غزل: محمد الله درد
په انګور ناستې بلبلې ولې شور کړې
ژوند خو نوم د ستوماني ده پکې پایه
سرګردانه ارواح کوم مخ ته تکیه کړم
ماسره زما روانې سایې وایه
مات ګیلاس د مېخانې یم زما ربه
په ممبر او میکدو کې مې ازمایه
دا سړی د چا په سترګو کې ناروغ ښه
مه يې ښه کړې مه یې لاره ورته ښايه
درده زړه ته مې یو کیف احساسومه
دا بشر دغسې ستایه ستایه ستایه
د ګلبڼ زمزمې. (241)
په انګور ناستې بلبلې ولې شور کړې
ژوند خو نوم د ستوماني ده پکې پایه
سرګردانه ارواح کوم مخ ته تکیه کړم
ماسره زما روانې سایې وایه
مات ګیلاس د مېخانې یم زما ربه
په ممبر او میکدو کې مې ازمایه
دا سړی د چا په سترګو کې ناروغ ښه
مه يې ښه کړې مه یې لاره ورته ښايه
درده زړه ته مې یو کیف احساسومه
دا بشر دغسې ستایه ستایه ستایه
د ګلبڼ زمزمې. (241)