ما خواهرانه باهم، به میله‌ها و سیم‌های خاردار خندیدیم:

این عکست نزدیک‌ترین به چهره‌ای است که من سال ۸۹ بعد از بازداشت اول‌ات در زندان اوین، بند۲ بالا دیدم. خیلی لاغر شده بودی! از تو چندین صحنه واضح در ذهنم نقش بسته؛ یکی از آنها شروع بحث فلسفی تو از یک شوخی من بود در روشویی... جدی جدی داشتی توضیح می‌دادی و من از بس خنده‌ام گرفته‌ بود، نمی‌تونستم بگم شوخی است و تو با دیدن خنده‌های من جدی‌تر می‌شدی که بلاخره فهمیدی و کلمه مخصوص‌ خودت را با لهجه کردی بهم گفتی!!
تصویر دیگر روز آزادی‌ات است. اشک‌های به پهنای صورتت که به شوخی می‌گفتیم‌: «ما را سیل برد برو دیگه» و تو می‌گفتی چطوری شما رو بگذارم و برم...
پخشان! من بیش از هر زمان دیگری دل‌تنگ‌ات هستم و برای لحظه‌ای نفس می‌کشم و می‌جنگم که تک تک‌تان را دوباره در آغوش بگیرم. به امید آن روز..