«منقول است که سزار دارای قامتی بلند، پوستی روشن، اندامی متناسب، فکی نسبتاً پُر، چشمانی سیاه و سرزنده، و وضع جسمانی سالمی بود جز اینکه در سال‌های پایانی زندگی‌اش به‌یکباره از هوش می‌رفت و حتی به‌یکباره از خواب برخاستن برایش امری طبیعی شده‌بود. دو بار نیز در حین انجام کارش قربانی حمله صرع شد. او در رسیدگی به موهای بدنش وسواس داشت به‌طوریکه نه‌تنها با دقّت آنان را می‌تراشید و آرایش می‌کرد بلکه خود را کچل هم می‌کرد و برای همین او را ملامت می‌کردند؛ زشتیِ کچلی را با مصیبت تحمل می‌کرد، و بیشتر تجربه کرده‌ بود که دستمایه استهزای تمسخرکنندگان است. برای همین عادت داشت موهای اندکی که داشت را از فرق سَر به عقب بکشاند و از تمامی افتخاراتی که سنا و مردم روم به او داده‌بودند هیچ‌یک را با شور و شوقی بیشتر از جواز حمل همیشگی تاجی از برگ‌بوئیان نپذیرفت یا مورد استفاده قرار نداد. همچنین نقل می‌کنند که به‌سبب شیک‌پوشی‌اش هم مورد توجه‌بوده‌است: وی لباسی حاشیه‌دار بر تن داشت که تا مچ می‌رسید و همواره برای سفت کردن آن از کمربندی شُل استفاده‌ می‌کرد خیلی‌ها او را در شیک‌پوشی بسیار وسواسی می‌دانستند»