غزل: نادر خان علیل
مئين درباندې نشـوم نظاره مې وګڼلې
د دَور د دردونــــــــو سهاره مې وګڼلې
ما تاته پۀ نظر دتا ونۀ کتل، خطاشوم
سپوږمۍ مې وګڼلې، ستاره مې وګڼلې
چې وځي پۀ یو رَپ کښې پورې اورې لۀ سینې نه
دکــوم آتشین حسن شــراره مې وګڼلې
بل څوک لۀ تا نزدې ؤ، نۀ لۀ تانه راته لرې
دځـــــان مې چې کڼلې،اواره مې وګڼلې
دپښولاندې دتخت خوب مې پۀ ویښه ولیدلو
د بخت د ویښیدلو اِشــــــاره مې وګڼلې
څۀ تا راوکتل، څۀ ما اوږدۀ کړل در لاسونه
ساحل مې وګڼلې، کنــــــاره مې وګڼلې
لازم دې اوس علیل ته شول لوستل، پاڼه په پاڼه
دحسن مقدسه سیپاره مې وګڼلې.
د ګلبڼ زمزمې. (323)
مئين درباندې نشـوم نظاره مې وګڼلې
د دَور د دردونــــــــو سهاره مې وګڼلې
ما تاته پۀ نظر دتا ونۀ کتل، خطاشوم
سپوږمۍ مې وګڼلې، ستاره مې وګڼلې
چې وځي پۀ یو رَپ کښې پورې اورې لۀ سینې نه
دکــوم آتشین حسن شــراره مې وګڼلې
بل څوک لۀ تا نزدې ؤ، نۀ لۀ تانه راته لرې
دځـــــان مې چې کڼلې،اواره مې وګڼلې
دپښولاندې دتخت خوب مې پۀ ویښه ولیدلو
د بخت د ویښیدلو اِشــــــاره مې وګڼلې
څۀ تا راوکتل، څۀ ما اوږدۀ کړل در لاسونه
ساحل مې وګڼلې، کنــــــاره مې وګڼلې
لازم دې اوس علیل ته شول لوستل، پاڼه په پاڼه
دحسن مقدسه سیپاره مې وګڼلې.
د ګلبڼ زمزمې. (323)