې اړه وي.
آیا په معاصره نړۍ کې د داراز بخښنې بله کومه نغده بېلګه شتون لري چې وړاندي کړل سي؟.

که وګورو دا فتحه یواځې د څو تنو د تبدیلۍ موضوع نه وه بلکې یو نظام او سیسټم له بنسټه تغیر وکړ، نوی پوځ، پولیس او قطعات راغلل اود پخوانۍ اردو او حکومتې چوکاټ ځای یې ونیو.

نو درانه لوستونکیه! ددې دومره لوی نظام او سیسټم بدلون له ډېرو لویو ناخوالو، وژنو، چور، چپاو او ګډوډیو پرته ددې ښکارندویې کوي چې دا هرڅه د یوه سالم مدیریت، قوې رهبرۍ او زړه سواند مشرتابه برکت وو چې دا ټولې چارې یې په دومره احسنه توګه کنټرول او عملې کړې.