عاشق ادبیاتم. بعضی اوقات احساس می‌کنم دیگه واقعاً بیشتر از این نمی‌تونم سرشار شم، خودم رو لایقش نمی‌دونم، گریه می‌کنم، عصبانی می‌شم، آرزو می‌کنم. هرروز آرزو می‌کنم و منتظر می‌مونم.
توروخدا! یک جمله! خواهش می‌کنم!
تقریباً هیچ‌چیز دیگه‌ای این‌طوری اشکم رو در نمیاره.
آخ شاعران، نویسنده‌ها، تمام منتظران! مذهبی و پرشور و احمق و ساده‌دل! همه‌ی کوه‌ها مال شما.
شما که قدر می‌دونید،
قدر عشق رو.