ای مردمان بگویید آرام جان من کو
راحت‌فزای هرکس محنت‌رسان من کو

نامش همی نیارم بردن به پیش هرکس
گه گه به ناز گویم سرو روان من کو


با دلی آکنده از غم،
مهربان رفیقم،
مهربان یارم،
و مهربان همراهم را،
به خدا سپرده ام.

چه سال ها،
که روزهایمان را،
هم نفس بودیم با هم؛
به مِهر
و به عشق.

چشمِ زمین و چشمِ زمان کور،
که تاب نیاوردند،
بودنِ ما را،
در کنار هم؛
و ندانستم،
که کدامین نامَردُمان،
خاموش کردند،
به ناگاه،
مهتاب را؛
که دیگر،
نخواهم یافت،
همچون او، همنفسی.


بدرود؛
و دیدار، به وقتِ نامعلوم؛
شاید دور، شاید نزدیک.

نسیم قربان زاده