Scientific Mindset

این کتاب واقعا فوق العاده هست👌🔥 خیلی دوست داشتم خوندمش، خیلی ذهنیت خوبی میده بهت و پر از تجربه هست. یه بخشیش و میارم :

دروغ‌هایی درباره عملکرد:
بازخوردی که دریافت می‌کنید اغلب فیلتر شده است و بازتاب واقعی نظر دیگران درباره شما نیست.
به جای منتظر ماندن برای بازخورد، محیطی ایجاد کنید که در آن بازخورد صادقانه تشویق شود.

دروغ‌هایی درباره امکان ارتقا:
فقط انجام کارها به معنای ایجاد ارزش نیست.
روی یادگیری مهارت‌های درست برای مرحله بعدی رشد شغلی تمرکز کنید.

دروغ‌هایی درباره حقوق:
سخت‌کوشی به‌تنهایی منجر به افزایش چشمگیر حقوق نمی‌شود.
به‌جای تکیه بر استراتژی‌های ناکارآمد مانند بررسی‌های سالانه، یاد بگیرید چگونه از اهرم‌های مناسب برای مذاکره درباره حقوق بهتر استفاده کنید.

دروغ‌هایی درباره قدرت:
قدرت در یک شرکت فقط به عناوین شغلی یا اندازه دفتر کار محدود نمی‌شود.
کسب‌وکار یعنی اعداد و ارقام—کسانی که می‌توانند با داده‌ها ارزش خود را نشان دهند، نفوذ بیشتری پیدا می‌کنند.

دروغ‌هایی درباره وفاداری:
شرکت‌ها همان‌طور که کارکنان به آن‌ها وفادار هستند، وفاداری را جبران نمی‌کنند.
ایجاد تعادل بر عهده شماست—بیش از حد به شرکتی وفادار نباشید که نمی‌تواند به همان اندازه به شما وفادار باشد.

دروغ‌هایی درباره سیاست‌های سازمانی:
بسیاری از افراد سیاست‌های سازمانی را نیرویی منفی می‌دانند، اما در واقع این سیاست‌ها راهنمای موفقیت شرکت هستند.
به‌جای اجتناب از سیاست‌های سازمانی، یاد بگیرید چگونه از آن‌ها به‌عنوان نقشه راه برای درک ارزش‌های شرکت استفاده کنید.
استاد شدن در سیاست‌های سازمانی به معنای فریبکاری نیست—بلکه یعنی شناخت سیستم و استفاده استراتژیک از آن.

میخوام یه روتین کتاب خوانی راه بندازم ،هر هفته جمعه ها فعلا ساعت ۸ شب
هر کسی دوست داشت میتونه شرکت کنه، آنلاین برگزار میکنم .اولش یکم در مورد اون فصلی که تا اون هفته خوندیم صحبت میکنیم بعدش یکم بحث درموردش ، این شیوه یادگیری که با بحث باشه خیلی میشینه در ذهن.
کتابی که اول انتخاب کردم همین کتاب دنیل کانمنه، برنده نوبل اقتصاد. کتاب تفکر سریع و آهسته اش بهترین کتاب تصمیم گیری دنیاست به نظرم.
جمعه بازم توی اون میتینگ آنلاین بحث میکنیم اگر کتاب دیگه ای به نتیجه رسیدیم که بهتر بود اونو میخونیم ولی فعلا روی این کتاب هستم.
اگه دوست داشتین، این جمعه ساعت ۲۰ خوشحال میشم ببینمتون✌️

وقتی حرف از لیبل زدن می‌شه، معمولاً ذهنمون می‌ره سمت برچسب‌های منفی مثل "بی‌عرضه"، "دروغگو"، "تنبل" و از این دست. اما چیزی که کمتر بهش فکر می‌کنیم اینه که حتی لیبل‌های مثبت هم می‌تونن محدودکننده و حتی آسیب‌زننده باشن.

مثلاً تصور کن از بچگی بهت گفتن:
- "تو خیلی باهوشی!"
- "تو همیشه منطقی و عاقل رفتار می‌کنی."
- "تو بهترین شاگرد کلاسی!"
- "تو خیلی مهربونی، هیچ‌وقت کسی رو ناراحت نمی‌کنی."

شاید طرف دوست نداشته باشه باهوش باشه، مهربون باشه، عاقل باشه !

اولش شاید این جملات انگیزه‌بخش و دلگرم‌کننده باشن، اما مشکل از جایی شروع می‌شه که اینا تبدیل به یه قفس ذهنی بشن. یعنی تو برای اینکه این تصویر رو حفظ کنی، مجبوری همیشه همون‌جوری رفتار کنی، حتی وقتی دیگه اون آدم نیستی یا دلت نمی‌خواد باشی.
مثلاً این‌طوری ببینش:

"تو خیلی باهوشی!" → ترس از شکست
فرض کن از بچگی بهت گفتن نابغه‌ی خانواده‌ای. خب، طبیعیه که اولش حس فوق‌العاده‌ای داشته باشی، اما کم‌کم یه چیز وحشتناک اتفاق می‌افته: می‌ترسی اشتباه کنی. چون اگه اشتباه کنی، یعنی دیگه اون "نابغه‌ای" که همه می‌گفتن نیستی. بنابراین، ناخودآگاه از امتحان کردن چیزای جدید دوری می‌کنی، چون نمی‌خوای به خودت و بقیه ثابت بشه که شاید اون‌قدرها هم که فکر می‌کردن، باهوش نبودی. این ترس می‌تونه تا بزرگسالی هم ادامه پیدا کنه و باعث بشه که حتی از چالش‌های مهم زندگیت فرار کنی.
این همون جاییه که یه تعریف قشنگ، تبدیل به یه زنجیر نامرئی می‌شه.

