پدر و مادرها بزرگسالانی هستند که سعی دارند کمک و همراه مسیر رشد و تحول کودکان خود باشند، ولی این همراهی نباید تبدیل به موضع برتر برای والدین باشد، آنها عصبانی می‌شوند، داد می‌زنند، تنبيه می‌كنند، عقاید خود را تحمیل می‌کنند، احساسات کودک را بی‌اهمیت می‌دادند، زور می‌گویند و نمی‌خواهند کلمه «نه» بشوند و اینجا فراموش می‌کنند این رفتارهای اشتباه نه‌تنها کمکی برای رشد کودک نمی‌کند، بلکه به مرور زمان حتی رابطه کلامی و عاطفی خود را نیز با کودک از دست می‌دهند و کودک را درگیر آسیب‌های شناختی و جسمی نگه می‌دارند.