در زبان فارسی جدایی جنسی وجود ندارد.

ضمیر سوم شخص او، شامل زن و مرد میشود، برخلاف زبان‌های دیگر.
در زبان فارسی، اگر جایی تاکید بر جنسیت باشد اولویت با زنان است.
بر خلاف زبانهای لاتین و اروپایی.
ما میگوییم: زن و شوهر
به جای:
husband and wife
ما می گوییم: خواهر و برادر
۱/۴

به جای:
brother and sister
ما می گوییم: زن و مرد
به جای:
men an women
ما میگوییم: زن و شوهر،
یعنی مرد در ارتباط با همسر هویت "شوهر" پیدا می‌کند. ولی هویت "زن" دست نمیخورد.
به جای اینکه بگوییم:
man and wife
ما نمی گوئیم: mankind،
می گوئیم: بشریت.
ما در تاریخ و ادبیات به جنسیت اهمیت نداده‌ایم.
اگر جایی لازم شده، زنان را در اولویت قرار داده‌ایم.
حتی در زبان فارسی، " زن" یک واژه و مفهوم مستقل است.
نه مثل wo/man زائده‌ای کنار مرد.
و اگر بدون تعصب و غرور ملی بنگریم، در اکثر اقوام ایرانی، زن و مرد دوشادوش هم کار می کنند و نسبت به دیگری برتری ندارند.

حتی اصطلاح نازیبای ضعیفه یک کلمه فارسی نیست.
ما حتی می گوییم زبان مادری نه زبان پدری.
در شاهنامه حکیم فردوسی نیز در بسیاری از ابیات استاد طوس، زنان را اکرام و تمجید کرده است و شاید به همین دلیل است که ما وطن را مادر و نام دخترانمان را نیز ایران می گذارند


‎‌‌ ‌‎‌‌ 🆔 @World5History