به نظر من
اینکه دونفر دیگه نمیتونن درکنارهم ادامه بدن؛ لزوما به این معنی نیست که هردو یا یکیشون قطعا آدم بدیه یا هرچی
شاید دوتاشونم واقعا انسان های فوق العاه ای باشن
ولی صرفا درکنار همدیگه ؛ نمیتونن ادامه بدن ، خوشحال باشن ، همدیگه رو خوشحال کنن و یا حتی خودشون باشن
شاید حتی بخاطر اون عشق و دوست داشتن اولیه خیلی زورشونو زدن که باتمام تفاوت های دنیاهای هم سازگار بشن ولی دیگه از یه جایی به بعد، ادامه اون سازگاری به معنیِ یا به قیمتِ از دست دادنِ خود تموم میشه (که قطعا بعد از مدت کوتاهی که خودتو از دست دادی ؛ ازدست دادن هیچ کسی یا حسی دیگه برات اهمیت سابقو نداره) و نخواستن به اون مرحله از انزجار برسن و زودتر تمومش کردن
آدمایی که بااحترام هرچیزیو تموم میکنن قابل احترام ترینن🤍
البته این صرفا برای رابطه عاشقانه نیست و برای دوستی هم میتونه صدق کنه
و البته که این صرفا نظر من بود و چه بسا انسان جایزالخطاست