یلدا نماد یک شب بلندِ سرد و تاریک است ایکر جان.
از آن شب هایی است که در مقابل صبح شدن مقاومت میکند.
شبی که ما در آن قرار گرفته ایم.
ما ایرانیان از قدیم در چنین شبی دور هم جمع میشدیم تا از بلندی و سردی آن در کنار هم بکاهیم.
برای هم شعر میخوانیم تا این شب تاریک زودتر صبح شود.
شعرهایی از جنس امید و رهایی.
از اینکه به هر حال صبح میشود و طلوع خورشید رنگ و دسیسه شب و سیاهی را برهم میزند.

کسی نمیتواند مانع از رسیدن نور شود ایکر جان.
طولانی بودن تاریکی و ادامه دار بودنش دلیلی برای تعویق آنچه میخواهد اتفاق بیوفتد نیست.
ممکن است هرلحظه روی مرز فروپاشی قرار بگیریم و گاهی از اینهمه تلاش برای سقوط نکردن و ناامید شدن خسته شویم اما دست نخواهیم کشید.
ممکن است گاهی به مسیر و مقصد راهی که در آن پای گذاشته‌ایم تردید کنیم اما باز هم ادامه خواهیم داد
بارها در این مسیر خسته شده ایم، به زانو خواهیم افتاد و زانوها با زمین تماس‌های بی‌شمار داشته اما این پایان قصه نخواهد بود

قصه شب های بلند ما سرانجامش رهایی از تاریکیست
تو خود شب های تلخی را گذراندی ایکرجان

تو خود بهتر میدانی صبوری بر رنج چه ثمره زیبایی دارد.🤍

@Football_Noostalgia