پشت كاجستان برف.
برف، یك دسته كلاغ.
جاده یعنی غربت.
باد، آواز، مسافر، و كمی میل به خواب.
شاخ پیچك و رسیدن و حیاط.
من، و دلتنگ، و این شیشه ی خیس.
می‌نویسم، و فضا.
می‌نویسم، و دو دیوار،
و چندین گنجشك.
یک نفر دلتنگ است.
یک نفر می بافد.
یک نفر می شمرد
یک نفر می خواند.
زندگی یعنی : یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی ؟
دلخوشی ها کم نیست :
مثلا این خورشید،
کودک پس فردا،
کفتر آن هفته.
یک نفر دیشب مرد
و هنوز ، نان گندم خوب است.
و هنوز ، آب می ریزد پایین ،
اسب ها می نوشند.
قطره ها در جریان
برف بر دوش سکوت
و زمان روی ستون فقرات گل یاس.

-سهراب‌سپهری 🤍

🤍 | @cherkneviss_ir