امروز یه جمله جالب شنیدم.
People only care about the behind the scenes, if there is a scene worth getting behind.
مردم فقط جایی دوست دارن پشت صحنه رو ببینن، که صحنه‌ای باشه که ارزش نگاه انداختن به پشت پرده‌ش رو داشته باشه.

به نظرم واسه ما‌ها که روزمره‌نگار هستیم، نکته جالبیه که می‌شه روش فکر کرد. تعریف کردنِ این‌که امروز چی کار کردم، کیا رو دیدم، چیا خوردم و چه حس‌هایی داشتم، همه‌ش پشت صحنه‌ست. آیا من صحنه‌ی جالبی ساخته‌م که کسی بخواد پشت پرده‌ش رو‌ نگاه کنه؟ یا فقط نشسته‌م خاطره تعریف می‌کنم مثل هزار هزار نفر دیگه؟