#تجانس🪐
#پارت۳۳۵✨
#زیبا_سلیمانی




ـ چطور شد، شدی جونم؟

لبخند آوا میان بوسه‌ی گرم او گم شد و حس کرد دارد او را در خودش حل می‌کند. حریصانه دستش میان موهای او تاب خورد و دلش مالش رفت از مالک شهرآفتابگردان‌ها شدن و وقتی رها شد از بند نفسهای او بوسه‌اش اینبار روی چشمان او نشست و دستش به خال بالای ابرویش رسید:

ـ کاش هیچ کس از این فاصله چشمات رو نبینه راستین..

صدای خنده‌ی راستین در جایی میان گردنش گم شد:

ـ بده منو معلق نگهداشتی بین کامران بودن و راستین بودن.

چشمان آوا درشت شد و او در نگاه دخترک خیره شد و لب زد:

ـ چطوریه که من هم دوست دارم کامرانت باشم هم راستینت؟

آوا دلبری کرد:

ـ اینجا توی تختمون تو همیشه راستینی.

سردی هوای آخر اسفند دیگر سوزناک نبود برایش، او به گرمی تن دختری رسیده بود که عزم کرده بود برای او آوّا باشد و عاصی. وقتی وسطه‌ی خلسه‌ی شیرین از کامروایی تنش سر او را به آغوش گرفت که می‌دانست هزار بار و هزار سال برای با او بودن کم است. او را به توان ابدیت می‌خواست در تجانس تن‌هایشان.

آن سوی شهر میان تاریکی و روشنی هوا مهران رو صندلی تراس خانه‌اش نشسته بود و دارتی را میان دستش تکان می‌داد. مهکام که صندلی کنارش را کشید سرش به کوتاهی یک لحظه به سمتش چرخید و باز خیره شد به تهرانی که شب بود اما روشنی داشت حتی شب‌هایش.

ـ یه مدرک توی دستم باشه تمومه کارش.

ـ مدرک رو آوا بهت می‌ده؟

سوال نا به هنگام مهکام سرش را شتاب زده به سمتش چرخاند و مهکام ارشاپ روی شانه‌اش را بهم نزدیک کرد و آرام لب زد:

ـ رفتم این راهو.

مثل سرداری شکست خورده و تنها صدا کرد همسرش را:

ـ مهکام.

چینی روی بینی مهکام افتاد و پر از تشویش شد همه جانش:

ـ معین نشه آذرخش واسه آوا؟!