چون طرف و در یک چهارچوبی که دلمون میخواد میذاریم اون رابطه هیچ وقت عمیق نمیشه، چون طرف هیچ وقت نمیتونه خود واقعیش باشه.

یکی از موضوعاتی که مارشال روزنبرگ توی کتاب زبان زندگی صحبت میکنه درمورد زود قضاوت کردن و سریع و زیاد لیبل زدنه.
لیبل زدن میتونه اولین قدم برای انسانیت زدایی و حتی نابودی یک انسان در ذهن باشه. این کار آدم رو از فضای همدلی و درک عمیق دور میکنه مثلاً وقتی یه فرد داعشی با برچسبهایی مثل "كافر"، "ملحد"، "بی حجاب" و بی دین" شروع میکنه اول انسانیت شخص رو تو ذهن خودش از بین میبره و بعداً به خشونت فیزیکی رو میاره یعنی اون فرد رو یه بار در ذهن خودش میکشه اینجوری از درک و همدلی با دیگران دور میشه و فکر کردن رو کنار میذاره به جای اینکه از خودش بپرسه چرا این رفتار رو داره با لیبل زدن خشم عمیقی در درونش ایجاد می کنه.
لیبل زدن عملاً فرآیند فکر کردن رو کنار می ذاره به جای توجه به پیچیدگی های زندگی و ماهیت واقعی آدمها با برچسب های ساده و سطحی به موضوعات نگاه میکنیم اینجوری تفاوت ها رو نادیده میگیریم در حالی که همین تفاوت هاست که ما رو به فهم و تفاهم واقعی میرسونه
لیبل زدن در عمق خود تلاشی است برای یافتن سادگی و امنیت در دنیایی پیچیده و گاه ترسناک ما با -برچسب های بی پایه سعی میکنیم تا افراد و موقعیتها را در دسته بندی های ساده و قابل فهم قرار دهیم زیرا این کار پاسخی است به اضطرابهای درونی مان، اضطرابهایی که از ناشناخته ها و غیر قابل پیش بینی ها ناشی میشود.
با این مکانیزم به نوعی از فرافکنی روی می آوریم جایی که ویژگی ها یا احساساتی که در خود نمی پسندیم را به دیگران نسبت میدهیم این عمل نه تنها باعث میشود تا تصور مثبتی از خود حفظ کنیم بلکه از روبرو شدن با ابعاد تاریک تر روانمان جلوگیری کنیم
اما در این راه ما بهای سنگینی میپردازیم. لیبل زدن نه تنها از قدرت فهم عمیق تر و همدلی با دیگران میکاهد بلکه نگاه ما را به یک سویه محدود میکند. برچسب ها هر چند اغلب نادرست میتوانند به قفسهایی برای تفکر و ادراک تبدیل شوند که ما را از تجربه زیباییهای چندوجهی زندگی باز میدارند.

این تیکه اش رو خیلی دوست داشتم :
فهمیدن همیشه به تغییر منجر نمی‌شود؛ این «رها کردن پیش‌فرض‌ها» است که ما را به سمت تحول واقعی می‌برد. ما اغلب این طور فکر می‌کنیم که اگر چیزی را خوب درک کنیم و درباره‌اش اطلاعات کافی داشته باشیم، حتماً تغییر خواهیم کرد. اما آیا واقعاً چنین است؟
چند بار پیش آمده که کتابی الهام‌بخش خوانده‌ایم یا به ایده‌ای عمیق فکر کرده‌ایم و با خودمان گفته‌ایم: «این بار واقعاً تغییر می‌کنم»؟ ولی بعد از مدتی همه چیز دوباره همان‌طور که بود، شده است. چرا؟ چون دانسته‌ها، به‌خصوص وقتی بدون بازنگری در پیش‌فرض‌هایمان روی هم انباشته می‌شوند، گاهی خودشان به مانعی برای یک تغییر واقعی تبدیل می‌شوند. انگار ذهن ما پر از «قطعیت‌های قبلی» است که اجازه نمی‌دهد چیزی تازه وارد شود.
اگر می‌خواهیم امکان‌های نو را تجربه کنیم، باید شجاعت کنار گذاشتن پیش‌فرض‌هایمان را داشته باشیم. این کار آسان نیست؛ چون پیش‌فرض‌ها همان چیزهایی هستند که حس امنیت و ثبات به ما می‌دهند. اما اگر بخواهیم زندگی‌مان را واقعاً تغییر دهیم، باید از این امنیت کاذب عبور کنیم.
تحول عمیق از جایی شروع می‌شود که به خودمان اجازه دهیم «ندانستن» را تجربه کنیم، که با ذهنی آزاد و بدون قضاوت به دنیا نگاه کنیم. شاید این همان چیزی باشد که ما را از صرفاً دانستن، به زیستن و تغییر واقعی می‌رساند.