من تنها در کنار دریا می‌ایستم و با خودم فکر می‌کنم:
امواج شتابان را می‌بینم
آن‌ها کوه‌هایی از مولکول‌ها هستند
هریک به شیوه‌ی احمقانه‌ای به کار خود مشغول است
هرچند میلیاردها از آن‌ها هست
اما با هم کف روی دریا را ساخته‌اند.
تا چشم کار می‌کند قرن از پس قرن گذشته
سال از پس سال گذشته
و این امواج هم‌چنان مثل امروز صاعقه‌گون بر ساحل تاخته‌اند
برای کی، برای چی؟
روی سیاره‌ای مُرده
که حیاتی در آن نیست.
هرگز سکون ندارد
با انرژیی که خورشید سخاوتمندانه
در فضا می‌پراکند
شکنجه می‌شود.
کنه‌ای دریا را به غرش درمی‌آورد.
در اعماق دریا
همه‌ی مولکول‌ها
الگوهای هم را تکرار می‌کنند
تا اینکه الگوهای پیچیده‌ی جدیدی شکل می‌گیرند.
این الگوها الگوهایی شبیه به خود می‌سازند
و رقص تازه‌ای آغاز می‌گردد.
موجودات زنده
رشد می‌کنند و پیچیده می‌شوند
توده‌هایی از اتم‌ها
دی‌ان‌ای، پروتئین
با ظرافتی خاص می‌رقصند.
برون از گهواره
روی خشکی
در اینجا ایستاده است:
اتم‌هایی با خودآگاهی
ماده‌ی کنجکاو.
ایستاده در کنار دریا
سرگشته‌ی شگفتی‌ها: این منم
جهانی از اتم
اتمی در جهان ...
#chemist
#chemistry
🌐
@The_World_Chemists
