𝖧𝖾𝗋𝖾𝗍𝗂𝖼 𝖥𝗂𝖼𝗍𝗂𝗈𝗇.

"یه‌کم پیش شماره‌ات رو گرفتم. خاموش بود؛ درست مثل ۲۴۵ شب گذشته. ۲۴۵ شبه که بدون خداحافظی ازم دور شدی و من تمام این ۲۴۵ شب رو منتظر اثری، نشونه‌ای، چیزی ازت بودم. من منتظرت موندم مینهو. من منتظرتم مینهو."

″چطوری انقدر شیرین میخندی؟ احساس می‌کنم یکم فشارت بدم ازت خامه میزنه بیرون!″

"موهاش دیگه بلوند و چتری نبود، حالا مشکی و بالا زده شده بود، جذابیت چهره‌اش با این مدل مو ده برابر شده بود. پیرهن مشکی تنش کرده بود و آرامش خاصی داشت."

+ چیکار کنم؟ برم براش شوهر پیدا کنم؟؟؟
"اون همین الانش هم یک شوهر داره، نه یک زن!"

چشمهاش توی حدقه چرخیدن و سفید شدن: "اگر اونجا بودم... میذاشتم من رو له... زیر پاهات له... کنی. تو یه الهه... نه. تو خدای منی..."

"عاو... آهان...‌ تو‌ همون پسره‌ای که چند روز پیش انداختم توی ماشین و در رفتم؟... خب تقصیر تو نبود... کار اشتباهی نکرده بودی فقط من زیادی مست بودم و حوصله اینکه بخوام با پلیس و یه مشت احمق فضول روبه‌رو شم رو نداشتم و رفتم و گذاشتمش واسه یه روز دیگه."

"شست مرد پشت دستش رو با ظرافت نوازش کرد و پسر کوچک‌تر بی‌اختیار به خودش لرزید. غریزه‌ش بهش می‌گفت باید عقب بکشه و نه بگه، ولی برای مقاومت در برابر مردمک‌های تنگ شده‌ی مرد مقابلش، به اندازه کافی قوی نبود."

چشمهات! وقتی می‌خندی باعث می‌شه فکر کنم تو آسمون دوتا ستاره قطبی هست که درخشش آدم رو خیره می‌کنه... حتی از دور.