کسی که قصدش ماندن باشد، می‌ماند، کسی که قصدش رفتن باشد می‌رود، کسی که نخواهد بفهمد، نمی‌فهمد، کسی که بخواهد قضاوت کند، می‌کند، کسی که به خیانت عادت کرده، هرطور که شده این کار را خواهد کرد. کسی که برایش اهمیتی نداشته‌باشید، هرکار هم کنید باز برای او مهم نخواهید بود و کسی که دلبسته‌ی آدم دیگری باشد، تمام خوبی‌های شما هم دلبسته‌اش نخواهد کرد.
رها کنید و در بند آدم‌ها و رفتن‌ها و ماندن‌ها و دوست‌داشتن‌ها و مهمِ کسی بودن‌ها نباشید! تبدیل به بهترینِ خودتان شوید و به بهترین‌ها فکر کنید.
کسی که باید بماند، می‌ماند و کسی که قرار باشد به شما اهمیت بدهد، می‌دهد و کسی که قرار باشد دوستتان داشته‌باشد، دارد و کسی که اهلیِ جهان شما نیست، نیست... چرا سعی می‌کنید علاقه یا توجه آدم‌ها را به کفایت و رفتارهای خودتان ارتباط بدهید و نگاه‌ها و حرف‌های دیگران را به نفع آرامش خودتان توجیه کنید؟ اصلا به من و شما ربطی ندارد که دیگران طبق پیشینه‌ی خلقیات و روحیات و مشکلات و احساساتشان، چه ایده‌ای از ما و جهان در ذهن دارند و چطور فکر می‌کنند و چطور حرف می‌زنند و چطور رفتار می‌کنند!
اهمیتی نداد؟ ندهد! دوستت نداشت؟ نداشته‌باشد! آدم که نمی‌تواند به تمام هشت میلیارد آدم این سیاره اهمیت بدهد یا با هرکسی که معاشرت کرد، دوستش داشته‌باشد! هرجا که خواسته‌نشدی و اولویت نبودی، عبور کن و با خودت بگو؛ من هم یکی از آن هشت میلیارد آدم!

👤نرگس صرافیان طوفان

@ketab📚✏️