یا متحد میشویم، یا هر چه بادا باد!
نویسنده: علی نصری
۲ سال پیش، دهها هزار ایرانی خارج‌نشین قوه تشخیص خود را به رسانه‌های فارسی‌زبان اسرائیلی سپردند و به خیابانهای اروپا و آمریکای شمالی ریختند، نامه نوشتند، امضا جمع کردند، با مقامات دیدار کردند، تا تحریمهای بیشتری علیه هموطنان خود تقاضا کنند. تاریخ به هیچ ملتی «بدهکار» نیست.
بقای هر ملتی به میزان اتحاد و عزم او بستگی دارد. در عصری که جلوی چشمان حیرت‌زده همگان ملتی را نسل‌کشی میکنند و رئیس‌جمهور قلدر آمریکا صراحتا میخواهد کانادا، گرینلند، کانال پاناما، خلیج مکزیک و نوار غزه را ببلعد، ما با یک مشارکت نیم‌بند در انتخابات‌مان بر سر زمانه «منت» نگذاشتیم.
اگر امروز دونالد ترامپ «بمباران نکردن» ایران را به عنوان یک «امتیاز» روی میز میگذارد، شاید «یکی» از دلایلش این است که وقتی ۸ سال پیش به تحریمهای «فلج‌کننده»، «خردکننده» و «وحشیانه» خود می‌بالید و رودالف جولیانی افزایش «فروش کلیه» در ایران را نشانه «موفقیت» تحریمها میخواند، نه تنها هیچ واکنش خشمگینی از میلیونها ایرانی داخل و خارج از کشور ندید، نه تنها هیچ تظاهراتی در شهرهای برلین و بروکسل و لندن و واشنگتن و اتاوا علیه سیاست «فشار حداکثری» برپا نشد، بلکه بخش پر سر و صدای جامعه ایرانی از «عمو» ترامپ تشکر کرد و پیروزی مجدد او را جشن گرفت.
امروز ترامپ خود را در برابر ملتی میبیند که روز و شب مشغول فحاشی به یکدیگرند و کوچکترین واکنشی به تعرضات او ندارند؛ گروهی را میبیند که جلوی سفارتخانه‌های ایران هموطنان خود را کتک میزنند، و گروهی که در نماز جمعه یکصدا شعار «مرگ بر» و «گورت را کم کن» علیه هموطنان خود سر میدهند.
چرا باید فکر کند که این جامعه در برابر فشارهای اقتصادی فرو نخواهد پاشید؟ چرا باید فکر کند که در برابر تهدیدهای نظامی او سینه سپر خواهد کرد؟ چرا باید فکر کند که با اندک تحریک رسانه‌ای شعار «دشمن ما همین‌جاست» سر نخواهند داد و به جان یکدیگر نخواهند افتاد؟
تاریخ به ما نه «بقا» بدهکار است، نه یک «زندگی نرمال» و نه به قول آن مرحوم «وطنی که در آن به وطن فکر نکنیم». منت ما را هم نمیکشد که نصف‌روزی با خواهش و التماس پای صندوق رای رفتیم و انگشتمان را جوهری کردیم. یا فارغ از مشکلات و اختلافات‌مان در برابر چالشها متحد میشویم یا هر چه بادا باد.
@AliNasriTelegram
نویسنده: علی نصری
۲ سال پیش، دهها هزار ایرانی خارج‌نشین قوه تشخیص خود را به رسانه‌های فارسی‌زبان اسرائیلی سپردند و به خیابانهای اروپا و آمریکای شمالی ریختند، نامه نوشتند، امضا جمع کردند، با مقامات دیدار کردند، تا تحریمهای بیشتری علیه هموطنان خود تقاضا کنند. تاریخ به هیچ ملتی «بدهکار» نیست.
بقای هر ملتی به میزان اتحاد و عزم او بستگی دارد. در عصری که جلوی چشمان حیرت‌زده همگان ملتی را نسل‌کشی میکنند و رئیس‌جمهور قلدر آمریکا صراحتا میخواهد کانادا، گرینلند، کانال پاناما، خلیج مکزیک و نوار غزه را ببلعد، ما با یک مشارکت نیم‌بند در انتخابات‌مان بر سر زمانه «منت» نگذاشتیم.
اگر امروز دونالد ترامپ «بمباران نکردن» ایران را به عنوان یک «امتیاز» روی میز میگذارد، شاید «یکی» از دلایلش این است که وقتی ۸ سال پیش به تحریمهای «فلج‌کننده»، «خردکننده» و «وحشیانه» خود می‌بالید و رودالف جولیانی افزایش «فروش کلیه» در ایران را نشانه «موفقیت» تحریمها میخواند، نه تنها هیچ واکنش خشمگینی از میلیونها ایرانی داخل و خارج از کشور ندید، نه تنها هیچ تظاهراتی در شهرهای برلین و بروکسل و لندن و واشنگتن و اتاوا علیه سیاست «فشار حداکثری» برپا نشد، بلکه بخش پر سر و صدای جامعه ایرانی از «عمو» ترامپ تشکر کرد و پیروزی مجدد او را جشن گرفت.
امروز ترامپ خود را در برابر ملتی میبیند که روز و شب مشغول فحاشی به یکدیگرند و کوچکترین واکنشی به تعرضات او ندارند؛ گروهی را میبیند که جلوی سفارتخانه‌های ایران هموطنان خود را کتک میزنند، و گروهی که در نماز جمعه یکصدا شعار «مرگ بر» و «گورت را کم کن» علیه هموطنان خود سر میدهند.
چرا باید فکر کند که این جامعه در برابر فشارهای اقتصادی فرو نخواهد پاشید؟ چرا باید فکر کند که در برابر تهدیدهای نظامی او سینه سپر خواهد کرد؟ چرا باید فکر کند که با اندک تحریک رسانه‌ای شعار «دشمن ما همین‌جاست» سر نخواهند داد و به جان یکدیگر نخواهند افتاد؟
تاریخ به ما نه «بقا» بدهکار است، نه یک «زندگی نرمال» و نه به قول آن مرحوم «وطنی که در آن به وطن فکر نکنیم». منت ما را هم نمیکشد که نصف‌روزی با خواهش و التماس پای صندوق رای رفتیم و انگشتمان را جوهری کردیم. یا فارغ از مشکلات و اختلافات‌مان در برابر چالشها متحد میشویم یا هر چه بادا باد.
@AliNasriTelegram