#پست1095



آبتین ابروهایش را بالا می‌فرستد و نگاه پرمعنایی به بهادر می‌کند:

-عجب!

بهادر کاملا جدی می‌گويد:

-والا!!

به سختی خنده‌ام را فرو می‌دهم. آبتین همچنان یک وری نگاهش می‌کند:

-تازه یعنی دو سه ماه پیش دیگه؟ از اون موقع هنوز خوب نشده این زنِ ضعیف تو؟!

بهادر نگاه اخمالودی بهش می‌کند:

-یه برنج می‌خوای بذاری‌ها! اصلا بیا برو، خودم می‌ذارم...

خجالت زده باز صدایش می‌زنم:

-بهادر...

آبتین آرام توی سرش می‌زند و می‌گويد:

-لازم نکرده... بشین جوجه‌هاتو سیخ بزن، واسه من شور حسینی نگیر به خاطر کار کردن زنت... خودم می‌ذارم...

سپس به سمت آشپزخانه می‌رود. و همان لحظه بهادر به من نگاه می‌کند و چشمکی می‌زند!

دهانم باز می‌ماند! این چشمک چه شیطنت و معنایی دارد و خدایا از دست این بشر!

حالا خودش مشغول سیخ زدن جوجه‌ها و گوجه‌هاست، ابتین مشغول برنج دم کردن، و متین درحال آماده کردن زغال‌ها!

من هم در خانه‌ام نشسته‌ام و هیچ کاری نیست که انجام دهم، چون بهادر گفته جان ندارم کار کنم!!